1.Bölüm
K A Ç I Ş
YAZARDAN
Genç adam 10 dakikadır yaptığı gibi tekrar etrafı kolaçan etmiş ardından kolunda ki saate bakmıştı gece 03:07
Duyduğu ayak sesleri ile bakışları sokağın başına kaymıştı. İkide bir arkasına bakan siluet ile beklediği kişinin geldiğini anlaması uzun sürmemişti. Hızla olduğu yerden çıkarak kendisine gelen bedene doğru adımlamıştı.
Bir araya geldiklerinde adını fısıldamıştı.
"Dicle "
Genç kız koluna dokunan adamın boynuna sarmıştı kollarını hızla.
"Biran önce gidelim Baran yakalanırsak ne seni ne de beni sağ bırakmazlar biliyorsun "
Dicle kollarını sardığı boyundan geri çektiğinde Baran sevdiği kadının önce elini tutmuş ardından küçük bir buse kondurmuştu.
Adımlarını ara sokağa yönlendirip ikisini de ilerletirken konuşmuştu.
"Korkma deniz kokulum bizi bulamazlar bulsalar bile gideceğimiz yerden alamazlar." Demişti.
Dicle yanında ilerleyen adamın sözlerine inanmak istiyordu fakat buna ne kendisinin içine doğup büyüdüğü aşiret müsaade ederdi ne de sevdiği adamın ailesi. Biliyordu babasi da abileride onları muhakkak bulacak sonrasında ikisinin de canlarına kıyacaktılar.
Yine de yanında yürüdüğü adamın kesin sözlerine inanmayı seçmişti. Dicle Baran'a hep inanırdı zaten. Yine de içini kemiren tedirginliğe engel olamamıştı.
"Neye güvenirsin Baran bu kadar?". Diye sormuştu. Baran sokağın bitişinde bekleyen arabayı gördüğünde duraklamıştı. Dicle 'de Baran 'ın duran adımlarıyla durmuştu bakışları önce sevdiği adamın ensesine değmiş hemen ardından sokağın bitişinde ki arabaya. Her şey bitmişti yakalanmışlardı bu kadar çabuk olacağını düşünmemişti hiç fakat olmuştu.
Arabanın kapıları açılırken iki adam arabadan inmiş kendilerine doğru adımlamıştı aralarında kısa bir mesafe kaldığında durmuştular. Ayın aydınlattığı sokakta gördüğü yüzler Dicle'nin kaşlarını çatmasına neden olmuştu bu adamları tanımıyordu aşiretlerinde bulunan ne bir akrabaya nede korumalıklarını üstlenen kişilere benzemiyorlardı.
İçlerinden biri konuştuğunda düşüncelerinden sıyrılmıştı.
" Baran Bey?"
Baran'ın gergin omuzları verdiği derin nefesle düşerken konuşmak yerine karşısında duran adamı onaylamıştı. Adam tekrar konuşmuştu.
"Efendim bizi Tahir Bey gönderdi sizi almamız için kardeşiniz Eymen Bey'in sizi durumdan haberdar edeceğini söylemişti."
Baran birkez daha başıyla onaylamış hemen ardından konuşmuştu.
"Evet evet haberim var."
Koruma eliyle yolu gösterdiğinde bir kez daha konuşmuştu.
"O halde gidelim Baran Bey."
Baran yüzünde ki rahatlamış ifade ve kocaman gülümsemeyle arkasında duran kadına dönmüştü.
"Kurtulduk Diclem." Demiş ardından tuttuğu eline bir öpücük daha kondurmuştu.
Bu Tahir Bey her kimse onları koruyup kollayacak onlara yeni bir hayat verecekti zira öyle demişti Eymen Can borcu var demişti böyle ödeyecek can borcunu. İkili hızla arabaya binip ilerlerken Mardin 'in sokakları geride kalıyordu Baran sevdiği kadının elini tutmaya devam ederken bir yandan da geçtikleri her sokakta peşlerine takılan aynı siyah sedan arabalar olduğunu fark etmişti korumalardan birisi o arabalarında kendilerine eşlik eden arabalar olduğunu söylemişti.
