Colour of Desire (El Refugio #3)

Chapter 1

I do not proofread. This chapter is unedited.

Chapter 1

Smile

"Anong meron?"

Isang umaga ay nakangiti akong lumapit sa mga bata ng makita ko ang kanilang kumpulan. Ang bahay sa harapan ng 3 storey building kung saan ang apartment ni Andrei na nasa unang palapag nito ay may mga batang umiiyak na nakapalibot sa kung ano.

Sumilip ako sa kanilang pinapalibutan nang hindi sumagot ang mga ito at patuloy na umiiyak.

Nakita ko roon ang asong wala ng buhay. It looks like its head was hit by some hard object that causes its death. Hindi na makilala ang mukha ng aso dahil sa lakas ng paulit-ulit na pagpalo sa mukha nito. From the looks of it, the object is a stone. Nakita ko sa tabi nito ang batong puno ng dugo. At dahil nakatali ito, hindi ito nakatakas o nakapanlaban man lang.

Someone killed the dog. Whom this kids are mourning.

"Brownie..." Naiiyak na sabi ng isa sa mga ito.

The four of them were crying so hard. Hindi nila ako pinansin. At dahil narin male-late na ako sa aking trabaho ay umalis ako doon. Nakangiti.

It's been one month. Sa isang buwan kong paninirahan kay Andrei ay palagi kong naririnig ang ingay ng asong iyon. Nakakabingi at nakaka-irita.

I don't know who killed that dog but I am happy that I won't hear any barking for a while. Sana lang ay hindi na sila maglagay ng aso sa labas ng kanilang bahay.

Nagtungo ako sa aking trabaho na good mood sa araw na iyon.

"I'll bid 1 million for that painting." Saad ng lalaking nasa aking harapan.

Nagulat ako sa aking narinig. 1 million? Is he sure?

"I am sorry to ask this but may I know your reason for bidding that high? What did you see in this painting?" I seriously asked.

I, as a painter is curious of what he thought of my painting. I want to hear more of his thoughts. What made him buy it that high?

It's my pride. Kahit na pera na ito ay hindi ko parin mapigilan ang sariling alamin ang kaniyang rason para bilhin ang painting ko.

Hindi ito sumagot. Sa halip ay inalis ang kaniyang tingin sa akin at inilipat ang tingin sa painting ko. He mysteriously look at the painting, mesmerized by something I don't.

When I heard his reason, I am disappointed.

"Because I say so. I want that." He spoke with so calmness in his voice. Humble and kind. Pinamukha niya sa akin na gusto niyang bilhin dalhin gusto niya at pera siya.

I am offended pero pinanatili ko ang aking sariling kalmado. Ngumisi ako habang nakatingin sa kaniya. Kahit na kumukuyom na aking kamao.

Is he that rich?

"Ethan!" Sigaw ng pamilyar na boses sa aking likuran dahilan para makuha nito ang aking atensyon.

It's my boss. She is running happily towards my direction. Hindi niya ako tinignan at nanatili lamang ang tingin sa aking likuran.

"You're here," Saad niya ng malampasan ako at nagtungo sa taong nasa aking likuran. Sinundan ko naman siya ng tingin.

He's Ethan huh? Nice name.

Ang aking boss ay malaki na ngayon ang ngiting nakapulupot ang braso sa kamay ng matangkad na lalaki. The guy is smiling too, kindly.

"I am apologized for being late." Malamyos na paumanhin nito sa aking boss.