TUTSAK KIZ

Giriş

Sabahın erken saatlerinde uyanmıştım yine.Her zaman yaptığım gibi.Telefonumu çıkarıp saate baktım.Dersime daha iki saat vardı.Elimi yüzümü yıkayıp kahvaltımı yapmak için aşağı indim.Babam masaya oturmuş yine telefonla konuşuyordu.Duyduklarıma göre kavga ettiğini anlamıştım.Ben gelince aniden telefonu kapattı.Pek de umrumda değildi aslında.Masaya oturdum aşçı önüme yemekleri servis etmişti.Aniden babam bir soru sordu.

"Bugün hangi derslerin var kızım?"

Soruya biraz şaşırmıştım çünkü benim her dersimi günü gününe ezbere bilirdi.Bugün biraz  dalgın gibiydi.

Kaşlarımı çatarak cevap verdim:

"Normalde kaçırmazdınız beyefendi?Noldu bugün?"diye sordum.Babamla uğraşmak hoşuma gidiyordu.

"Bugün biraz dalgınım hanımefendi."diye karşılık verdi.

İkimizde gülmeye başladık.Babamla şakalaşmak da hoşuma gidiyordu.Ben galiba babamla olan her şeyden hoşlanıyordum.Çünkü bu hayattaki tek arkadaşım oydu ve onu gerçekten çok seviyordum.

Ama onda sevmediğim ve belki de nefret ettiğim tek şey mafya olmasıydı.Babam canlıları öldürmekten zevk alırken ben ise canlıları yaşatmaktan zevk alıyordum.Galiba babamla anlaşamadığımız tek yön buydu ama olsun ben yine de onu çok seviyordum.

Kafamdaki tüm bu düşünceleri attım ve babamın sorusuna cevap verirken annemin geldiğini gördüm.Hemen ayağa kalkarak annemi öptüm.Annemi ne kadar sevsemde babam benim için ayrıydı ve bana annemin yanı sıra arkadaş gibi davranıyordu.Ama annem öyle değildi ve beni pek önemsemiyordu.Neden bilmiyorum belki de yanlış düşünüyordum.

Annemi öptükten sonra yerime geçerek kahvaltıma devam ettim.Annem konuşmaya başlamıştı.

"Bu gün akşam yemeğine bir arkadaşım katılacak ve bu yüzden Kumsal bugün dışarı çıkmayacaksın ve odanda ders çalışacaksın"

Kafamı tamam dercesine salladım.Aslında odamdan çıkmamak benim için daha iyiydi çünkü tanımadığım bi insanla konuşmak veya aynı ortamda bulunmak beni çok korkutuyordu belki de yıllardır hep aynı evde olduğum içindir.

Niye yıllardır aynı evde olduğumu soracaksınız belki.Hemen açıklıyorum:Babam mafya olduğu için bana bir şey olur diye okula bile göndermiyor.Ve bu yüzden derslerimi evde görüyorum.Yıllardan beri evden hiç çıkmadım.Zaten anksiyetem olduğu için çıkmak da pek istemiyordum.

Kahvaltımı yaptıktan sonra odama gittim.Odama gelir gelmez yatağıma uzandım ve telefonumu çıkarıp sanal arkadaşımdan gelen bir mesajı okudum.

"Günaydın Kumsal.Naber?"

"İyiyim senden naber?"

"Bende iyiyim.Bugün bir kızla konuşmaya başladım.Kız çok iyi bu arada.Senden de taktik almak istedim."

"Yanlış kişiden taktik alıyorsun Berkay.Çünkü hayatımda hiç sevgilim olmadı ve taktik bilmiyorum."

"Nasıl yani?Gerçekten sevgilin olmadı mı?Hahahahhahah"diye kahkaha atmaya başladı.Bu çocuk tam bir sinir bozuculuğun kralıydı.

"EVET OLMADI!"diye çıkıştım.

"Tamam sinirlenme Kumsal"

Gerçekten sinirlenmiştim.Sevgilim olmamıştı işte ne vardı bunda? 

O sırada içeri öğretmenim Aslı Hoca girdi.Aslı Hoca benim matematik öğretmenim ve onu çok seviyordum.İlkokuldan beri benimle hep ilgilendi onu öğretmenden çok ablam gibi görüyordum.

Telefonumu bırakıp Aslı Hoca'ya döndüm.

"Merhaba hocam.Nasılsınız?"

"İyiyim canım sen nasılsın?"

"Ben de iyiyim."

"Hadi derse başlayalım o zaman."diyerek eliyle çalışma odamı gösterdi.

Çalışma odam tüm derslerimin olduğu odaydı.Ayriyeten derslerimi de orda çalışıyordum.

AKŞAM

Günüm böyle geçmişti.Hocalarım gelip gitti ve derslerim bitti.

O sırada babam odama geldi ve bana sımsıkı sarıldı. Ve kulağıma bir şeyler fısıldadı:

"Beni ne olursa olsun sev."

Babamın ne dediğine anlam vermeye çalışırken bir anda dışarıdan siren sesleri gelmesiyle kafamı pencereye çevirdim.Evimizin etrafını polisler sarmıştı ve babamın ismini söylüyorlardı.

Korkulu gözlerle babama baktım ve bana bir şey olmayacak kızım korkma dercesine baktı.O an gözlerindeki güveni hissetmiştim.Sanki gözleri beni koruyacakmış gibi bakıyordu.Ve odadan ayrıldı.

Korkak bir insan olduğum için babamın yanına bile gidemedim.Kendimden nefret ediyordum.Babamın yanına gitmeliydim ve ne olduğunu öğrenmeliydim ama lanet korkum ve hastalığım yüzünden gidemiyordum.

Yere çöküp ağlamaya başladım.Babamı nereye götürüyorlardı ve neden götürüyorlardı?Kendimi toparlayıp hemen aşağı indim.Annemin ağlama sesini duyuyordum.Aşağı inip inmeme konusunda kararsız kaldım.Eğer inersem bir kriz geçirip annemgili de kendimle uğraştırmak istemiyordum.En iyisi odama gidip polislerin gitmesini beklemekti.

Odama çıktım ve ağlayarak beklemeye başladım.Sanki o an zaman durmuş ve hiç akmıyormuş gibiydi.Her geçen dakika içimde ki korkular katbekat artıyordu.Pencereden baktığımda polislerin gittiğini gördüm ve koşarak annemin yanına indim ama annem bayılmıştı.O an anladım ki başımız gerçekten büyük bi beladaydı.Hemen evdeki çalışanlardan birinin yanına gidip:

"Ne oluyor?Neden evimizi polisler sardı?" diye sordum

"Senin bilmemen gereken şeyler tatlım.Hadi şimdi odana git ve sakince uyu emin ol yarın baban yanına gelicek" dedi.

"Bana çabuk burda ne olduğunu söyle yoksa kovulursun!"diye bağırdım.Annem orda baygınken ve babam polislerle götürülürken ben odama çıkıp oturamazdım.

"Küçük Hanım gerçekten size söyleyemeyiz.Yarın babanızın gelmesi için dua edin ve gelmesini bekleyin.Eğer size söylersem asıl o zaman kovulurum kusura bakmayın."diye kendini savundu.

"Tamam şimdi çıkıyorum ama eğer yarın gelmezse her şeyi bana anlatacaksınız!Ve şimdi annemi güzelce yatırın ve bakın.Kalktığımda annemi sağlıklı bir şekilde görmek istiyorum!"

Bana başını tamam dercesine salladıktan sonra odama çıktım.Günün yorgunluğuyla kendimi yatağa attım ve kendimi düşüncelerimle başbaşa bıraktım.

Babamı neden polisler götürmüştü?Ve bana neden beni ne olursa olsun  sev demişti?Babam benim onu sevmeyeceğim kadar ne yapmış olabilirdi ki?

Tüm sorularımı bir kenara bırakıp kendimi uykunun kollarına bıraktım.Ne de olsa yarın her şeyi öğrenecektim.Ve artık gerçekler gün yüzüne çıkacaktı...

**Bir gün gelecek herkes kendi yaptıklarıyla yüzleşecekti**

Merhaba herkese!!Bu hikayemizin girişiydi.Hikayemizi biraz da olsa anlamışsınızdır umarım.Yeni bölümler gelmeye devam edecek.Hepinizi çooooook seviyorum.Oy kullanmayı unutmayın.