Stiles gözlerinden yaşlar akarken uyandı. Nefesini düzene sokmaya çalışırken terliyor ve titriyordu. Kendi evinde değildi, Scott'ın evinde değildi. Derek'in evindeydi.
Stiles Korkuyordu. Kendi tekrar uykunun kollarına bırakmaktan korkuyordu. Eğer tekrar uyursa yine aynı şeyleri göreceğini düşünüyordu. Kabuslar peşini bırakmıyordu ve bir kere o cehennemi tadınca sakinleşmesi uzun sürüyordu. Ama eğer uyumazsa daha da yorgun düşeceğini de biliyordu.
Yorgun düşerse zaten herşeyi batırmasına rağmen arkadaşları onun yanında olacak, işlerini bırakıp onunla ilgileneceklerdi, en azından o buna inanıyordu.
Stiles o gece ikinci kez uyandığında o kadar çok ağlıyordu ki sakinleşemedi. Temiz havanın kendisini sakinleştireceğini umarak yataktan kalkıp pencereye yaklaştı. Pencereyi açarken gözünden yaşlar boşalıyordu.
Bir süre sonra kapı gıcırtısını duydu.
"Derek?"
Derek 'Girebilir miyim?' bakışı ile Stiles'a baktı. Stiles yavaşça kafasını aşşağı yukarı salladı.
"Stiles, herşey yolunda mı?" Derek merak dolu bakışlar ile Stiles'a bakıyordu.
Kafasını pencereden dışarıya çıkarıp derin bir nefes verdi. "İyiyim, sorun yok."
"Bana yalan söyleme." Stiles kafasını Derek'e çevirdi.
"Yalan söylemiyorum." Gözlerini devirdi.
"Stiles, farkındasın ya da değilsin, ben bir kurt adamım yalan söyleyip söylemediğini anlayabilirim." Derek kendinden emin bir şekilde konuşmuştu.
"Ah siz ve şu lanet hisleriniz.." Diyerek mırıldandı Stiles.
Derek, odadaki yatağın yanına ilerleyip yatağın önüne oturdu. Gözlerini ondan ayırmadı, göz göze geldiklerinde Stiles, onun yanına gelmesini istediğini anladı.
Olabildiğince yavaş adımlarla Derek'e yaklaştı ve onun hemen yanına oturdu. Bu sırada Derek ile hiçbir göz teması kurmadı.
Bir süre ikisi de sustu. Stiles gözlerini pencereye dikmişti, Derek ise gözlerini Stiles'a dikmişti.
"Benim yüzümden." Stiles nefesini verip kafasını birkaç saniyeliğine Derek'e çevirdi, göz göze gelmişlerdi. Stiles'ın gözleri kızarmıştı.
"Allison ve Aiden benim yüzümden öldü, Isaac benim yüzümden kaçıp gitti, Scott, Lydia, Kira, hiçbiri, senin dışında hiçkimse benimle konuşmuyor herşey benim suçum." Stiles'ın sesi titriyordu. "Şuna baksana, babamın yüzüne bile bakamıyorum." Stiles'ın gözünden yaşlar tekrar akmaya başladı
Derek avuçlarını Stiles'ın yüzüne yerleştirdi ve kendine çevirdi, gözlerini birbirlerine kenetlemişlerdi.. "Hayır, hiçbiri senin suçun değildi, hiçbirşeyi isteyerek yapmadın. Bunları yapan Nogitsuneydi."
"Allison'u öldürmek istemedin, sen onu asla sahip olamadığın kız kardeşin gibi görüyordun. Aiden'den pek haz ettiğini söyleyemem ama onun ölmesini istemiyordun. Isaac gitti çünkü burada kalmak için bir sebebi kalmadığını düşünüyordu." Başparmağı ile Stiles'ın gözlerinden akan yaşları sildi.
"Babanın yüzüne bakamaman için hiçbir sebep yok, diğerlerinin tavrı sadece sana karşı değil, herkese karşı böyleler çünkü onlar da zor zamanlardan geçiyorlar." Stiles Derek'in gözlerine boş gözler ile bakıyordu.
"Sadece zaman gerek, herşey düzelecek. Söz veriyorum Stiles güven bana."
Stiles dayanamadı, Derek'i kendine çekti ve sıkıca sarıldı, hıçkırıklarını serbest bıraktı. Derek'in yanınında iken rol yapmasına, yüzüne maske takmasına gerek yoktu. Derek onu olduğu gibi kabul ediyordu. Derek onun kapıları asla kapanmayan güvenli eviydi.
Derek Stiles'ın sarılmasına karşılık verdi. Ellerini önce sırtına koydu, sonra birini Stiles'ın saçlarına götürdü ve kafasını omzuna gömdü. Dudaklarından belli belirsiz 'Yanındayım' kelimesi döküldü. Biliyordu ki Stiles bunu duymuştu.
Stiles, o gece Derek'in omzunda ağlarken uyuyakaldı.
______
21 mart 2021
2021'de yazılan bir bölüm olduğu için farkettiyseniz fazla acemiyce :D diğer bölümleri daha düzgün yazmaya calıscam💗
