Jack's nightmare

PROLOG

*01.08.2000r, Seoul, South Korea*

    Podczas dzisiejszej burzy był straszliwy huragan. Deszcz walił w parapety, grzmoty odbijały się echem wraz z jasnymi piorunami, nie dając przespać kolejnej nocy. Krótko mówiąc pogoda szalała za oknami, tak jak sytuacja, która miała miejsce tej nocy w domu państwa Jung.

    Małemu Hoseokowi odkąd pamiętał towarzyszyła w pokoju niewielka czarna szkatułka stojąca na komodzie. Była dla niego wielką tajemnicą, którą jak mówili rodzice, on nigdy nie może się dowiedzieć dla jego własnego dobra. Chłopak wierzył rodzicom. A dlaczego? Bo to niespotykane małe pudełeczko szeptało, dziwnymi, mrożącymi krew w żyłach głosami, których Hobi nie miał prawa się nie bać. Pewnego czasu nawet próbował namówić mamę, aby wyrzucić jego małą postrachę z pokoju albo zmienić jej miejsce. Jednak pani Jung nie miała w zamiarach zmieniać zdania, mimo szkolących się oczu syna i jego ciągłych błagań. Tłumaczyła się tym, że obiecała bardzo ważnej osobie z jej przeszłości, zachować ją w jego pokoju. Tak sześciolatek, pogrążony w smutku stracił nadzieję,iż pozbędzie się przedmiotu ze swojego świata, jak to zwał nazywać swój pokój.

    Jednak nie tylko obecność szkatułki i odgłosy wydobywające się z niej drażniły Hoseoka. Jedną z najbardziej irytujących myśli mieszkających w jego głowie, było to, co dokładnie może się znajdować w środku pudełeczka. Kiedy o tym myślał miał kompletną pustkę w głowie, bo czego, aż tak rodzice zabraniali by zobaczyć małemu dziecku? Przecież na pewno nie gadającej zabawki czy czegoś podobnego, co także wydaję dzwięki, prawda? Sam nie wiedział co o tym wszystkim myśleć. Pozostawało mu tylko uwierzyć na słowo rodzicom, lecz ta wiara pomimo danych reguł zaczęła się wykruszać w sercu Hobiego.

    Chłopak zaczynał miewać koszmary w których przerażające postacie i głosy dobiegające właśnie z jednego zakazanego miejsca w jego świecie, namawiały go, aby otworzył małą kłudke i pozwolił wyjść na wolność po tylu latach. To był szantaż w jego własnej głowie, przez który nie mógł spać, budził się z krzykiem i płaczem, wołając mamę. Stawało się to coraz częściej i z  coraz bardziej okropnymi wizerunkami dla małego chłopca, co doprowadziło, że w końcu nie wytrzymał.

    Hoseok cały zlany potem, ledwo łapiąc oddech, ponownie tej nocy obudził się z koszmarnego snu. Bał się potworów ze szkatułki. Bal się, że jeśli potrafią nawiedzać go w snach mogą również coś mu zrobić, a on tak bardzo przecież pragnął żyć. Miał tyłu przyjaciół, a miał mieć ich o wiele więcej, skoro już lada moment wybierał się do nowej szkoły. Nie mógł wszystkiego stracić. Przerażała go myśl o tym, że potwory, które wcale nie są spod łóżka, a z czarnej, lekko posrebrzanej i  zamkniętej na kłódkę szkatułki, mogą spełnić swoje groźby.

    Zmierzył wzrokiem pudełkowego wroga, a przez jego umysł przeleciał pewien pomysł.
- Nie będziesz robiła tego co ci się podoba... Nie dam się skrzywdzić! -krzyknął, w tym samym momencie rzucając poduszką w sprawcę jego złych snów. Szkatułka wywróciła się z komody, a Hobiego przeszył strach, aż do samych kości.  Schował się pod kołdrą, mocno chwytając się jej poszewki i zamykając jak najbardziej oczy. Spodziewał się wybuchu lub napadu kosmitów, jak to w filmach akcji czasem bywa, ale nic takiego nie dało się na całe szczęście usłyszeć.

   Powoli zaczął wychodzić ze swojego ukrycia, nabierając odwagi i podchodząc do pudełeczka. Chwycił je w swoje małe rączki i obrócił kilka razy. Jego uwadze nie uszło pęknięcie na czarnym spodzie. Przejechał po nim palcem i w tym samym momencie usłyszał otwierające się drzwi.
- Hobiś, skarbie...- chłopiec spojrzał na rodzicielkę, napotykając jej przerażony wzrok- Co się z tym stało? Pro.. proszę cię odłórz to, to nie zabawka dla ciee...- kobieta nie zdążyła dokończyć. Szkatułka zaczęła się iskrzyć i szumieć, rozsiewając strach po wszystkich.