Walking down the street, I saw her, smiling ear to ear while playing with the kids. Gabi na at madilim ang daan pero I can still see how beautiful her eyes are, ang sarap niyang pagmasdan lalo na kasama ang mga bata. May hawak na rin akong payong, baka kase sakaling umulan, ang tagal na din pala nung huli ko siyang napagmasdan hindi talaga kumukupas.
Nagtagpo ang mata namin sa hindi inaasahan, kita ko pa ang gulat sa kanya kaya napatawa ako. Nakita ko itong may sinabi sa mga bata mukhang nagpaalam bago ako nilapitan at tinabihan, "kanina ka pa dyan?" tanong niya, ang boses na kay sarap sa tainga, "ngangayon-ngayon lang" sagot ko rito. Nabalot kami ng katahimikan, the silence I need, a silence with her is really comforting.
"Napagod ka na" basag niya sa katahimikang nabuo sa pagitan naming dalawa, napangiti ako ng mapait, hindi ko naman ginustong mapagod ngunit katawan at puso ko na mismo ang napagod para sakin, "Ilang sulat pa ba ang kailan kong ipadala? Ilang beses ng paglubog ng araw ako mag iintay? Hanggang kailan ako mag iintay o may iniintay pa ba ako?" kasabay ng pagpatak ng luha sa kanyang ang pagbuhos ng ulan, binuksan ko ang payong na hawak ko at kinuha ang kamay niya at hinayaang niya ang sarili niya "I would rather not to meet you again in my next life, goodbye"
Then she realized that was his last goodbye before she saw him wrapped in a white cloth.
