Billionaire Series 1: Xarius Volghier(Ongoing)

Prologue

"Hella, sa tingin mo may pag-asa pa tayong yumaman?" tanong ng kaibigan kung si Adelle but I prefer call her Elle.

Nandito kami ngayon sa park malapit sa inuupahan naming bahay. Dito kami dumiretso pagkatapos ng part time job namin sa isang restaurant. Maaga pa din namin kaya naisipan muna naming tumambay dito.

"Anung klaseng tanong yan? Oo na man noh! habang may buhay may pag-asa." I answered simple.

Tama na man talaga diba? Sikat ang katagang yun lalo na sa mga taong may mataas na pangarap. Kahit ako favorite line yun.

"Eh kailain pa? Bakit ang tagal naman ata."busangot ang mukha niya ng lingunin ko.

"Aba malay ko. Bakit ako tinatanong mo ehh..di naman ako manghuhula noh!"napa irap ako.

Minsan ang sarap ihulog itong si Elle sa bangin. Kung maka tanong anong akala niya sakin, manghuhula? Duh! Ang ganda ko naman ata para maging isang manghuhula.

Pero, wala na man talagang nakakaalam kung kailan aahon sa hirap ang isang tao. All I know, lahat pinaghihirapan. Lahat may proseso, at hindi ganun kadali para maaabot yun. Tumingin ako sa harapan kung saan may mga batang naglalaro. They are happy playing with their family.

Pamilya

Nakarandaman ako ng kirot sa puso. Adelle and I grow in the orphanage. Hindi namin alam kung nasaan ang mga pamilya namin. There was only a necklace and note leave in the basket when the nun saw me outside the orphanage. There's a name written on the note at yun ang ipinangalan nila sakin

Hellary Adair

Thats my name but everyone call me Ella.

"Pag hindi ako yumaman maghahanap nalang ako ng MMMM." I looked at her combing his hair.

"Seryoso ka ba? Kung maghahanap ka lang ng MMMM duon kana sa pogi at bata, sayang ganda mo kung sa matanda ka babagsak."

I rolled my eyes when she start laughing. Anong nakakatawa sa sinabi ko? May saltik ata tong babaeng 'to. Ang sarap niyang sakalin promise.

"Why you serious? I'm just joking."she said laughingly, umirap lang ako.

Minsan nagtataka ako kung pano ko siya naging kaibigan. May time nga gusto kung takpan ng unan ang mukha niya pag natutulog siya. BWAHAHAHA pero syempre joke lang yun noh!. Hindi ko na man yun magagawa sa bestfriend ko kahit minsan gigil na gigil na talaga ako.

I smile. Nagmumuka akong baliw sa inisip ko.

"Stop smiling, it's creepy."I laugh when I saw his face, ngumiwi siya.

"Nahiya na man ako sayo, paiba-iba ng mood. Minsan seryoso minsan hindi, tapos tatawa nalang bigla ng walang dahilan. Sinong ma's creepy sating dalawa ngayon?"I raised my eyebrows at her.

She glared at me "Iwan ko sayo."

Natawa ako. Tumingin ako sa paligid, madilim na pala, masyado ata kaming naaliw at di namalayan ang oras. Tumayo ako.

"Umuwi na tayo."

"Buti pa nga gutom na din kasi ako."she pouted

Elle and I are the only two at home. Pero mahirap pa din ang sitwasyon namin, especially we don't have permanent job. Umuupa lang din kami kaya kailangan naming magtipid. Bukod dun may mga personal needs din kaming kailangan bilhin.

"Anong gagawin natin bukas? Di na tayo pwedeng pumasok sa restaurant."

Nandito na kami ngayon sa bahay at katatapos lang namin kumaon. Iyon din ang pinu-problema ko, wala na kaming trabaho. Dumating na kasi yung regular employee sa restaurant na pinapasukan namin kaya dina kami pwedeng pumasok.