Keyifli okumalaaaar
***
İlk aşkın heyecanını değilde ilk defa bu kadar sevilmenin heyecanını yaşıyordu Chan.
Normal bir insandı. İşe gider çalışır, eve döner ve sabahlara kadar otururdu. Uyuyamıyordu. Düşünüyordu evet, çok düşünüyordu. Her anını, her kararını, etrafını ve insanları düşünüyordu. Her birinin hareketlerini gözden geçiriyordu.
Seungmin ile tanışınca bu hisleri biraz durgunlaştı. Chan'ın tek düşündüğü o olmaya başladı. Çocuğun bazen bir bebek gibi olması, bazende oldukça ciddi olmasını severdi.
Chan fazla ilgiyi kaldıramazdı. Kendini baskı altında hisseder, ani hareketler yapardı. Üzmüştü Seungmin'i. Her gün kucağına aldığı, belini okşadığı, her gece onun sayesinde uyuduğu çocuğu. Yapmak istemezdi ama yapmıştı.
Yine ani davranışlar sergilemişti. Ve bunu ilk yapışı değildi.
Fazla ilgi onu korkuttu.
Kaçıp gitti.
Yine günlerce uyumadı. Yine kafasını işe fazla verip vücudunda rahatsızlıklara neden oldu.
Unutmak istedi kafasındaki her şeyi. Yeni birileriyle konuşmak için farklı uygulamalara girdi. Birileriyle tanıştı anlaştı, normal bir şekilde devam etti.
Bir gün
Seungmin'i kaybettiğini duydu. Minik bebeğini kaybetmiş Chan, ne yaptığının farkına yeni varmış Chan, onun hastalığını fark etmediği için içi parçalanan Chan, onun mezarında saatlerce ağladı ama hiçbir şey onu geri getirmedi.
Solmuş çiçeğe bir damla su değil bin damla gözyaşı akıtılır.
-------------------------------------------------------------
Önceki bölümde son kısımda
"Chan'ın ise...
Onu bilmiyorum. Bilmeyeceğim.
Bunu o söyleyecek."
Yazan yere yapılan bir yorumu gördüm az önce.
"Bilmekde istemem." Diyordu. Bilin diye attım bu bölümü. Bilin ama acımayın, inanmayın. Çünkü yalan söyler o.
Bu arada bunun devamını yazabilirim 🥹
cbinsbbg > bölümün yazarı
