Kafamdaki birkaç kurgudan, hayatımdan ve yazdıklarımın arkasında neler olduğundan bahsettiğim bir günlük.
"Aslında kağıda dökülenler tahmin edilenden çok daha fazla yazarın iç dünyasını yansıtır."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhabalar, çok neşeli bir giriş yapama yacağım maalesef. Çok yazım kurallarına da dikkat etmeden kafama gore size kurgalarımdan biraz kişisel hayatımdan bahsettiğim bir yer olacak. Burayı açıyorum çünkü sizinle daha fazla etkileşime ihtiyacım var. Böylece ara verdiğim yazma işine geri dönebilirim.
Köpeğimi kaybettim, o yüzden bu aralar fazla depresifim. Belki hiçbir hayvanla bağ kurmayanlar bilmez ama dünyanın en zor şeyi bu. Onun adı Lily'di. Aslında ailem koymuştu hiç Lily Evans'ı falan bilmeden. Yine de o kadar Sirius'vari bi köpekti ki :)) Çok haraketli, yerinde duramayan arkamı döndüğüm anda bir şeyleri kırıp bir yaramazlık peşinde koşardı.
Hayatımdan böylesine bir arkadaşın (böyle diyeceğim kusura bakmayın her anlamda böyleydi çunku) gitmesiye çok fazla karanlık şeyler yazmak istiyorum. İçimde bir öfke var ve onu kusmak istiyorum. (Evet artık Victoria'nın öfkesinin nereden geldiğini anlamışsınızdır.)
Daha demin Zümrüdüanka Yoldaşlığını kafamı dağıtması için izlerken Luna'nın bir sözünü unutmuşum. Ayakkabılarını bulduğu sahnede annesinin bir sözünden bahsediyor. Her zaman umduğumuz biçimde olmasa da kaybettiğimiz şeyler bize bir şekilde geri döner.
Bu söze gönülden inanıyorum. Umarım her şey için en iyisi olur.
Şimdi hafif depresif başlangıç yaptığım için beni mazur görün. Bu kitap birlikte eğlendiğimiz bir yer olsun istiyorum. Bu yüzden Song Of Crows kitabımı okuyan insanlar için Rabastan'ın görüş açısından ufak bir şeyler karaladım. Eh, tabii kitabı okumayanlar için cok büyük spoiler var. İyi okumalarrr.
*
Lestrange kafasını yasladığı koltuktan kaldırdı. Belki de Evan yanına gelmeseydi kafasını hiç kaldırmayacak, şekerleme yapmaya devam edecekti.
Rosier yeni dedikodularla döndüğü için öylesine yüzü gülüyordu ki Rabastan onun dalga geçebileceği bir şeyler bulduğuna eminim.
"Noldu?" dedi koltukta dikleşirken.
Rosier, yanına otururken sırıtıyordu. "Birkaç yerden öğrendiğim bilgilere göre Povlav'un neredeyse Slytherin'in yarısına borcu var."
"Öyle mi?" dedi Rabastan kaşlarını kaldırırken. "Paraya mı ihtiyacı varmış it herifin?"
"Öyleymiş," dedi Evan ayak ayak üstüne atarken. "Birkaç belalı yedinci sınıftan borç istemiş. Bok çukuruna girmesi uzun sürmez. Geri vermezse -vereceğini sanmıyorum- onu diri diri yerler Rab. Bizde aleve birkaç çomak ekleyebiliriz tabii."
Rabastan tabii ki de bunu yapabilirdi. Hatta birkaç çomak eklemekle kalmaz, ortalığı birbirine katabilir, Pavlov'un başını bir daha beladan kurtulmamasını sağlayabilirdi. Ama açıkçası içinde bir yerler -çok derinlerde- bunu istemiyordu. Belki de Rus oğlanın hayatına dahil olma çabası onun düşmanıyken yapamayacağı bir şeydi.
