"ကဲ ရုံးဆင်းချိန်ရောက်နေပြီနော်။ လက်စသပ်စရာရှိတာသပ်။ ပါတီရှိတဲ့နေ့မှာ အချိန်ပိုဆင်းတဲ့လူက ကုမ္ပဏီကို မလေးစားတဲ့လူပဲ"
"Nae..."
ပျော်ရွှင်စွာ ပြိုင်တူဟစ်လိုက်ကြသံက ဟိန်းကနဲ။
"ချန်းယောလ်လေး Noona တို့နဲ့တစ်ခါတည်းလိုက်မလား"
Drawing Tablet ပေါ်က ကာရိုက်တာပေါ် ထောက်ထားတဲ့ Pen ကိုချပြီး ချန်းယောလ် ခေါင်းခါဖို့ပြင်ခါနီး...
"ပတ်ချန်း..."
လျှောက်လမ်းကခြေသံနဲ့အတူ ဝင်လာတဲ့ခေါ်သံက ချန်းယောလ်မျက်ခုံးတန်းတွေကို တွန့်ချိုးသွားစေတော့၏။ ဌာနက စီနီယာတွေရဲ့မျက်နှာမှာလည်း ပြုံးစစနဲ့ ချန်းယောလ်နဲ့ လျှောက်လမ်းကလူအပေါ်ရောက်လာသည့်အကြည့်တွေ။
"ဒါရိုက်တာဗြောင် ရောက်လာပြီလားရှင့်"
"အင်း ရုံးဆင်းကြတော့မှာမလား"
"ဟုတ်ကဲ့ အခုပဲဆင်းပြီး ပါတီအတွက် သွားတော့မလို့ ချန်းယောလ်ကို စောင့်နေတာ"
"ရတယ်။ သွားနှင့်ကြ။ ပတ်ချန်းက ကိုယ်နဲ့အတူတူသွားမှာ"
Drawing tablet ကိုကိုင်ထားမိတဲ့ ချန်းယောလ်လက်တွေတင်းကြပ်ကုန်ရသည်။ အလိုက်တသိ ရုံးဆင်းပေးသွားတဲ့ စီနီယာတွေကြောင့် အခုတော့ အခန်းထဲမှာ ချန်းယောလ်နဲ့သူ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဒါကိုပဲအခွင့်ကောင်းယူပြီး ချန်းယောလ်အလုပ်စားပွဲပေါ် ပြုံးစစမျက်နှာပေးဖြင့် ဝင်ထိုင်လေသည်။
"သွားကြမယ်လေ ကိုယ်တို့လည်း"
"ဘယ်သူက ခင်ဗျားနဲ့ သွားမယ်ပြောလို့လဲ"
"ပတ်ချန်းက ဆိုးချင်ပြန်ပြီ"
မေးစေ့ကိုလာဖျစ်ညှစ်ရင်း ယမ်းခါလာတဲ့လက်ကို ချန်းယောလ်ပုတ်ထုတ်လိုက်မိသည်။ ချန်းယောလ်မှာသာ စိတ်ဆိုးရလွန်းလို့ မျက်နှာကို ဘယ်လိုမှပြေလျော့မထားနိုင်တာ။ သူကတော့ ချန်းယောလ် အကြမ်းအရမ်းတွေငြင်းဆန်ရင်တောင် မတုန်မလှုပ်ပြုံးနေနိုင်တုန်း။ အဲ့လိုတွေပြုံးနေနိုင်လောက်အောင်ထိ တစ်ဖက်သားကိုဂရုစိုက်စရာမလိုတဲ့ ကြွယ်ဝချမ်းသာမှုတွေနဲ့ပြည့်စုံနေသူကိုး။
