Κάποτε είπα ποτέ...
Βρέθηκα να γελάω με τον εαυτό μου... Κάποτε επίσης,είπα για πάντα...
Γέμισαν πόνο τα μάτια μου, έχασα την ψυχή μου και τον σταυρό μου σιωπηλά κουβαλώ ακόμα...
Κάποτε πάλι είπα ίσως... Μα ξέχασα πως δεν κάνω "συμφωνίες" συμβιβαστικές...
Κάποτε είπα απλά μπορεί...
Και ήρθε σαν σφυρί ένα τεράστιο θέλω και σκόρπισε παντού τα θρύψαλα μου....
Κάποτε.... Κάποτε... Ναί....
Κάποτε ήμουν παιδί και έτσι αγαπούσα, έχοντας αγάπη,από φίλους μου παιδιά...
Πονούσε τακτικά ο ένας τον άλλο... Λέγαμε,κόλλα το... Πάλι φίλοι...
Κάποτε αγαπούσα ένα κορίτσι όπως αγάπησα παιδί... Είχα ξεχάσει αλήθεια πως είναι...
Κάποτε το παιδικό "βιβλίο" τελειώνει...
Κάποτε τελειώνουν όλα...
Μα τα όνειρα.... Όχι φίλε μου... Δεν τελειώνουν ποτέ... Το μόνο ποτέ,που χωράει σαν λόγος στο λεξιλόγιο μου...
Για αυτό ποτέ μη λες ποτέ... Ποτέ μη λες για πάντα...
Ο λεπτοδείκτης,δεν σταματά να χαϊδεύει το ταμπλό του χρόνου...
Και το δευτερόλεπτο ακόμα, κρύβει μιά ανατροπή... Αυτή... Που πιστεύεις με όλη την ψυχή σου...
Και γίνεται αυτόματα,μέγιστη δύναμη σου...
Όλα γίνονται τόσο διαυγή καθάρια,σαν το διάφανο νερό...
Εκεί μόνο βλέπεις πιά... Όλα θυμίζουν αυτό που δεν ξέχασες ποτέ...
Απλά το σιώπησες κι αυτό... Έγινε μια συνήθη καθημερινότητά σου...
Μα στο λέω ειλικρινά,δεν έχει νούμερα η ζωή, μήτε γίνεται ποτέ,να είν' αργά...
Αφού ακόμα θες τόσο πολύ να ζείς και σαν ηλιαχτίδα, βρίσκεις το χαμένο χαμόγελο σου...
Κάποτε είπα ποτέ... Βρέθηκα να γελάω, με τον εαυτό μου...
Κάποτε επίσης... Για πάντα είπα... Γέμισαν πόνο τα μάτια μου... Έχασα...
Την ψυχή μου...
Μα ΕΣΥ... Κάνε το ποτέ,το πιο όμορφο σήμερα της ζωής σου...
Και το πάντα,την πιο μαγική ανατροπή σου...
