Kırmızı İpin Ucu

1.Koruma

Yağmurlu geçen günün ardından etrafı huzurlu koku sarmıştı. Çimenler, güller, ağaçlar,yollar,topraklar... Her yer huzur kokuyordu. Yağmurun getirdiği huzur herkes için geçerli değildi. Kimisi yağmuru sever yağmur yağınca huzura kavuşurdu,kimisi yağmurdan rahatsız olur tüm planları mahvoldu diye asık surat dolaşırdı. Peki ya ben? Ben hangi kısımdandım? Huzur mu buluyordum, huzursuz mu oluyordum?

Ben Nesrin. Nesrin Karaman. Karamanlar ailesinin en küçük üyesi ve son varisiyim. Yağmuru severim. Yağmur bana yalnızca huzur vermezdi, yağmur bana dinçliyi, rahatlamanı da beraberinde getirirdi. O gün universite arkadaşlarımla buluşup kafeye gidecektik ama ansızın başlayan yağmur tüm planlarımızı alt-üst etmişti. Yağmur yağmaya başlayınca ben de evden çıkmış kafeye doğru gidiyordum. Yağmurun yağmasıyla herkes telaşa düşmüş koşuşturmaya başlamışlardı. Kimisi yağmurdan korunmak için bir yer arıyor, kimisi koşup kafeye giriyor, kimisi de başı aşağı hızlı hızlı yürüyordu. Bir kitapta okumuştum:"En çok yağmur yağarken sevmiyorum bu şehri. Herkesın başı aşağı sanki suçlarını kabul etmişler gibi" o kadar güzel sözdü ki hep aklımda dolanıyordu. Ben de yağmurun altında ıslanmayı kabul etmiş ve ellerimi iki yana açmış yağmurun tüm vücudumu almasına izin vermiştim. Sırılsıklamdım. Ama umrumda değildi.

En azından dertlerimden bir nebze kaçmanın yolu buydu olmasına ama aniden başımın üzerinde açılan şemsiye tüm dikkatimi dağıttı. Dedemin benim için tuttuğu yeni koruma beni takip etmiş ve gelip bana şemsiye açmıştı. Evden sırf bu yüzden kavga edip çıkmıştım. Peşimde koruma olmasını istemiyordum. İnsanların bana garip bakması beni tedirgin ediyordu. Hem ben 22 yaşında univeriste öğrencisi ve hür bir kadındım. Ben çocuk değildim ve kimsenin beni korumasına ihtiyacım yoktu. Ben kendi kendimi korurdum korumasına ama ailem yüzünden  rahat nefes alamaz olmuştum. Dedem yani Mehmet Karaman karanlık tarafın adamıydı. Mafya babasıydı. Tabii onunla birlikte çocukları. Mafyaların hayatı hep korkuyla geçmiştir. Kendileri için değil aileleri için. Bir nevi bizi düşmanlarından koruyorlardı peki ya bizi kendilerinden nasıl koruyacaklardı?

Ben şahsen dedemden de babamdan da çok korkardım çekinirdim. Şimdi de öyle bu durum. Hatta ben varis olduğum için dedem beni kendi yerine koymak istiyor. Benim aksime dedem beni severdi. Bana hep güçlü bir kız olduğumü tıpkı ona benzediğimi söylerdi. Ama ben ona benzemek istemiyordum. Ben kimseye benzemek istemiyordum. Ben kendim olmak istiyordum. Dedem bana babaannemin ismini vermişti. Babaannem babam daha 6 yaşındayken dedemin düşmanları tarafından öldürülmüştü. Dedem karısını çok severdi. Onların sevgisi gerçek sevgiymiş. Nesrin Karaman. Keşke onunla tanışma şansım olsaydı. Dedemin hatıralarında hep güçlü,güzel ve sadık bir kadındı. Dedem bu olayın ardından çok çökmüş ölmek istemiş ama çocukları için yaşamalıymış ama işini de bırakamamış. Nitekim ailem de benim sonumun babaannem gibi olmasını istemediğinden beni bu yöntemle koruyorlardı.

"Ben size evden çıkmadan önce ne dedim? Beni takip etmeyeceksiniz! Rahatsız oluyorum ben anlamıyor musunuz?" Sesim yüksek çıkmıştı ki korumanın etrafa baktığı sert bakışlardan anlaşılıyordu. "Nesrin hanım lütfen kızmayın. Bize emirdir bu. Sizi korumak zorundayız. Yağmurda yeterince ıslandınız lütfen eve gidelim hem planınız da artık bozulmuştur. Lütfen şöyle geçelim." İsmini bile bilmediğim koruma bunları söylemiş ve kolumdan tutarak beni arabaya doğru götürmeye kalkmıştı ki kolumu ondan kurtarıp ters bakış attım."Sana mı kaldı benim planımı düşünmek? Ben çocuk değilim ve eve istediğim zaman dönerim buna siz karar veremezsiniz!" Sesim bayağı yüksek çıkıyordu ki korumanın bu hiç hoşuna gitmedi. "Bağırmazsanız sevinirim. Bizim işimiz siz ölmeyin diye çabalamak. Yoksa planlarınız ve siz umrumda bile değilsiniz. Ve dedenizin kati emri  bu. Lütfen sizi burdan sürüklemeden götürmemi istemiyorsanız arabaya sakince binin yoksa insanlar yanlış anlayıp müdahile edecek ki bu benim hiç hoşuma gitmez!" Korumanın sesi sert çıkmıştı.