Merhaba baba merhaba sevdiğim adam yazmaya bile gücüm yok aslında yazdikca kendi yaramı kendim deşiyorum.. siz ikiniz beni hep üzen oldunuz. Siz ikiniz beni hep ağlatan oldunuz. Senden baslayalim baba. Beni bir başıma bırakıp gitmenden mesela. Zor mu geldi bi kere sarılmak bana zor muydu yanimda kalmak zor muydu bi damla sevgi yansıtmak. Bak herkesin babası yanında. Ben senin yokluğunla büyüdüm. Senin yokluğunda çok canımı yaktılar baba çok üzdüler küçük kızını çok yıprattılar parçaladılar.. Baba parçaladılar.. Ya sen..? Sen de eksik kalmadın.. Ellerimi tutup güçlü ol kızım demek yerine yüzüme bile bakmadın sen.. En başta da sen terketmedin mi beni? Küçücükken kendimi bile savunamazken bıraktın sen benim ellerimi.. ilk 6 yaşında acıdı şu kalbim.. sen gittin kalbim sızladı. Bende senin bir parçanım. Söyleyene baba nasıl bırakır insan kendi parçasını.? Kokunu bile bilmiyorum be baba.. kokunu bilee.. Hiç sana sarılıp çekmedim kokunu içime.. Çok merak ediyorum biliyo musun.. Bir baba nasıl kokar çok merak ediyorum.. Ya sen..? Hiç merak etmiyo musun kokumu? Hiç özlemiyo musun beni? Rüyaların da bile yok muyum baba hiç mi yokum kalbinde..? Neleri seversin nelerden hoşlanmazsın bilmiyorum. Baba gibi bakışını bilmiyorum.. Ve bunlar çok acı baba.. Sen hiç merak etmiyo musun beni? Neleri sevdiğimi neleri sevmediğimi.. Ağır geliyo baba. Bunlar bana çok ağır geliyo.. Ellerin nerde baba? Baba.. Baba sıcaklığın nerdee..? BEN BIRISINE BABA NASIL DENIR ÇOK MERAK EDIYORUM. Ölsen bu kadar içim acımazdı baba. O zaman geçerli bi sebebin olurdu. Ama şimdi beni bırakışının geçerliliği yok baba.. O zaman sana kavuşmak için ölmeyi dilerdim. Fakat şimdi yalnız kalışımdan diliyorum ölmeyi baba. Önce sen yaktın canımı sönmeden yanan bi alev bıraktın içime hergün her saat her saniye her salise üstüne baba özlemi atarak daha da yaktın.. Çoğalttın o ateşi baba. Çoğalttın..? Senden sonra hayatıma giren adamlar da yaktı içimi. Onlar da üzdü onlar da ağlattı tıpkı sen gibii.. Onlardan dilenir oldum sevgiyi.. Sen beni sevseydin kimseye muhtaç olmazdım ki ben baba.. Kimse sevmesin derdim. Benim BABAM var derdim ama neden diyemiyorum baba sen benim düştüğüm de yoktun yanımda kaldıranım olman lazımken yoktun okumayi yazmayi öğrendiğimde yoktun anneme iyi geceler dedigimde günaydın dediğimde sen yoktun baba.. kız çocukları en çok babalarını sever de annelerinden kıskanırdı ya o duyguyu ben hiç tatmadım baba.. Tattırmadın bana.. Babalar gününde içim hep buruk kaldı.. oturdum odamda saatlerce ağladım sabaha kadar.. Herkes babasına hediye almak için sokaklara dökülürken ben satırlar bile yazamadım sana.. Ölmek istedim baba.. Beni bir başıma bıraktığın için ölmek istedim.. Içimde hep bi yer eksik kaldı sayende. Kimsenin tamamlayamadığı günden güne daha da fazla kanayan.. Arkadaşlarım oldu evet.. Senden sonra senin beni terkedişinden sonra. Her sevgiyi gerçek sanar oldum. Inandım onlara güvendim. Fakat hergün sırtımda yeni yaralar açıldı. Dostlarım beni teker teker bıçakladı. Kardeşimken kalleşim oldular kaçtım onlardan seni seviyorum diyen bi adama sığındım.. Inandım ona babasına baba demek istedim senin gibi olamazdı evet. Ama avuturdum işte kendimi.. Bu adam da üzdü beni tıpkı sen gibi.. Ağlattı yıprattı beni. Sonra.. Sonra ne oldu.? Ne mi oldu..? Herkesten kaçtım. Defterlerime koştum. Satır satır yazdım içimi sadece onlar anladı beni. Hiç üzmediler yazarken damlattığım göz yaşlarımı bile içine çektiler. Kimse sevmedi beni baba. Hep beni üzmek için varoldular.. Ve sende baba.. Nefesim kesiliyo baba.. Susuyorum.. Gözyaşlarım konuşsun yeniden.. Ben kim miyim? Babasız bıraktığın küçük kızın..
