အချစ်ဆိုတာ ဘယ်လိုအရာမှန်း ဂျီအွန်းမသိခဲ့။
သူ့အတွက် လိုလဲမလိုအပ်လို့ သူထင်ခဲ့သည်။
ဂျီအွန်းဟာ လူချမ်းသာတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဘာအလုပ်မှမလုပ်ဘဲလဲ အေးဆေးထိုင်စားလို့ရနေသည်။
ဒါတွေဟာ သူ့မိဘတွေသူ့အတွက်ချန်ထားခဲ့သောအမွေများကြောင့်ဖြစ်မည်ထင်၏။
တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်သည့်သူ့ရဲ့ မိဘများဟာ သူငယ်စဥ်ကတည်းက ဆုံးပါးသွားကြသည်။
တစ်ကောင်ကြွတ်လို့ ပြောလို့ရသည့်
သူ့အတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဆိုတာ ဂျိုနဲ့လားလို့မေးရသည်အထိဖြစ်မည်။
အဲလိုဆိုတောင် သူဟာတကူးတကကြီး ရှာဖွေနေမည်မဟုတ်။
ဒါပေမယ့် အဲဒီအရာဟာ သူ့ရှေ့ကိုအလိုလိုရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
အဲဒီအချိန်က ဂျီအွန်းကရူ့ခင်းပန်းချီဆွဲရန် ဟန်မြစ်သို့ သွားတဲ့အချိန်ဖြစ်သည်။
ဂျီအွန်း ငယ်ငယ်တည်းက ဝါသနာပါတဲ့တစ်ခုတည်းသောအရာဖြစ်တဲ့ ပန်းချီဆွဲခြင်းကို ဂျီအွန်းကစီးပွားဖြစ်မဟုတ်ဘဲ ဝါသနာဖြစ်လုပ်ဖြစ်ခဲ့သည်။
သူ့ဝါသနာကို တားဆီးပိတ်ပင်မည့်သူ မရှိတာကြောင့်လဲ လွတ်လပ်သည်။
ဒါကလဲ ကောင်းတဲ့ဘက်ကကြည့်လျှင် ကောင်းတဲ့အရာဖြစ်နေသလို ဆိုးတဲ့ဘက်ကကြည့်လျှင်တော့ အထီးကျန်ဖို့ကောင်းလှ၏။
ဂျီအွန်း ဟန်မြစ်ရောက်တော့ ရူ့ခင်းအတွက်ပန်းချီကို အကြမ်းဖျင်းလောက်သာ အရင်ဆွဲဖို့ စဥ်းစားထားပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်တိတ်ဆိတ်နေသောကြောင့် စိတ်အေးလက်အေး ပန်းချီဆွဲဖို့အချိန်ကောင်းဖြစ်နေသည်။
ဂျီအွန်း ပန်းချီဆွဲနေတဲ့အချိန် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့တတ်သည်။
ဒါက ဂျီအွန်းမှမဟုတ် လူတော်တော်များများ ဝါသနာပါရာ လုပ်နေရလျှင် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့တတ်သည်ကဖြစ်တတ်မည်ပင်။
ပန်းချီဆွဲနေတာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ ဂျီအွန်း အာရုံစိုက်နေသည့် ရူ့ခင်း၏ အလယ်တည့်တည့်မှာ ကောင်လေးတစ်ယောက်ရောက်နေတာကို သတိမထားမိလိုက်..။
ပန်းချီကို အဆုံးသတ်ခါနီး ရှေ့တည့်တည့်သို့လှည့်ကြည့်မိချိန်..တီရှပ်အဖြူကိုဂျင်းပွနဲ့ တွဲဖက်ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့အကြည့်ချင်းဆုံသည်။
