අදත් මම එතැනට ගිය දවසක්...
මිනිස්සු වෙන ඔයාලා කියනවා මම අහලා තියෙනවා ඉර පායන්න ඕනේ ලූ ලෝකෙම එලිය වෙන්න. මම අහන්නේ ඉර පායපු පලියට ලෝකෙ හැමදේම එලිය වෙනවද... මං කියනවට ඔයාලා ඔය ඉන්න තැනම ටිකක් නතර වෙන්න.. දැන් වටපිට බලන්න... දකින්න... ඔයාගේ අහල පහළින්ම ඔයාට "ඉර"ක් පේන්න ගනී. එහෙම නැත්තම් ජීවිතේට "ඉර" නොදැකපු කෙනෙක්ව... ඔන්න දැන් ඔයාව පහු කරයි "ඉර" පෙනිලා නොපෙනිලා ගිය කෙනෙකුත්...
ඒත් ඔයා... දැන් ඔයා දිහාම බලන්න... ඔයා "ඉර"ක් ද...
මමත් එහෙම බලපු දවසක අහම්බෙන් දැක්ක දෙයක් තිබුනා.. ඔයාලගේ සමහර අය පේන්න එකතැන ඉඳන් නොපෙනෙන්න ලෝකෙක දුර යනවා.. එතැනට එන සමහරු ඒ වගේ... තවත් අය හිටියා එයාලා ලෝකෙක දුර ගියේ ඔයාලා "සංගීතය" කියන දේ හීනි පටියක් දිගේ අහන ගමන්... මම වැඩිපුර කැමති ඔයාලගෙම කොට්ටාශ දෙකක් ඒ... "එකෝමත් එක කාලෙක" කියලා පටන් ගත්තා උනාට එකිනෙකින් වෙනස් වුන අද්විතීය කතා ගොඩක් ඒ හැම කෙනෙක් ළඟම තිබ්බ හින්දා... අනිත් අය ගාවත් කතාවක් නොතිබ්බ හින්දම නෙවෙයි මම ඒ කිව්ව කොට්ටාශේ බහුතරය ළඟ තිබුන කතා එයාලා වටේම ගෙතුන එයාලගෙම කතා හින්දා... ඉතින් මම ආයෙමත් කියනවා...
"මිනිස්සු වෙන ඔයාලා පුදුමාකාරයි"
ඔයාලා බලන් ඉන්නේ මම කිය කිය හිටිය එකෝමත් එක කතාව අහන්න නේ...
ඔයාලා අහලා තියෙන කතාවල "කුමාරයා"ට "කුමාරි"ව හම්බුනා වෙනුවට මේකේ "වැදගත් මහත්තයෙක්"ට "බඩුව"ක් හම්බුනා... "රස්තියාදුකාරයා"ව "වැදගත් මහත්තයෙ"ක් කරන්න ඔයාලගේ සමහර අයට ඕනේ උනේ බාහිර පරිසරය විතරයි ... හරියට අර ගෙඹි කුමාරයගේ කතාව වගේ.... තියෙන වෙනස්කම තමා මෙතන ලැබුනේ හාදුවක් නෙවෙයි ... අනික මෙයා කුමාරියෙකුත් නෙවෙයි .... ඉතින් මම කාලෙකට කලින් අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ ඇති කියලා හිතන් දැන් ඉඳන් මම "බඩුව"ට "ඈ" කියනවා....
මතකද මම කිව්වා "ඈ" ළඟ තිබුන හිස් බැල්මක් ගැන.. ඒකට උත්තරේ මට "ඈ"ම දුන්න දවසක...
ලොකූ කතාවක්...
"ඈ" එයාගේ යාලුවට මෙහෙම කිව්වා...
අපි මුල් ටික උඩින් පැනලා ගිහින් කතාව විතරක් දැන ගමූ...
"රැවටුනා බං මම.. දරු පවුලක් කඩපු ගෑනියෙක් වෙලා දැන් මම.. එකෙක් අහන්නේ නෑ ඇයි මම දරු පවුලක් කැඩුවේ කියලා.. එකෙක් අහන් නෑ මගෙ කතාව... අන්තිමේ උන් දන්නේ පවුලක් කඩපු වේස බඩුවක් කියලා විතරයි.."
ඇති නේද...
මම ආයේ අහන්නම්... පැත්තක් දැකපු ඔයාලගෙම අය එයාට දුන්න නම හරිද...
මම ආයෙම එතැනට වෙලා ඉන්නවා... ඔයාලා එනවා... යනවා... සමහරු යන්නම යද්දී සමහරු ආයේ එනවා... ඔයා මම ඇතුළු අපි හැමෝම රවුමක දුවනවා.. නෑ ඔයාලා දුවනවා.. මම බලන් ඉන්නවා... දවසක හති වැටුනයි කියලා හිතන් ඔයාලා නවතිනවා.... ඒත් ඇත්තටම බලද්දී ආයෙම ඔයාලා දුවලා... මෙහෙම ඉන්න මට දෙයක් ඇහෙනවා...
"අපේ කාලේ අපි නම් ඔහොම නෑ..."
ඉතින් දැන් මම හිතනවා මොකද්ද ඇත්තටම ඔයාලගේ කාලේ... ඔයාලා ජීවත් වුන කාලෙද... එහෙම වෙන්නත් බෑ... මොකද ඔයාලා මේ කතාව කියන්නේ ඔයාලා ජීවත් වෙලා ඉද්දිමයි... එහෙම නොවුනත් කාලය අයිති අපි හැමෝම අයිති තැනට... ඒත් ඔයාලගෙම ජීවිත ඇතුලෙන් මම උත්තරේ දකිනවා... අපේ කාලේ කියලා කියන්නේ ඔයාලා "ජීවත් උන" කාලේ තමා..
ඕක මතක් කරන්ම මම ආයේ බලනවා මම කලින්ම කිව්ව "ඈ"ට අයිති හිස් බැල්මක් දිහා...
නෑ.....
දැන් මම ඒ බැල්ම දකිනවා...
ඇගෙ කාලේ ඉවර උනත් ආයෙමත් කාලෙට පණ දෙන්න කැමති ඇස් දෙකක්... අද අපි සුරංගනා කතාම මතක් කර ගත්තොත් මම දැක්කේ නම් එයාගේ රැකවල් මව එයාමයි.... අර සින්ඩරෙල්ලාගෙ එකේ හිටිය කෙනා.. දැන් මතකයිද... නැත්තම් මම මෙහෙමත් කියන්නම්... එයාම තමා එයාගේ "ඉර"....
"ඉර" කියද්දී නිතරම මතක් වෙන කෙනෙක් හින්දා මම මෙහෙම අහන්නම්..... ඇයි ඔයාලාගෙන් සමහරු සමහර තැන්වල "ඉර" වෙනුවට "හද" තෝර ගත්තේ ...
