BLS#5: His Love, Her Alibis(COMPLETED)

Chapter 26 After Five Years

Chapter 26 After Five Years

***MICAH POV***

"INSANNNNN!" pagkarinig ko ng sigaw na yun, naibato ko nang wala sa oras ang dala-dala kong papel. Ang lukaret na babaeng ito. Nakakabobo sa brain.

"UMAYOS KA KREZYL ZANE!" gigil kong sigaw, sabay hampas ng naipon kong papel sa ulo niya.

Nakakaloka sa brain e. Sobrang tahimik ng bahay bago siya dumating tapos nang dumating siya.... Ay grabi! Kung maka-shout parang bagong takas sa mental! Tsk! +__+

"Uwaaaah! Ang brutal mo Insan!" parang bata na umiyak siya.

Argh! O kitams! Pinapahiya niya ang lahi naming ito! +___+

"Krezyl Zane, you're already twenty-four yet you act like ten years old. Gosh! Act like your age!" kulang na lang umusok ang ilong ko sa sobrang inis. Ang bopols e.

"Insan..." tumigil na siya sa kakaingos at ngumiti ng sobrang tamis habang pinapaypay ang dalawa niyang pocketbook sa akin. "Pa-autograph naman." ^___^

Kunot-noong tinanggap ko yun, sabay tingin sa kabuuan. "Teka..." my eyes widened. "Gawa ko to a!" O__o

Hindi makapaniwalang tinitigan ko siya. Sa pagkakaalala ko, kaka-publish lang nito pero nakakuha kaagad siya ng gawa ko! Aba't...

"Yap, pagka-publish niyan bumili ako kaagad tapos binigay ko kina Jheff, Jhude, Dannica, Rowie, Analine, Jhoey at Jhuveleen." Aniya, isa-isang binilang ang mga kamay.

"What?! Binigyan mo silang pito?!" O__o

"Oo naman. Hehe." ^__^v

Hinablot ko ang magkabilang balikat niya at niyugyog yun. "Hibang ka na ba Krezyl Zane?! Bakit mo binigay?!" >__<

"He-he, proud kasi ako sayo e... Pero... teka... bakit andami naman yatang stars?" tila hilong tinuro niya ang mga kamay sa itaas.

Natampal ko nang wala sa oras ang noo ko. Bakit kailangan kong magkaroon ng ganitong kabaliw na pinsan? Bakit? >__<

"Bilis Insan, pirmahan mo na." excited niyang sabi.

Aish! kesa naman patagalin ko pa itong kadramahan niya, kinuha ko na lang ang librong gawa ko at pinirmahan yun.

"O, sayo na." I throw it to her.

Aish! Bago ko nga pala makalimutan, isa na akong writer. Wala kasi akong magawa sa mundo kaya naman sa pagsusulat ko ibinuhos ang buo kong time. Tsk! It's my way to forget someone.

"Thank you Insan." ngiting-ngiting wika niya. "Oo nga pala Insan, may lakad tayo kasama ang mga kaibigan natin." ^___^

"May lakad?" bumalik ako sa pagkakaupo at pinasadaan siya ng tingin.