Son 17

Bölüm 1- Depresyondan çıkış

"Kendimi kötü hissetmemin tek sebebi kendimim ve beni buraya getirerek bana iyilik yapmıyorsun." Beni anlamıyordu. "Bak bir tek ben getirmemişim şurada senin yaş grubun var onlara gitsene!" Üstüne üstlük bide bağırıyordu bu kamp bana iyi gelmeyecekti. Yazımı burada geçiremem! Ama sanırım başka şansım yok. "İyi peki sadece senin için." "Görüşürüz Damla!" 

Şunlara tanışmalıyım. "Selamm, ama sanırım tanıştınız bile." Ne düşünüyordum ki? "Ah aslında bizde yeni geldik, bir şey kaçırmadın." Dedi esmer çocuk. "Her neyse ben Damla." Kendimi kısaca tanıttım fazla uzatmayı çok sevmiyorum çünkü. "Merhabaa ben Barın, 21 yaşındayım ,memnun oldum." Belki de bu kamp güzel geçerdi. "Selam ben de Güneş,  20 yaşındayım, tanıştığımıza sevindim!" Bu kız hoşuma gitmişti. "Bu arada bende Görkay 21 yaşındayım bende." Peki, burayı  biraz sevmiş olabilirim. "Çok konuşmayı sevmem, Melih ben, 20 yaşındayım." Peki atarlı abiciğim. "Ben sizden biraz küçüğüm." İlkokula erken başlamıştım. "16 falan değilsin değil mi?" Diye atladı Barın. "Hayır sadece 1 yaş, senden 2 19 yaşındayım"

Bu kamp 3 aydı fakat neredeyse herkes 2 ay kalıp gidecekti sadece bizim grup son ayda kalacaktı. İlk geceden aklımda felaket senaryoları kurmaya başlamıştım bile. Ayılardan ve kurtlardan ölümüne korkuyordum ve ormanın ortasında bir kampta olmak doğal olarak korkumu tetikliyordu. İlk geceyi sağlam bir şekilde atlattıktan sonra çadırdan çıkıp etrafı kontrol ettim. Neyseki kimse ölmemiş, ayı saldırmamıştı. Gerçi biraz garip bir dğşğnce kocaman kamp illaki koruması vardır diye düşündüm.

Bir anda karşıma Görkay çıktı korkudan yerimden sıçradım. "BEN BİR AYIYIM HEEHEEE" deyince bende güldüm. Herkes kalkana kadar onunla kamp hakkında biraz sohbet ettik. Kampa ayı giremezmiş, çünkü bisürü koruma varmış aslında ormanın ortasında gibi hissettiriyor ama, sadece ormanın içine inşa edilmiş bir kale gibi daha çok burası.