Zodra de dag overgaat naar schemering begin ik wakker te worden. De zonsondergang gaat langzaam maar gestaag en dan is het tijd voor mij om in beweging te komen.
Zoals elke nacht begint voor mij nu pas de wereld te draaien. Ik geniet van de rust en stilte om mij heen. Diep en gulzig adem ik de buitenlucht in.
Een diepe zucht en langzaam draai ik mij om. Al jaren ben ik het nu gewend dat ik overdag moet slapen en snachts wakker ben. Het is niet anders helaas en ik heb het inmiddels al wel geaccepteerd.
Maar toen het voor het eerst gebeurde dacht ik er heel anders over. Boos was ik. Woedend zelfs. Hoe kon dit mij nu overkomen? Pas dertien jaar oud. Maar wat ik ook deed of zei niets hielp. Geen genezing was mogelijk maar ik blijf hopen. Nu ben ik al jaren in de nacht op pad. Gek toch eigenlijk Hoe anders de wereld is als alles donker is. Ik wandel door de straat en kijk naar alle donkere huizen om mij heen. Gelukkig is het volle maan en kan ik alles goed zien. Mijn nacht begint altijd met een wandeling door de straat. Even een frisse neus halen nadat ik de hele dag binnen opgesloten ben geweest. Het is vandaag een heldere lucht geen wolken te zien. De sterren stralen in de heldere hemel. Soms loop ik overdag ook wel eens op straat maar alleen als de zon niet schijnt. De straling van de zon veroorzaakt een heftige allergie op mijn huid. Een reactie waar geen zonnebrandcrème tegen bestand is en geloof me ik heb van alles geprobeerd. gefrustreerd van mijn gedachten zucht ik diep en ga ik langzamer lopen.
Ik wandel het bos in en volg het pad. Geleidelijk wordt het steeds donkerder tussen de bomen. Ik blijf verder gaan tot ik de open plek heb bereikt.
