De geboorte van een moordenaar

H2 stan

Ik stap op mijn fiets en scheur naar de school van mijn broertje.
Als ik daar aankom stap ik naar het hok van de directeur, herinneringen komen naar boven,
Want vorig jaar zat ik hier ook nog, alle lieve juffen die hadden gevraagd of ze konden helpen en alle meesters die mij zo goed hadden begeleid.
Ik schrik op uit mijn gedachten als mijn naam woord geroepen.
Stan!
Ik kijk om en zie een van de juffen op mij afkomen.
Kom maar mee, zegt ze, ik breng je naar je broertje.
Ik loop mee door de gangen van het bazisschooltje, mijn bazisschooltje.
Ik hoor al in de verte geschreeuw.
De juf zegt tegen mij dat Liam veel pijn heeft.
Wat is er gebeurt, vraag ik.
Dat is nog niet bekent, maar ehhh,
Hij hij heeft gevochten.
Ik schrik, Liam gevochten, nee dat zou hij nooit doen, mijn dag was al verpest, maar nu is hij nog verpesterder.
Ik ben boos, boos op alles, boos op de oude zwerver vanochtend, boos op Liam, boos op mijn ouder, boos op mijzelf.
Maar dan zie ik het gezicht van mijn broertje, hij heeft een ijsje en een icepack op zijn arm.
Wat is er gebeurt Liam, vraag ik.
Hij draaide mijn arm om, zegt Liam, nu moet jij hem in elkaar slaan, daar heb ik al voor gewaarschuwd.
Ik draai me om, daar komt een mevrouw aanlopen, ook boos, perfect.
Jou broer, zegt ze, heeft mijn fabian gebeten en geslagen, achter haar komt een jongetje, met een blauw oog.
Maar alsnog lacht hij, hij lacht mij uit, en hij lacht Liam uit.
Pardon mevrouw maar uw zoon heeft Liams arm gebroken, zeg ik.
Maakt niet uit schreeuwt ze, ik wil een schade vergoeding voor fabians kleren, kijk er zitten schuren in en er zit bloed op.
En ik moet naar het ziekenhuis zeg ik, en ik pak Liam bij zijn 'goede' arm en trek hem met mij mee, langs de boze mevrouw en de gemene fabian.
Je krijgt nog te maken met mijn advocaat en de politie krijst ze.

Liam gaat achterop mijn fiets zitten en we rijden naar het ziekenhuis.