Voor eeuwig onuitspreekbaar.

Nieuwe start. Nieuwe begin.

"Alleen in mijn leven komt dit voor"zei ik vermoeid terwijl ik plaats nam op een bankje. Ik keek voor me uit en besefte even wat me net overkomen is. Zonder enige besef bleef ik voor me uit staren. Kon dit nou echt gebeuren? Zag ik nou echt. Twijfels gierden door me lichaam. Angst werd meteen me beste vriend. "Nee, dat kan niet!" Maak ik mezelf wijs. Ik sloot me ogen en haalde diep adem. Zo diep dat ik mezelf niet meer onder controle kon houden. De pijn die door me heel ging was niet te beschrijven. Zelfs mijn tranen waren nergens te bekennen. "Denk je nou echt dat hij serieus was met je? Dacht je dat nou echt." Zei ik lachend tegen me zelf. Ik kan niet meer. Ik kan dit niet beseffen. "Nee dit kan niet waar zijn".

Ik stond op en besloot om nog een keer terug te gaan. Terwijl ik de straat in liep voelde ik mijn lichaam verzwakken. Helemaal overdonderd stond dit keer voor de tweede keer voor de auto van de persoon waarvan ik dacht dat het mijn leven is. De persoon die me wijs maakten er altijd voor me te zijn. Die me wijs maakte met mijn een toekomst op te bouwen.

Rustig en gebroken liep ik zijn richting op en stopte precies voor zijn auto. De eerste paar seconden had hij het nog niet door, maar dat veranderden snel. Geschrokken keek hij mij aan. Ik wist me geen houding ... Ik ging kapot.

Hij stap de auto uit. "Nisrine, ik kan het uitleggen." Zijn knappe uiterlijk deed me keer op keer geloven in zijn leugens. Maar dit keer was het echt over! "Noumane, safi wees gewoon stil er valt niets uit te leggen alles is meer dan overduidelijk!"probeerde ik zo stoer mogelijk te zeggen. Hij kwam naar me toe .. Ik sloot voor even me ogen. Toen ik ze weer opende zag ik hem vlakbij staan. "Het is niet wat je denkt"begon hij. " Wij hebben niets. We zijn gewoon collega's". Alles begon te draaien. Ik voelde me misselijk worden. Ik kon het niet aan. "Alsjeblieft geloof me! ". Ik schudden met me hoofd en begon vervolgens te huilen. Ik kan niet meer. " ik kan je niet meer geloven noumane. Het doet pijn dit .." Voor heel even keek ik hem aan. Zijn ogen doorboorden mij hart. Ik wist me geen houding meer. Ik sloot me ogen en zei "Noumane. Ik hield van je maar je hebt mijn hart gebroken. Je hebt me pijn gedaan. Ik kan je niet meer in me leven hebben. Het is over tussen ons." " Doe normaal. Nisrine.. Je gaat het toch niet opgegeven .. Je gaat ons relatie toch niet verbreken voor niets?!"zei hij kwaad. Voor ik een woord uit kon brengen voelde ik zijn vinger op mijn mond. " Sstt. Zeg niets meer. Ik wil alleen zeggen dat ik van je hou en hoe dan ook voor je ga.. Ik kan je niet laten gaan. En dit is niets dit is een collega als je me niet geloofd vraag haar zelf alsjeblieft. Verbreek dit nou niet... Ik kan niet beschrijven hoeveel ik van je hou. " Terwijl mijn tranen langs mijn wangen rolden keek ik hem aan. Ik kon zelf niet meer ademhalen alles deed pijn. Ik wist niet wat ik moest geloven. Mijn ogen had het voor val bevestigd en dag me alleen nog meer pijn. Waarom?! Waarom, moest dit nou zo gaan. Waarom. Moet ik kapot gaan aan dit voorval. "Noumane het is duidelijk!"zei ik en nam een hap adem voor ik het begaf. Zonder om te kijken liep ik weg. Ik versnelde mijn voetstappen. "Nisrine. Je gaat spijt krijgen!" Hoorden ik hem nog roepen.

Na een straat afgeslaan te hebben liet ik me vallen. Huilend zat ik op de op dit moment. "Mevrouw. Gaat het met je?" Geschrokken veegde ik me tranen weg en stond meteen op. " Ja het gaat .." Antwoorden ik verward. Snel nam ik de benen weer. Ik renden de station op wachten op mijn trein terug naar huis.

Gelukkig arriveerden de trein snel. In de trein sloot ik even mijn ogen om te beseffen wat er nou gebeurd was. Terwijl ik alles weer voor me zag gebeuren puften ik het uit. "Nisrine. Ik hou je niet voor de gek! Ik meen het. Noah gaat echt met een andere."hoorden ik noumane zeggen. " Agh hou toch op! Jij blijft het erg vinden dat ik en Noah gelukkig zijn. Laat ons toch.." zei ik tegen hem. " Gelukkig? Noem je dat gelukkig. Je gaat verdomme met een hollander!"riep hij kwaad. Ik ging voor hem staan en keek hem kwaad aan. "En nu ga jij goed naar me luisteren! Ik en Noah gaan al meer dan twee jaar met elkaar en ja hij is een hollander so what?!"zei ik kwaad. Hij begon te lachen. " Weetje nisrine. Ik snap je.. wie wil nou met jou?! Een marokkaan zoiezo niet. Dus bij die hollandse noah ben je goed. Ze zeggen ook wel eens soort zoekt soort. "zei hij lachend. Ook ik begon spontaan te lachen. " Noah, is alvast beter dan een marokkaan als jou! Werk jij? Uhmm nee. Heb je een inkomen? Uhmm nee. Heb je een huis? Uhmm nee. Dus geloof mij jij hebt niemand iets te bieden.". Ik zag dat zijn gezicht uitdrukking veranderden. Hij kwam heel dichtbij.. Hij was maar enkele centimeters van me gezicht vandaan. "Oh dus ..als ik het goed begrijpt. Je valt op geld! Je bent gewoon een golddigger. Meiden zoals jou zijn gewoon rotzooi. Ga maar met je onbesneden Hollandse lul". Geschrokken keek ik hem aan. "Hoe durf je dit te zeggen" zei ik terwijl ik hem een klap wou verkopen. Maar hij was scherp..voor ik het weet hield hij me tegen met ze hand. " Mij hoef je niet aan te raken. Sla jou liefje maar.." Zei hij zo sarcastische mogelijk en liet toen me hand los en liep vervolgens weg. Stom verbaasd bleef ik achter. " Wat een klootzak! " mopperde ik nog.