Karanlıktaki Kelebek

Giriş( part 1)

Koskoca üç yıl geçti. Bu deliğe tıkalı koskoca üç yıl. Akli bozukluğum olmadığı halde her gece sakinleştirici almak, kurtlu yemekleri yemek, yaşlı doktorların tacizlerine uğramak gerçekten ağrıma gidiyordu. Biliyormusun günlük hergece kabus görmeyi ben hiç istemedim. Zaten kim isterdiki . 21 yaşında bir kızım ben.
Deli olmadığımı biliyorum. Çünkü ruhumun duygularını hissediyorum. Bu iğneler beni daha da kötü yapıyordu. Gözlerimin altı morarmıştı. Eskiden enseme gelen saçlarım şimdi kalçamı bulmuştu. Burda hala aklımı nasıl kaybettiğimi inan hiç bilmiyorum günlük. Hapları bir şekilde yutmuyordum fakat iğnelerden kurtulamıyordum. Damarlarımı mahvetmişti.
. İki günde bir dışarı çıkıyoruz. Hayatımdaki tek heyecan bu. Ama kurtulacaktım bu dipsiz kuyudan. Günahsız bir kul gibi, yusuf gibi kurtulacaktım ben. Son yakarışlarım bunlar. Umarım kaçarım burdan dünyadan insanlardan.
Çünkü ben azraile aşığım. Azrailim benim canımı alıcak biliyorum. Biliyorum ama onu seviyorum çünkü o bana hiç yalan sôylemedi.
+++
Günlüğün sonu gözyaşlarıyla ıslanmış diger sayfayla birbirine yapışmı. Ama bunu umursamıyordum. Ne olursa olsun bilecektim olan biten herşeyi. Buna mecburdum. Günlüğü koltuğumun altına sıkıştırdım. Soguk ve sessizlik ürlertiyordu beni. Ama sonu mutsuz biten hikaye bunu unutturuyordu bana...