Sabah olmuştu.Ada artik ayağa kalkacak halde değildi.Dün gece uyuyamamişti.İstanbul mahallelerinde gün doğmuştu.Kuşlarin O guzel sesi insana huzur veriyordu.Her kes bahçede toplanmiş,o güzel manzara ,kuşlarin o güzel şarkilari,baharin o güzel kokusu alitinda,çimenlere oturarak kahvalti ediyorlardi.Bu güzel günde Ada hâlâ uyuyordu.Dün o kadar çok korkmuştuki.Atlas bir şeyin eskik olduğunu gördü ve bu eskikliğin Adanin olmamasinda buldu.Hemen eve giderek 2.kata çikti,ablasinin odasina girdi.Ada öyle uyumuştuki...Uyurken çok masum gözüküyordu.Bunu gören Atlas gülümsedi ve kendi-kendine "uyurken tam bir melek,ama uyansa şeytana dönüşecek"Peki Ada neden uyanmamişti?Hemen Atlas Adanin yatağina atladi."Hadi ama uyuyan güzel kalk" Atlasin yatağina atlamasiyla Ada korkuyla yerinde siçradi "Atlas sen miydin" "evet tabiki bendim o 2 yil önce ölen kadin olduğumu falan düşünmedin her halde dimi" Atlas büyük bir kahkaha atti.Ama Ada gülmüyordu bunu fark eden Atlas sordu"bir şey mi oldu?" "Hayir..." "Neyse ben arkadaşlarla gidicem" "tamam" Atlas odadan çikarak otoparka geldi arabasina binerek arkadaşlarinin olduğu kafeye geldi.Ada hemen Alaya mesaj atti *Ala müsait misin?* Ala aninda cevap verdi belliki telefonla ilgileniyordu *müsaitim Ada,bir şey mi oldu?* *Dün yine ayni kabusu gördüm o kadin sanki bizim peşimizde* *sakin ol Ada her zamanki kafede buluşalim* *tamam*
