All My Heart (Mika Reyes- Ara Galang fan fiction)

The come back..

I am not good in terms of writing stories. Nagkataon lang na bored ako. Pagtyagaan niyo na 'to. HAHAHAHA! Enjoy reading and hope you'll support this one 'til the end. :)

----

Good afternoon ladies and gentlemen. This is the final boarding call for passengers with flight number 1138K to Manila, Philippines. Please proceed to gate 3 immediately.

Sa wakas. After 5 years of working dito sa US, I can finally have a break. Yes, break lang. I won't stay longer in the Philippines dahil regular na ko sa pinagtatrabahuhan ko dito.

Nakasakay na ko ngayon ng eroplano. Seat number 83... Nasan na ba yu-- Ayun!! Agad naman akong naupo pagkakita ko sa seat at agad na naupo sa gilid ng binatan. Put on my earphones and turn the volume up to maximum level hanggang sa....

"Ara?!!" Sigaw sa'kin ng isang pamilyar na boses. "Walang hiya ka! Uuwi ka na pala hindi ka man lang nagsabi?!" bulalas pa ulit niya.

"Wow ha? Alam kong nandito ka eh. Sorry ha." I answered her with full of sarcasm. "Shet naman oh. Wag mo naman muna sabihan yung iba na uuwi na ko ha?" pakiusap ko sa kanya. "Pero teka? Anong ginagawa mo dito sa US? Pauwi ka na rin?" dagdag ko.

Napangiti naman siya. Yung ngiti niya, killer smile pa din. Hahaha. "Oo. Hinanap ko lang naman yung taong mahal na mahal ko dit-- Aray!! Ano ba?! Bak--" agad kong tinakpan yung bibig niya dahil ang lakas ng bunganga niya.

"Ang corny mo pa din kase. Sige tulog na muna ko. Kitakits nalang sa pinas." sabi ko saka pumikit.

-- AIRPORT --

"Ara!! Wahhh!! Ara dito, nandito kami!!" agad naman akong napatingin sa mga nagsisigawan. Pucha si Cienne at Camille. Agad naman ako tumakbo papalapit sa kanila. "Para kayong mga timang eh noh! Makasigaw lang? Di naman ako si Lee Min Ho para tilian niyo." I smirked, and natawa nalang sila.

"Na-miss ka lang nila." nanlamig naman ako ng marinig ako ang boses na nanggaling sa likod. Yung boses na yun, boses ng taong mahal na mahal ko. Nakita ko naman na ngiting aso yung kambal at sumenyas silang aalis na.

Tumango ako at lumingon sa likod "Sila lang?! Ikaw ba?! Hindi mo ko na-miss?" pagtatampo kong tanong. Pinisil naman niya magkabilang pisngi ko. "Syempre na-miss." umiwas naman siya ng tingin at nakita ko siyang nag-blush.

May naisip naman ako biglang kalokohan. Hahaha. "Ah okay." Saka kunwaring kukunin na ang mga gamit ko.

5...

4...

3...

2...

1...

"Ah.. Eh.. Ako ba? Na-miss mo?" BINGO! Sabi ko na itatanong niya yan eh.

"Hindi. Bakit girlfriend ba kita para ma-miss kita?" I smirked.

"Ah eh, sabi ko nga. Hehe. Uhmm tara na." Kinuha niya yung isang maleta ko saka nagsimulang maglakad.

Hindi pa rin siya nagbabago.

Sensitive pa rin siya.

Matampuhin pa rin.

Magandang gwapo at..

Siya pa rin talaga yung taong mahal na mahal ko dati na iniwan ko limang taon na ang nakalipas.

Bago pa man siya maka-layo ay.. "HOY REYES!" napahinto siya't nilingon ako ng walang kahit anong emosyon sa mukha niya.

"Alam mo ba kung nasaan yung kambal? Kung saan nakapark yung kotse?" napakunot naman ang noo niya. Hahaha

"Eh di magtataxi ako."

"Alam mo ba kung saan tayo didiretso?" hindi na siya nakasagot this time. "So i guess you don't have a choice. Let's go."

Dahan dahan siyang lumakad pabalik sakin at nauna na naman siya palabas sa exit.

Napailing at napangiti nalang ako sa pagiging childish niya saka siya sinundan. Hinatak ko yung isang kamay niya dahilan para malaglag yung bag na hawak niya.

Hinatak ko siya palapit sakin saka siya niyakap ng sobrang higpit.

"Ikaw naman daks, parang binibiro lang eh." Hinigpitan ko pa lalo ang yakap ko. Sobrang nakaka-miss siyang mahagkan ng ganito. "Pwede ba namang hindi kita ma-miss?" I said it with my sweetest voice.

Naramdaman ko naman na ang kamay niya sa likod ko. Automatic na napangiti ako. "Uhmm, so pwede mo na ba ko pakawalan? Pinagtitinginan na kasi tayo." bulong niya. Hinigpitan ko ulit saka na kumalas. Naglakad na kami papunta sa kotse ng kambal.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"Welcome home, Arabels!!" salubong samin nila Carol at Cyd. Nandito na kami sa bahay ko dito. Sinabi ko kasi na dito na muna sila mag-stay kahit mga 6 months lang.

"Si Ate Kim? Kasama ko kanina yun sa eroplano pauwi eh. Sabihin niyo--"

"I'm here!!" bigla naman niya ko niyakap sabay kotong. Bwisit!

"Aray ha!! Oh nasan yung pinagmamalaki mong mahal mong sinundo kuno sa US aber?!" pameywang kong tanong.

Bigla naman sumulpot sa likod niya si Cienne. Jusko. Siya lang pala! Hinawakan naman niya ang kamay nito. "Eto oh, bakit? Palag?"

"Ay siya ba? Akala ko si Tunay ba yun? HAHAHAHA. Joke lang. Akala ko forever pa kayo magtatagu-taguan eh." pang aasar ko sa kanya.

"DAKSSSSSS!!!! Kain naaaaaa!!" sigaw naman ni Mika.

"Andyan na po boss!" paalis na sana ko ng biglang hawakan ni Ate Kim kamay ko. "Maguusap tayo mamaya ha." tumango nalang ako.
.
.
.
.
.
.

"So kamusta naman ang buhay propesor ng isang Galang?" tanong ni Carol.

"Masaya kaso may kulang eh." then I looked at Mika. "But then, kaya nga I went here para kunin yung kulang sa buhay ko eh." I smiled widely. Sabay subo ng ice cream. Sunod sunod naman silang nabulunan.

"Wh-what?!" carol

"Oh my God!" kambal

"Are you serious?!" cyd

"Weh? Talaga?!" ate kimy

"Kimy naman, graduate na, asensado na di pa rin makapagenglish. Kahit reaction lang teh." singit ni Cyd.

"HAHAHAHAHAHA" natawa naman kaming lahat sa ginawa ni Ate Kim. Binato kasi niya ng yelo sa ulo si Cyd. "Aray ha! Joke lang kasi imi. Labyu!" sabi ni Cyd.

"HOY! Ate Cyd nakakaselos na haaa." kunwaring pagtatampo ni Cienne. Pacute amp.

"Hoy! Manahimik nga kayo! Pero seryoso Ara? Ano ba yung kukunin mo?" seryosong tanong ni Carol.

Napapalo naman sa mesa si Ate Kim. "Jusko carol! Graduate na, asensado na! Slow pa din!"

"Hahahaha" Nakakaloka naman kasi diba para namang hindi nila alam.

"Anyway guys. I won't staying here for long. 7 months lang then I'll go back to US. Thanks sa pagsama sakin dito sa bahay for the mean time." sabi ko saka nagpatuloy sa pagkain.

--

Ano tuloy ko pa? HAHAHAHA Vote muna. :)))
Twitter: @tafttrio389