Hou van me ~ Flikken Maastricht

Het begin

Ik liep de ponti binnen en ging de trap af, denkende dat ik de enige daar zou zijn. Maar ik was fout, ik bevroor toen ik Frank en Eva zag. Frank lachtte en wenkte dichterbij te komen en te gaan zitten. Ik wist niet zo goed of ik dat wel wou. Eva draaide zich om en het vuur in haar ogen ontging me niet. Maar niet vuur als in "liefde", nee, het was haat, en schaamte alsof ze zich schuldig voelde maar op hetzelfde moment niet met me in een kamer wou zijn. En ik ook niet met haar, hoe kon ze dit nou doen.

'Jullie hebben het gezellig, zie ik, ik zal jullie maar laten', zei ik met een lach die zo opvallend nep was, maar dat leek hij niet te merken.

'Doe nou niet gek, joh, gezelliger met jou erbij', Frank irriteerde me zo op momenten. Verdomme kon ik niet gewoon ver weg van die twee zijn. Ze gingen trouwen, ze had direct ja gezegd tegen Frank de ochtend nadat ik met haar in bed had gelegen. Het had me zo boos gemaakt, en dat deed het nog steeds. Ze had me zo verdomme veel pijn gedaan, en ik schaamde me, niet omdat ik het met haar heb gedaan, maar omdat ik van haar hield wanneer ik haar kustte, ik van haar hield toen ze me sloeg op die parkeerplaats bij het tankstation, en omdat ik nu van haar hou en dat altijd zal doen. En dat wil ik verdomme niet, ze weet niet wat ze wil, ze praat er niet over, ze is koud, en ze haat me.

Toch ga ik zitten. Frank begint weer te praten over weet ik veel wat, het kon me niks schelen, die man moest zijn bek houden. Eef haar ogen bleven op mij gericht, en de mijne op haar. Verdomme wat hield ik toch van haar. Ze keek naar me, alsof ik haar verraden heb, ons verraden heb, en het gaf me zin op te staan en weg te lopen, van haar, Frank, de ponti, maastricht, alles. Ik stond niet op en ik kon niet bewegen. Ik hield van haar, en God wat verlangde ik naar haar. Naar haar liefde, haar aanraking, haar lichaam, hare tegen het mijne. Ik verlangde zo naar haar dat het verdomme veel zeer deed.

Ik denk dat het zichtbaar was dat, als Frank daar niet was geweest, ik haar het liefst van al had waargenomen, had vastgenomen aan haar heupen, mijn handen op haar tedere, mooie gezicht gelegd had, haar gekust had tot ik geen adem meer kreeg.

Maar dat kon ik niet.

Haar ogen flitsten naar beneden, plots kwam Frank terug. Hij had het over iets met vis en nog wat. Eva stond op, ' ik ga naar boven', ze aarzelde wat, en gaf dan Frank een snelle kus, waarna ze meteen naar mij keek.

Wanneer ze de trap op ging, stond ik ook op, ' ik heb wat hoofdpijn, ik ga ook maar eens', dat had ik helemaal niet maar ik moest Eef spreken en dat gebrabbel van Frank maakte me gek.

Ik snelde de trap op, en liep naar haar, wel, hun kamer. De deur was dicht maar dat hield me niet tegen, ik opende de deur en stormde binnen. Ik sloot meteen de deur achter me en ze schoot recht, en toen ze zag dat ik het was, verscheen er een helse storm op haar gezicht.

'Wolfs, eruit, ERUIT' riep ze, 'VERDOMME EEF LUISTER NAAR ME', ik had haar Eef genoemd, dat deed ik niet vaak, allesinds nier meer na... wel, het hele gedoe. Ze viel stil.

Ik legde even mijn handen op mijn gezicht, en zuchtte diep. Ik keek weer naar haar.

'Hou je van Frank?', het kwam er zo plots uit, en het klonk als iemand die iemand anders heeft betrapt op een leugen. Ze stotterde even, en lachtte ongemakkelijk, 'wat is dat nou voor vraag'

'Ik zal het je makkelijker maken, hou je van mij', ik bleef haar aankijken, en zij mij. Haar lach verdween en maakte plaats voor een rechte lijn. Ik wou een antwoord, dit kon zo niet verder. Ze leek even te denken en stond dan op en liep naar me toe, beter gezegd, naar de deur, 'ik moet nog wat doen', ze keek me niet aan en was van plan de deurknop vast te pakken toen ik mijn arm tegen het frame van de deur zette met wat forsheid. Ze keek meteen op, 'jij gaat hier niet weg voordat je antwoord geeft', ze keek naar me in ongeloof maar we wisten allebei dat ik het meende.

Ze draaide zich om en zette zich op het bed met haar rug naar mij toe. Haar hoofd viel in haar handen, 'ik weet het niet', zei ze na een tijdje, 'je weet het niet?! Je bent met me naar bed gegaan Eef, of ben je dat al vergeten', er zat woede, verdriet en het verlangen naar haar en wat uitleg in mijn stem.