-MANIAK-

Hoofdstuk één: Voordat het gebeurde.

De helft van de school was bang voor Y/N. Niet alleen omdat ze een mindset van een psychopaat had, maar ook..

Ze had een rare mindset. Ze was een raar persoon.

Je zou er zeker van zijn dat ze gepest zou worden, een buitenbeentje zou zijn, maar dat was ze niet. Ze was verrassend sterk, beide mentaal maar ook mog eens lichamelijk. Elke keer dat ook maar iemand haar probeerde te plagen of pesten, met vervelende opmerkingen of haar proberen letsel aan te brengen, kon ze zichzelf makkelijk verdedigen, ze kon makkelijk die persoon ook uitschelden wat ervoor zou zorgen dat die persoon stopte of haar probeerde pijn te doen, maar als ze de laatste optie moest kiezen, was ze bereid om haarzelf te verdedigen van de pesters, haar eigen klappen verkopen.

Het zorgde ervoor dat de andere helft van de school haar respecteerde. Misschien als ze gewoon haar mond hield over de zombieshows die ze echt zou zien worden of een van haar rare shit, zou ze een van de meest gerespecteerde en onder de indruk van de school zijn geweest. ze had het beeldschone uiterlijk, de goede cijfers en zelfs goede vaardigheid. Het enige wat ze niet had was de juiste sociale mindset.

Vandaar dat mensen alleen van ver hun bewondering voor haar toonden. Sommige mensen  die haar vriend wilden worden, konden dat helaas niet, vanwege omdat ze bang werden door haar zieke neigingen, en degenen die verliefd op haar zijn, bewonderden haar gewoon van een veilige afstand, nooit echt in staat om het meisje zelf te vertellen.

Y/n gaf hier echter niets om. ze had alleen zichzelf nodig, en misschien nog een paar vrienden, wat ze gelukkig had. De jongen Jang Wu-jin bezat de titel haar beste vriend, omdat ze elkaar kende vanwege de oudere zus van de jongen. Ha-ri was eigenlijk eerst bevriend met het meisje, sinds die ene trainingssessie waar y/n door de school aan het rondlopen was, en ze het oudere meisje met bewondering  aan het bekijken was.

Ha-ri vond het in het begin misschien vreemd, maar zwaaide het gewoon weg toen het meisje haar bewonderde als een kind. het was schattig, dat ze zelfs in de verleiding kwam om het jongere meisje te leren hoe ze zelf nauwkeurig pijlen moest schieten. Ha-ri introduceerde y/n bij Wu-jin, en gelukkig konden ze het goed met elkaar opschieten.

Op dit moment zat het h/k-harige meisje op haar stoel naast Nam-ra, een oor dat de geluiden van de realiteit bedekte terwijl de muziek er doorheen bloeide. haar voeten bewogen op en neer naar de beat terwijl het hoofd van y/n naar buiten keek.

Het meisje negeerde de commotie tussen haar klasgenoten, het boeide haar vrij weinig omdat ze de wolken buiten fascinerender vond. Ondertussen kwam de docent binnen.

Mevrouw Park was absoluut y/n's meest favoriete docente. Ze was een chille lerares, en behandelde y/n zelfs alsof ze haar vriendin was. Mevrouw Park keek over haar klas, voordat ze hen met een glimlach begroette. "Hallo allemaal."

De klas beantwoordde haar begroeting en antwoordde met een eenvoudig refrein "Hallo" aan haar, omdat ze zich voorbereiden op de volgende woorden die haar mond zouden verlaten.

Mevrouw Park hield de glimlach op haar stralende gezicht, "Het is tijd om jullie telefoons in te leveren."

Balend dat ze het toch elke keer weer vroeg, stond de klas op en plaatste ze hun telefoons in de telefoondoos van hun klas. y/n stond op, plaatste haar reservetelefoon die ze altijd had, hield haar echte telefoon die ze altijd gebruikte in de zak in haar jas. ze neuriede en glimlachte naar haar leraar die de glimlach terugbracht met een glimlach van haarzelf.

Ze ging weer zitten op haar plek, en bleef buiten het raam kijken. Één gruwelijk detail is dat ze vergat haar oor met haar haren te bedekken.

"Wie heeft er contact met Hyeon-ju?" Vroeg de docent aan de klas.

Niemand in de kamer antwoordde. "Niemand dus? Dus geen één van jullie had vandaag geprobeerd haar te bellen?"

Iemand schraapte zijn keel, "We hebben gisteren gezamenlijk het wetenschapslaboratorium schoongemaakt, maar sindsdien heb ik haar niet meer gezien."

Mevrouw Park zuchtte. "Oké, als iemand de komende dagen iets van haar hoort, laat het me dan weten."

De klas knikte. "Oke."

Y/n keek vooruit naar de twee jongens voor haar en keek toe hoe haar vriend Wu-jin iets aanwees in Dae-su's bureau.

"hey, je telefoon-"

"Examens komen steeds dichterbij" mevrouw Park begon en bracht haar eigen telefoon tevoorschijn, "Dus jullie kunnen maar beter niet jullie zelf voor de gek houden, en goed meedoen met de lessen."

Er werd toen een melding gehoord, waardoor iedereen zijn hoofd naar de twee jongens draaide. Y/n keek naar de bron, die van de twee jongens voor haar was. Dae-su draaide zijn bovenlichaam volledig om naar de twee meisjes achter hem te kijken.

Y/n zwaaide met een brede glimlach naar hem, terwijl haar klasgenootje dat naast haar zat naar haar werk bleef kijken. Wu-jin raakte de jongen zijn bovenarm en signaleerde hem z'n telefoon in te leveren.

"Ik heb dat gehoord" Kondigde mevrouw Park aan. "Ik ga het nog één keer vragen, lever alsjeblieft jullie telefoons in."

Aarzelend stonden twee studenten op, dae-su en het andere meisje, I-sak blijkbaar.

"On-jo, dit is je telefoon van vorig jaar," mevrouw Park pakte een telefoon ter sprake en wees hem naar On-jo. "Pak hem." de leraar draaide toen haar hoofd naar Y/n. "Y/n." het meisje draaide haar hoofd naar haar leraar, die naar haar oor wees.

"Airpods. ik kan ze zien, leg ze weg."

Y/n gaf haar zelf mentaal een klap, maar met een onschuldige glimlach op haar gezicht bedekte toen haar oor met haar haren, nu verborgen voor het zicht van haar leraar.

"Welke air-pods? Ik heb werkelijk geen flauw idee waar je het over hebt."

Alle krediet naar de originele schrijver van het boek: -siriuslycv