នៅក្នុងទីក្រុងសេអ៊ូលដ៏ស្រស់ស្អាតនាពេលយប់ដែលសម្បូរទៅដោយទេសភាពនិងភ្លើងពណ៌ចម្រុះជាច្រើនដែលយុវវ័យភាគច្រើនចូលចិត្តដើរ
លម្ហែនិងជួបជុំមិត្តភក្តិដើម្បីលេងកម្សាន្ដជាដើម ដូចជាពេលអញ្ចឹង
#ខ្លឹបកម្សាន្ដ
«ពួកយើងមកជុំគ្នាអស់នៅ»jiminសួទៅកាន់មិត្តភក្តិរបស់គេ
«អស់ហើយ តោះពួកយើងនាំគ្នាញាំទៅ»jin
ថ្ងៃនៅជាថ្ងៃដែលសាលាឲ្យឈប់សម្រាករយះពេលមួយខែទើបពួកគេនាំគ្នាមកជប់លាងម្ដងព្រោះពួកគេមិនសូវមានពេលជុំគ្នាទេរវល់តែខំរៀនរៀងខ្លួនទើបមិនដែលសូវបានជួបគ្នាណាមួយពួកគេរៀនថ្នាក់ផ្សេងគ្នាផងមិនងាយបានជួបគ្នាទេ ។កំពុងតែនាំគ្នាញាំសុខៗក៏មានអ្នកដើរចូលមក
«សុំទោសផងដែលមកយឺត»អ្នកដែលដើរចូលមុននេះគឺជាtaeដែលមិត្តគ្រប់គ្នាតែងតែទុកគេជាខ្យល់គ្មានអ្នកណាខ្វាយខ្វល់ឡើយ
«មិនអីទេចូលទៅអង្គុយទៅពួកយើងញាំជិតរួចហើយដោយសារចាំឯងយូរពេកស្មានតែមិនមក»girl
«មិនអីទេយើងញាំអីមកពីផ្ទះរួចហើយ(ខ្ញុំដឹងថាពួកអ្នកនឹងនិយាយបែបនោះ)» Tae និយាយទាំងញញឹមទោះគេអន់ចិត្តប៉ុនណាក៏ព្យាយាមញញឹមដែលព្រោះមិនចង់ឲ្យគេឃើញភាពទន់ជ្រាយរបស់ខ្លួន
«តោះពួកឯងទៅរាំ»jimimបបួលមិត្តភក្តិរបស់គេទៅរាំដោយសាតែឃើញមនុស្សនៅក្នុងខ្លឹបរាំលេងសប្បាយ
«តោះចឹង! taeបើឯងមិនចេះរាំទេនៅអង្គុយទីនេះហើយ»jin
«មិនអីទេពួកឯងទៅៗបន្ដិចទៀតយើងទៅផ្ទះហើយ»tae(មិចអ្នកដឹងថាខ្ញុំមិនចេះរាំបើរាល់ដងពួកនាក់មិនដែលបបួលខ្ញុំផងទោះធ្វើអ្វីក៏ពួកអ្នកមិនដែលគិតថាមានវត្តមានខ្ញុំនៅទីនេះទេ)
«អឺ~~»all
ក្រោយពីមើលមិត្តភក្ដិរាំមួយសន្ទុះtaeក៏ទៅផ្ទះវិញដោយមិនប្រាប់មិត្តភក្តិគេណាម្នាក់ឡើយ
YOU ARE READING
វិប្បដិសារី (ប្រលោមលោកខ្លី)
Fanfictionហេតុអ្វីពួកនាក់ទើបតែខ្វល់ខ្វាយជាមួយខ្ញុំពេលដែលខ្ញុំលេងមានវត្តមាននៅលើពិភពលោកដ៏ឃោឃៅមួយនេះ
