အချိန် ကချေသည်

မ်ိတ်ဆက် // အပိုင်း (၁)

ကျွန်တော့နာမည်က သွင်ခ နေ။နေထိုင်ရာက ရန်ကုန်ပါပဲ၊ အသက်ကတော့ ၁၇ ကျော်၁၈ ပြည့်ခါနီးဆိုတော့ စိတ်ရိုင်းတွေ၀င်တာပေါ့။ နောက်ပီး ကျနော်က အထက်တန်း ကျောင်းသား တစ်ယောက်ပါ။ အတန်းထဲမှာလည်း စာတော်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်လို့ လူတွေ လေးစားအားကျတာကို ခံရလေ့ ရှိတယ်။ တကယ်တော့ ဒါတွေက ပျင်းစရာကောင်းတဲ့အရာတွေပဲဗျာ၊ လူတွေ မသိသေးတဲ့ ကျွန်တော်ရဲ့ darkside တစ်ခု ရှိတယ်။ အဲ့တာ‌ကတော့ ကျွန်တော်က အထန်ကြီးတစ်ယောက်ဆိုတာပါပဲ။ လူတွေက ကျနော့်ကို စာတော်တဲ့သူ ဟိုက်ပါ၊ အချိန်ပြည့် စာနဲ့ ကျောင်းပဲရှိတယ်ဆိုပီး တွေးကြတဲ့သူပေါ့။ မှန်ပါတယ် ကျွန်တော်က စာနဲ့ကျောင်းပါပဲ၊ မနက်ဆို ကျောင်းသွား ပြန်လာရင် စာလုပ် ၊ ထမင်းစား နား ပီးရင် စာလုပ် နဲ့ ဘ၀ကို ရိုးရိုးလေးပဲဖြတ်သန်းလာခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် အားတဲ့အချိန်လေးတွေ တော့ အိမ်က အဖေ့ ဖုန်းနဲ့ အောကား‌တွေ ကြည့်ပီး ဂွင်းထု လေ့ရှိတယ်။ ပီးရင် အဖေ မမိ အောင် ဖျက်ပစ်ရတာပေါ့ဗျာ ။ သူများတွေကတော့ ကျွန်တော့ကို ရည်းစားမထား စာပဲလုပ်တယ်၊ ကျောင်းဆိုတစ်ရက်မှ မပျက် လို့ဆိုပီး အားကျ ကြတယ်။ ကျွန်တော်က တော့ ဒီ၀ဠ်ကနေ ကျွတ်ချင်တာပဲသိတယ်ဗျာ။ ဒါပေမဲ့ ကျောင်းမပျက်တာတော့ အကြောင်းရှိတယ်။ ကျွန်တော်က အထက်‌တန်းကျောင်းသား Grade- 11 သမား လေ၊ ဆိုတော့ မိန်းကလေးတော်တော်များများကလည်း ၁၆ ၁၇ ၁၈ ဆိုတော့ ဖင်တွေကြီး ခါစ နို့တွေကြီးခါစပေါ့။ သူတို့လမ်းလျှောက်ရင် ဖင်တုန်ကြီးတွေက ဘယ်တစ်ခြမ်း ညာ တစ်ခြမ်းနဲ့ ယိမ်းနေတာဗျာ။ ကျွန်တော်က စာတော်တော့အရှေ့ဆုံးတန်းနေရတယ်လေ ၊ အဲ့တော့ စော်တွေ က အပြင်ထွက်တာတို့ ၊ အိမ်သာ သွားတာတို့ဆိုရင် ကျွန်တော့်ရှေ့ကနေပဲ ဖြတ်ကြတယ် ။ကျွန်တော်က တော့ သူတို့ ဖြတ်သွားရင် စာအုပ်လေးကွယ်ပီး ဖင်လေးတွေ ခိုးကြည့်ရတာအမော ဗျာ ပီးရင် အားတဲ့အချိန်ဆို ထိုင်မှန်းရော။ အော် နောက်ပီး ကျွန်တော့အမှန်းဆုံး လူကတော့ ကျွန်တော်တို့အတန်းထဲက အတန်းပိုင်ဆရာမပဲဗျာ။ အသက်က ၃၀ စွန်းစွန်း ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဗျာ ၊ ယောင်္ကျားက တက်စီ သမား ၊ ဒါပေမဲ့ ညဘက်တွေပဲ မောင်းတယ် မနက်ပိုင်းကျ ကလေးထိန်းနေရလို့လေ ။
ဆရာမ နာမည်က အေးမြခင် တဲ့ဗျာ။ ကလေး အမေ လို့ကို မထင်ရဘူး။ သူက ပြောင်းလာတာ ၃နှစ်လောက်ပဲရှိသေးတယ်၊ အစကတော့ အပျိုထင်နေတာဗျာ ၊ ပီးမှ ကလေးတစ်ယောက်မှန်းသိရတယ်။ ကလေးမွေးထားတာတောင် အလှ တွေက မပျက်ပဲ အပျိုကြီးအတိုင်း လှနေတုန်းဗျာ။ အရပ်က ၅ပေ ၆လောက်ရှိတယ်။ ဖင်ကတော့ တော်တော်ကြီးတယ်ဗျာ လုံး၀န်းပီး ကိတ်ချက်က မျက်နှာပေါ် ပစ်တင်ခြင်စရာကြီး။ သူ့ဖင်က ဘယ်လောက် ကြီးလဲဆိုရင် အိချော ပို ‌လိုမျိုးပဲ။ အဲ့တာကို ကျောင်းစိမ်းလေးဆိုတော့ စဉ်းစားကြည့်တော့ဗျာ ကျွန်တော့်မှာ မြင်တိုင်း လိုးချင်နေတာ အဲ့ဖင်ကြီးကို။ ဒါပေမဲ့ဗျာ နို့တော့ သိပ်မရှိဘူး ၊ သာမန် အရွယ်ပဲဗျာ။ အဲ့တာကြောင့် နို့မရှိလို့ ဖင်က ကြီးထွက်နေတာလည်းဖြစ်နိုင်တယ်။ စာသင်ရင် ကျော ပေးပြီးစာရေးရတော့ သူ့ဖင်ကြီးက မြင်နေရရော။ ကျွန်တော့မှာ စာလိုက်မလုပ်နိုင်ပဲအဲ့ဖင်ကြီး လှုပ်တာပဲခိုးကြည့်နေရတယ်။
ဒါပေမဲ့ တနေ့ ကျွန်တော် ကျောင်းကနေ အိမ်အပြန် လက်ကမ်းစာစောင် ကမ်းနေတဲ့သူ တစ်ဦးနဲ့တွေ့ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဘာရယ်မဟုတ်ယူလိုက်တာပေါ့၊ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေမိုးချိုး အစာစားပီး စာကြည့်စားပွဲပေါ် ထိုင်လိုက်တော့ အဲ့လက်ကမ်းစာစောင်က စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတာတွေ့လိုက်တယ် ။ ကျွန်တော်လည်း ပျင်းနေလို့စာမလုပ်ချင်သေးတာနဲ့အဲ့ဟာလေးဖတ်ကြည့်မယ်ဆိုပီး လှန်လိုက်တာ၊ နာမည်က take and give တဲ့ အဲ့လိုခေါင်းစဉ်နဲ့စာစောင်က ဘာများလဲဆိုပီး ဖတ်ကြည့်တော့ ရှေ့တစ်ရွက်လောက်တော့ ဒီတိုင်း ကြော်ငြာ တွေပေါ့ ‌ဒါပေမဲ့ နောက်တစ်ရွက်ရဲ့ အောက်ဆုံးထောင့်လေးမှာ " မင်းလိုချင်တာ ငါဖြည့်ပေးမယ် , ဒါပေမဲ့ မင်းတစ်ခုတော့ ပြန်ပေးဆပ်ရမယ် " ဆိုပီး စာကြီးရေးထားတယ်။ ကျွန်တော့လည်း အစက ဖတ်တော့ လန့်သွားတယ် ဘာလည်းဟ အဲ့လိုမျိုးစာစောင်ရှိလို့လား ရူးနေလားဆိုပီး ဆက်မဖတ်တော့ပဲ စာဆက်လုပ်တာပေါ့၊။ အချိန် ၇ နာရီ ၈ နာရီ မှောင်ရီစ ပျိုးချိန် ၊ ကျွန် တော် လည်း စိတ်က ထန်လာတယ်။ လိုးချင်လိုက်တာကွာ ဒီအချိန် တစ်ယောက်ယောက်နဲ့သာ လိုးလိုက်ရရင် ကောင်းမှာပဲ ၊ ကတောက်စ် ကွာ ဆိုပီး ကျွန်တော့ လီးကို ကျွန်တော် ကိုင်ပီး တွေးနေမိတယ်။ အဲ့ချိန် လက်ကမ်းစာစောင် ကို သတိ ရမိသွားပီး အပြေးကောက် ကိုင်ပီး ဆက်ဖတ်လိုက်တယ် ။ "မင်း အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် မင်း လမ်းမ တစ်ခု အလည်ကိုသွား ၊ ၉နာရီ ၃မိနစ် ၁၂ စက္ကန့်အတိမှာ ငါ့နာမည်ကို ရွတ် ... ' အရှင် xxxxxx(လိုက်လုပ်မိမှာဆိုး၍ နာမည် ဖျောက်လိုက်သည် ) ကျုပ်သည် သင်နဲ့ အပေးအယူ လုပ်ရန် ရောက်ရှိလာသည်။ ကျုပ်လိုချင်တာကို ပေးပါ ၊ ကျုပ် အတွက် တန်ဖိုးကြီးသော အခါကို ပြန်ပေးမည်။" အဲ့လို ဆိုရမယ် ဆိုပီး ရေးထားတော့ ကျွန်တော်လည်း ကြောင်သွားတယ် ဒီကောင် တကယ် ရူးနေတာပဲ supernatural ကြည့်တာများနေတာလား၊ ငါ့ဘာငါပဲ ဆက် မှန်းတော့မယ်ကွာ ဆိုပီး ဆက်မှန်းနေတာပေါ့ ။ ဒီလိုနဲ့ အချိန် ကုန်ပီး ၉နာရီ လောက် ရောက်လာတယ် ၊ စိတ်ကလည်း ဟို စာစောင်ကို စိတ်ပါနေတာနဲ့ ၊ ငါ စမ်းကြည့်ရင်ကောင်းမလားပေါ့၊ ရူးချင်တာပဲကွာ စမ်းမယ် ရရင်လည်းအမြတ်ပေါ့ ဆိုပီး အိမ်ကို မုန့်၀ယ်မယ်ဆိုပီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒီ‌လိုနဲ့ ကျွန်တော် နေတဲ့ အိမ်ရဲ့ ၂လမ်းကျော်မှာ လမ်းမ အလည်ရှိတယ် ၊ အဲ့တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အဲ့လမ်းမ အလည်မှာ ရပ်ပီး၉နာရီ ၃မိနစ် ၁၂စက္ကန့်အတိမှာ ခဏ က စာစောင်ကပြောတဲ့အတိုင်း ရွတ်ဖတ်လိုက်တာပေါ့၊ ပီးလည်း ပီးရော ဘာမှ ဆက်မဖြစ်လာဘူး အဲ့တာနဲ့ ၂ခါ ၃ခါလောက်ဖတ်လည်းဘာမှမဖြစ်လာဘူး၊
...ဟာဟားဟား ငါတော့ အရူးပဲကွာ
.... ဒီတိုင်းလျှောက်ဝေတာကို တကယ်ယုံနေတာပဲ တော်ပီး အိမ်ပဲ ပြန်တာကောင်းတယ် ဘာမှလည်းမဖြစ်လာဘူး။
အိမ်ပြန်ရင် မုန့်မပါရင် ဆူခံရအုန်းမယ် ဆိုပီး မုန့်ဆိုင်ထဲ ၀င် ပီးမုန့်ရွေးတာပေါ့ ၊ပီးတော့ မုန့်ဆိုင်မှာ ပိုက်ဆံရှင်းဖို့ လုပ်တော့ ဆိုင်ရှင်က
" မင်း ငါ့ကို ခေါ်လိုက်တယ် ၊ မင်း ဝိဉာဏ် အားက သိပ်ကောင်းတယ် ၊ မင်းဘာလိုချင်လဲ ? " ဆိုပီး မေးတော့ ကျွန်တော် ကြောင်သွားတယ် ။
"ဗျာ"... ခဏလောက် မြင်သက်ပီး ၊ကျွန်တော် အစီအရင်ကို ကျွန်တော်ပြန်သတိရလာတယ်။
အဲ့တာနဲ့ " ခင်ဗျားက အရှင် xxxxx လား ?
" ဟုတ်တယ် .. ငါ့မှာမင်း အဖို့အချိန် သိပ်မရှိဘူး မင်း ဘာလိုချင်လဲပြော? မင်းစီက ဝိဉာဏ် စွမ်းအားကောင်းတာ ခံစားမိလို့ရောက်လာတာပဲ မဟုတ်ရင် ငါ မလာဘူး " အသံ က deep voice နဲ့ ကျော ချမ်းစရာကြီး‌နဲ့ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း " ကျွန်တော်လိုချင်တာ ဘာဖြစ်ဖြစ်ပေးမှာလား ? " ပြန်မေးလိုက်တော့
" မင်း ပြန်ပေးမဲ့အပေါ်မူတည်ပီး မင်းတောင်းဆိုတာ လက်ခံသင့် မခံသင့် ‌စဉ်းစားမယ် " ပြောတော့ ကောင်းပီး ကျွန်ဝောာ် လိုချင်တာ
" အချိန် ကို လိုသလိုထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ အစွမ်းပဲ "
"...."
" ဟာဟားဟားးး မင်းတို့ လူသားတွေက တကယ် ရီရတာပဲကွာ ကောင်းပီး မင်းဘာပြန်ပေးမလဲ ?"
" ကျွန်တော် ကျွန်တော်ရဲ့ စာ အတော် ဆုံး လုပ်နိုင်တဲ့ ‌ဦးနောက် စွမ်းရည်ကို ပေးမယ် "
"...." အင်းးး မဆိုးဘူး မင်းဆီက နေ ငါ အဲ့ဟာကို သဘောကျတယ် ။ ကောင်းပီး ငါ မင်းလိုချင်တာပေးမယ်။ ဒါပေမဲ့ တခုရှိတယ် မင်းအချိန်ကို ရပ်တန့်တာ ၊ ဆက်သွားတာပဲ လုပ်လို့ရမယ် မင်း အချိန်ခရီးသွားလို့မရဘူး ၊ မင်း ပေးတဲ့ဟာနဲ့ အချိန်ခရီးသွားချင်းက မဖြစ်နိုင်ဘူး ပေးဆပ်မှုက များတယ်"
" ရပါတယ် ကျွန်တော် ကျေနပ်တယ် .."
" ကောင်းပီး.. မင်း ဒီ ဆေးလုံးကို မျိုချလိုက်ပီးရင် မင်းအဲ့စွမ်းရည်ကိုပိုင်သွားလိမ့်မယ် ၊ rules ရှိတယ် ၊ မင်းဒီအကြောင်းကို ဘယ်သူ့မှ မပြောရဘူး ၊ မင်းရဲ့ အချိန် စွမ်းအားက မင်းအိပ်ပျော်သွားတာနဲ့ ပယ်သွားလိမ့်မယ် "
ကျွန်တော်လည်း ဘာမှ မတွေးနိုင်တော့ပဲ သူပေးတဲ့ ဆေးမျိုချလိုက်တာပေါ့ ။ ခဏအကြာ ကျွန်တော် ခေါင်းတွေ မူးလာပီးတော့ မူးလဲကျသွားတယ်။ ကျွန်တော် နိုးလာတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်အိပ်ခန်းကိုပြန်ရောက်နေပြီး။ ကျွန်တော့်အံ့ဩ မင်သက်ပီး ပြာယာခက်သွားတာပေါ့၊ ပီးတော့ နာရီစဉ်ကို ပြေးကြည့်တော့ ဘာမှမဖြစ်ခင် ၁နာရီ အလိုကိုပြန်ရောက်သွားတယ် ၊
" ငါ တကယ်... ဒါ တကယ် ကြီးလား ????"
ကျွန်တော် ကျက်ထားတဲ့စာတွေ ဘာမှ မမှတ်မိတော့ဘူး ထို အချိန် ကျွန်တော် ပါးစပ်က နေ ရုတ်တရက် ထွက်လာမိတယ် ....
" အချိန် ... ရပ်စမ်း !!! "

" အပိုင်း (၁) " ပြီး