Ik draai me naar het meisje om en buk naar haar toe. "Gaat het?" vraag ik zachtjes. Geen reactie. Het lijkt erop dat ze bewusteloos is. Gelukkig heb ik wat ehbo kennis opgedaan voor ik ziek werd en dus voelde ik voorzichtig langs haar lichaam om te voelen of ze niets gebroken had. Zo te voelen was er niets aan de hand. Ze had in haar gezicht wel plekken en ook op haar armen kon ik iets van verkleuringen zien ondanks dat het best donker was in het bos. Ze was niet bijgekomen tijdens mijn onderzoek en dus deed ik mijn linkerarm onder haar benen en de rechter onder haar schouders en tilde haar op. Gelukkig is ze niet zwaar en langzaam loop ik weer richting mijn huis. Ik tilde haar wat hoger zodat haar hoofd op mijn schouder kwam te liggen. Ondanks dat ze best licht was werd het toch steeds moeizamer om te lopen dus toen ik een bank zag staan nam ik plaats om wat te rusten. Bij het licht van de straatlantaarn kon ik haar iets beter bekijken. Nieuwsgierig streek ik haar haar uit het gezicht. Ondanks de beurse plekken is ze toch best knap dacht ik. En ze is waarschijnlijk erg hard ergens op gevallen met haar hoofd. Er zat een flinke bult op haar achterhoofd en ik voelde ook iets nats op mijn hand. Ik bewoog mijn arm om te zien wat dat was en zag er bloed op zitten.Ik keek op mijn horloge en zag dat het inmiddels 2 uur snachts was geweest.
Langzamerhand drong de buitenlucht tot me door en ook de pijn in mijn lichaam. "Ah" kreunde ik en langzaam deed ik mijn ogen open. Ik keek recht in het licht van de straatlantaarn en een pijnlijke steek schoot door mijn hoofd. Ik kneep mijn ogen dicht tegen het felle licht totdat degene die mij vasthoud ervoor draaide met zijn hoofd.
"Zo beter? " vraagt hij.
Ik doe mijn ogen weer open en kijk naar hem maar ik kan hem niet duidelijk zien. Na een paar keer geknipperd te hebben zie ik nog niet veel meer dan een schaduw. Ik probeerde rechtop te gaan zitten en de jongen hielp mij en zette me naast hem neer op de bank.
"Gaat het? Je was lang bewusteloos". vroeg hij bezorgd.
Ik knikte maar de pijn schoot door mijn hoofd en mijn handen kwamen omhoog om mijn hoofd te ondersteunen. "Alles doet zeer". kreun ik.
"Kun je zelf lopen? Mijn huis is hier dichtbij dan kan ik je iets tegen de pijn geven". zei de jongen vriendelijk.
"Ik weet het niet"zei ik zachtjes met bibberende stem.
De jongen bukte zich naar me toe om me te kunnen verstaan.
"Ik help je wel overeind we doen het gewoon stapje voor stapje" Hij kwam rustig overeind en legde zijn arm om mijn schouders om mij overeind te helpen.
