lord of the devil - tk.

- 1 -

Yine sinirli sinirli yazdığım hikayeye hoş geldiniz. Okuyup oy verip yorum yaparsanız çok hoş olur.

- ✨

"Bu durum biraz daha çirkin bir hâl almadan gitsen iyi olacak bebeğim." annem yüzüme gülümsüyordu uzun zaman sonra. Onun bir suçu yoktu ve bu yüzden bende ona gülümsedim. Eli ile yanağımı sevip bana gülümsemeye devam etti. Birden beni kendine çekti ve anlıma küçük bir öpücük kondurup geriye çekildi. "Her zaman yanında olan bir annen olduğunu unutma sakın. Bu durum beni de üzüyor ama baban biliyorsun ki susmuyor. Seni seviyorum bebeğim, kendine çok dikkat et." bavulumu kaldırdı tek başına ve taksinin bagajına attı. "Havalimanına kadar seninle gelmek isterdim ama durumlar bunu mümkün kılmıyor hayatım." bagajı kapatıp ellerini birbirine vurdu. Yüzünde belirsiz bir hüzün vardı. Silik gülümsemesi dünyamı aydınlatacak kadar harikaydı. Zor zamanlarda bile güçlü duran harika bir anneye sahip olmak çok güzel bir şey iken, her seferinde dünyanın kendi etrafında döndüğünü sanıp beş yüz metreden küçük olan dağları ben yarattım havasına giren düşüncesiz bir babaya sahip olmakta bir o kadar tuhaf ve kötü bir durumdu. "Başarılı olacağına inanıyorum. Paraya ihtiyacın olduğu zaman abine veya babana söyleme, direkt bana söyle." saçlarımı sevdi ve kendine çekip bana sımsıkı bir şekilde sarıldı. Ona karşılık verdim. Saçlarında ki o vanilya kokusunu ciğerlerime çektim. Narin tenine bir kez daha dokundum.

"Teşekkür ederim anne. Sende kendine dikkat et lütfen. Babam sana bir şey yaparsa, lütfen sessiz kalma.

Konuyu kapatmak ister bir şekilde bana baktı. Durumdan alakasız bir şekilde konuşmaya başladı: "Anahtar karşı komşumuz da ama sanırım çilingir çağırman gerekecek. Hâlâ onlarda olduğunu zannetmiyorum."

"Tamam anne. Beni merak etme lütfen. Dediğim gibi, sende kendine dikkat et ve lütfen sessiz kalma." kafasını salladı. Sulu ve kızarmış gözlerle bana baktı. Taksici kornaya basınca geri geri, anneme bakarak arabaya doğru yanaştım. Arka kapıyı açıp kafamı çarpmadan koltuğa oturdum. Kapıyı kapatır kapatmaz, anneme öpücük attım. Gözlerimin dolmasına izin veremezdim. Annem benden kilometrelerce uzak olsa bile varlığı benimleydi. El salladım. O da el salladı. Taksici arabayı çalıştırıp caddeye doğru yol alınca içimde ki kötü hissi durduramadım. İçimden bir ses, yine annemin ölesiye dayak yiyeceğini söylüyordu. Bir çok kez annemin dayak yemesine ve onur kırıcı cümlelere maruz kaldığına şahit oldum. Ama en son ki kavga, benim aylarca kendime gelemememi sağladı ki hâlâ kendimde değildim. Annemi gördüğüm zaman yerdeydi. Ağzı burnu kan içindeydi. Elbisesi yırtıktı ve o elbiseyi ona ben anneler gününde aldım. Ama annem, elbisenin kirli ve yırtık oluşuna aldırış etmeden dolabına kaldırdı ve bana ömür boyu saklayacağından, aynı zamanda ayrılık olduğunda ona bakarak özlem geçireceğinden bahsetti. Günlerce kızarmış gözleri, morarmış narin vücudu, dağılmış saçları kâbus olarak bana işkence etti. Babamı her gördüğüm zaman yüzüne tükürüp mutfakta ki bıçağı ona geçirmek istedim. Ama annem beni öyle yetiştirmedi. Sadece beni değil, abimi de öyle yetiştirmedi ama abim, zamanın saçma değişikliğine kendini kaptırdı. Abim, annemin bu dayağı sonuna kadar hak ettiğini savunarak kendisini babam gibi saçma bir şekilde baskın ilan etti. Ama ben hiç bir zaman onaylamadım. Akıl hastanesinde kafayı yemiş bir hastada olsaydım, bu durumu yine onaylamazdım.

Üniversiteye yeni geçmiş değildim ama daha iyi bir gelecek için ülke değişikliği yaptım. Bu karara çok sevdiğim saygı değer babam karşı çıksa bile annemin onayı bana yetiyordu. Abim bile benim gidişimden memnun değildi.

Ben bunları düşünürken çoktan ana yola çıkmıştık. Ülkenin en çok gelir getiren havalimanı biraz daha yaklaştık.

"Oğlum, çok düşünüyor gibi duruyorsun. Ne düşünüyorsun?" hoş, babamdan görmediğim bu güzel sözleri ve 'oğlum' kelimesini taksici amcadan duyuyordum.