THE UNEXPECTED HOME

Prologue

DISCLAIMER: This is a work of fiction. Unless otherwise indicated, all the names, characters, businesses, places, events and incidents in this book are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

PROLOGUE

"I pronounce you husband and wife. What God has joined together, let no man put asunder. You may now kiss the bride." Said by the priest.

I smiled bitterly as the newlywed couple kissed. Kinasal na ngayon ang aking Ama sa babaeng matagal niyang hinintay at sa babaeng matagal niyang minahal.

A single tear escaped from my left eye. At least he's happy now. Hindi katulad no'ng nandito pa si Mama. Hindi ko alam bakit nalulungkot ako sa kasalang ito.

Nagpakasal noon si Mama at Papa dahil kailangan nila ang isa't-isa or should I say, kailangan nila ang pera ng isa't-isa. When my Dad and Mom got engaged, my Dad had a Girlfriend named Janet. Janet is the love of his life, but he has to end his relationship to be with my Mom. To be with my Mom, not for love, not for happiness, but for business.

My Mom died five years ago due to cancer. Three years after her death, my Dad and Janet met at the cemetery unexpectedly. Janet is visiting his husband while my Dad is visiting my Mom. Coincidentally, Janet's husband's grave is beside my Mom's grave. That's how my Dad and Janet meet again.

As my Dad said, "When I saw her again that time. There has an emotion that's been sleeping inside me that finally awakened." That day I knew that he still loved Janet - the love of his life.

"Ma'am, it's time for picture taking with the family po." Sabi sakin ng Wedding Organizer nina Dad and Janet.

Agad naman akong naglakad papalapit sa may altar dahil nandoon naman na ang bagong kasal. Apat lang kami sa litrato. Ako, Si Dad, Si Janet, at ang anak ni Janet na si Victor. I try my best to look happy during the picture taking and I succeed.

This is the first time that I saw Victor. Whenever Janet brings him to our house ay lagi akong wala o kaya naman ay 'pag alam kong pupunta sila ay umaalis ako.

Siguro kaya mailap ako sa kanila dahil hindi ko pa rin talaga tanggap ang pagkawala ni mama. Hindi naman mabilis ang mag move on sa taong nawalan ng taong mahal sa buhay.

"Ma'am El, smile po." Sigaw ng Photographer. Agad naman akong ngumiti at inayos ang sarili.

Kahit ayokong pumunta sa reception ay wala naman akong magagawa. Magagalit si Dad if hindi ako pupunta. Kailangan ko muna siguro magpakaplastik ngayon.

Nagulat ako nang tumabi sa akin si Victor habang tinitignan ang bagong kasal na sumasayaw sa gitna ng hall.

"They look good together, 'no?" Biglang wika ni Victor at ngumiti sa akin.

Hindi na lang ako umimik at nag-cellphone na lang. Ayokong makipag-usap sa kan'ya. Siguro dahil hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin. Maya-maya ay tumayo siya't lumapit sa akin.

"Hi! I'd like to introduce myself properly because we never had a chance to meet before. My name is Victor Manuel Hernandez the son of Mrs. Janet Lorenzo." Nakangiti niyang sabi at inilahad ang kamay. Mayroong kakaiba sa ngiti niya na alam kong pang-aasar

"Hi! My name is Leonor Samantha Lorenzo, the daughter of Mrs. Anne Lorenzo and Mr. Mark Lorenzo." I emphasized my Mother's name and Father's name at kinamayan siya habang nakaupo ako.

Tumawa lang siya at bigla akong hinila. Naging rason iyon para bigla akong mapatayo. Dinala niya 'ko sa gitna ng Hall para sumayaw. Pinilit kong kumawala ngunit humigpit lang ang hawak niya sa baywang ko.

Ayokong mag cause ng commotion dito dahil paniguradong mapapahiya ako at ang ama ko. Kaya naman ay humawak na lang ako sa balikat niya. Hinaplos ko siya sa balikat papunta sa dibdib niya, hinawakan siya sa collar ng suot niya at patagong hinigpitan yon para masakal siya.

"Fuck off, Victor!" Sabi ko at binitawan ang collar niya. Napamaang naman siya sa akin kaya naman ay agad na akong umalis sa gitna ng Hall. Pumunta agad ako sa comfort room para mag-ayos dahil maya-maya lamang ay magbibigay na ng message sa newlywed. S'yempre kailangan ko magbigay ng mensahe kahit ayaw ko.

"Hi, Dad and Tita. I don't know what to say. I'm happy that you are happy, Dad. Especially when you're with Tita Janet, I can see the happiness in your eyes." That I never seen when you're with Mom. Ang huling pangungusap ay sa isip ko na lamang sinabi.

IT'S BEEN A MONTH AFTER THEIR WEDDING. I've been thinking if I can live separately with them. It's suffocating being here, especially when I can always see them living their life to the fullest while I'm suffering because it looks like I'm invisible in this house. 

"Dad." Tawag ko sa ama kong busy manood kasama si Tita sa sala. 

"Yes, anak?" Tanong  nito sa akin habang sa screen pa rin ng T.V. nakatingin.

"Is it okay if I'll live independently?" Tanong ko sa kaniya at agad naman pinause ni Tita ang pinapanood nila.

"Why?" Kalmadong tanong niya at napaupo sila nang ayos ni Tita.

"Well, I think I'm at the right age to live independently. I'm 20 now and an incoming third-year college student. Maybe it's time for me to learn how to live alone?" Kabadong wika ko dahil pakiramdam ko ay hindi niya ako papayagan.

"Okay." Sabi niya. 

Nagtaka naman ako at tinignan siya. Mayroon siyang iniisip kaya naman mas lalo akong kinabahan. Okay raw pero parang may kondisyon. 

"Okay?" Tanong ko sa kaniya na may pagtataka. 

"Babe, what if we let El live with Vi in the house we bought for him?" Tanong ni Tita kay Dad na agad namang ikinangiti ng ama ko.

"That's a good idea, Babe." Sabi ni Dad at agad na lumingon sa 'kin.

"What do you think, Anak? In that way baka maging close pa kayo ni Vi like real siblings." Nakangiting sabi sa 'kin ni Dad.

"Lagi namang wala sa bahay 'yon si Victor, El. Nasa condo niya kasi 'yon lagi kasi mas malapit sa school niya. Siguro once a week lang iyon pumupunta roon." Sabi ni Tita na nakangiti na para bang binibigyan ako ng assurance na I can stay there. 

Ngumiti na lang ako at bumalik sa silid ko. Pag-iisipan ko muna pero mas magandang ideya nga iyon kaysa rito ako sa bahay. Maybe I should consider it? Should I?