Snowflake -Minsung-

Kartanesi

Her zamanki hastane kokusu. Yıllardır her gün soluduğum o koku. Artık midemi bulandırmıyor. Buna alıştım.

İnsan her şeye alışmaz mı? İnsanlar acılara bile alışabilir. Ama yine de canları yanar. Aslında alışmazlar. Görmezden gelmeyi öğrenirler. Ben her gün görmezden gelmeyi öğrenemeyen insanlarla çalışıyorum. Onların acılarını iliklerime kadar hissediyorum.

"Minho Bey!"

Ah işte Sullyoon. Benim asistanım.

"Efendim Sullyoon?"

Koşar adımlarla yanıma kadar geldi. Elinde birkaç dosya vardı.

"Yeni bir hasta geldi."

Tedirgin gözüküyordu. Genelde yeni bir hasta geldiğinde her zaman bana güler yüzle söylerdi.

"Sorun ne?"

"Sinir krizi geçiriyor. Hiç kimse onu tutamıyor."

Bu kaşlarımın çatılmasına sebep oldu. Eğer sinir krizi geçiriyorsa biri ona yanlış bir şey yapmış olmalıydı.

"Dosyasını ver."

Elindeki dosyayı bana uzattı. İlk önce oda numarasına baktım. 143 numaralı oda.

Koşarak o odaya doğru ilerlerken bir yandan da dosyasını inceliyordum.

Han Jisung

Ağır depresyon tehşisi koyuldu.

Bilindiği kadarıyla abisinin ölümünden sonra depresyona girdi ve tam 1 yıldır bu halde.

Bütün aile üyeleri ölmüş bulunmakta. Arkadaşları bilindiği kadarıyla yok.

Hasta tamamen kendi içine kapanık biri. Çok az konuşur, nadiren insanlarla göz göze gelir, bir şeye ihtiyacı varsa söylemekten çekinir, çok sık sinir krizleri geçirir.

Bunların göz önünde bulundurularak hastaya bakılmasını talep ediyorum Bay Lee Minho.

Dikkat edilmesi gereken şeyler;

1. Abisi hakkında soru sorulmaması.

2. Kar yağdığı zaman hastanın mutlaka kar ı görmemesi.

Kim Seungmin

Odaya yaklaştığımızda orada birçok hemşire ve hastanın olduğunu gördüm. Muhtemelen hepsi müdahale etmek yerine izlemek için toplanmıştı.

Kalabalığın içinden zar zor geçerek odaya girmeye çalıştım. Gerçekten çok fazla bağrış ve kırılma sesi geliyordu.

Zor da olsa odanın içine girdiğimde hastayı sakinleştirmeye çalışan bir hemşire gördüm. Hasta ise kendini yere atmıştı ve bağırarak ağlıyordu.

"Sakinleştirici iğne getirin!"

Odadaki hemşire hızlıca çıktı. Bense yavaş adımlarla hastaya doğru yaklaştım.

"Han Jisung?"

Sesimi olabildiğince sakin bir tonda çıkarmaya çalıştım. O ise beni duymazdan gelip bağırmaya devam etti.