Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⋆｡‧˚ʚ♡ɞ˚‧｡⋆
Yaşattıklarını tekrar yaşamak çok zor olmalı fakat yapacağın şeyleri önceden düşünmek daha zor
Sonsuzluğa giden bir yolda kimin sana nasıl davranacağını bilemezsin ama sana rehberlik edecek biri var
Mantık..
Akıllı düşünmen ve kendini koruyabilmen önemlidir ama bunları doğru oranda yapmalısın
Bu satırları okuduğumda hep neşelendiriyor ve bana hayat dersleri veriyor, ben kim miyim?
Min Yoongi
Hala ayılmamış uykumdan uyanmaya çalışıyor ama bedenimi kaldıramıyorum
Kendime güvenmeye çalışsam bile yine kendimi sorgular halde buluyorum
Sonra kötü kokusu her yere yayılan çöplere gidiyor gözlerim, hayatımdan çıkarmak istiyorum şu iğrenç sigarayı yine
Arkadaşım Jimin bana el sallarken ben sadece gözlerimi kaçırıp iş yerine adımlar atıyorum ne bencilim ama..
İçeri hala gri tonunda duvarlar ve etraftaki soluk çiçekleri kapsıyor şimdi anlıyor olmalısınız neden yaşamak kadar saçma bir hata yaptığımı ama hayır daha bitmedi
Patronum Jungkook'un odasına bir adım atarken yine işlerinin yoğun olduğunu fark ediyorum ve girmek için kapıyı çalıyorum
Çok yüksek sesle "Gel" diyor ben içeriye dalıp sinirlerimi yatıştırıyorum çünkü birazdan olacak olan kavgayı ezberliyorum
Sinirle gözlerini kapatıyor, sakin kalmaya çalışıyor ama sinirleri bir anda tavan yapıyor
"YILLARDIR BU ŞİRKETİ AYAKTA TUTAN BENİM AMA SEN HALA İŞİNE DİKKAT ETMİYORSUN!" sonra anlıyorum hala yorgun olup böyle konuştuğunu pek önemsemiyorum yine
"AKŞAMA KADAR ÇALIŞACAKSIN ÜSTELİK AÇ KARINLA!" şaka değil gerçekten her zaman yapıyor bunu ama ben itiraz etmeyip aç durabiliyorum
"Emredersiniz efendim" kapıyı kapatıp masama yol alıyorum, işlerin yoğunluğunun farkında bile olamıyorum, yorgun argın ayakta duruyorum ve bana çarpan Jimini yeni fark ediyorum
"Uykusuz kaldığına eminim, bir kahve içelim mi?" başımı olumsuzca sallıyorum
"Olmaz, müdür izin vermiyor" jiminin kocaman gözleri açılıyor ve bana gerçekten şaşkınlıkla bakıyor, ona diyecek bir sözüm yok işime dönmek zorunda kalıyorum bazen konuşmanıza bile izin vermiyorlar
Sandalyeme oturup evraklarla, iş dosyalarına kısacası herşeye bakıyorum ama uyanmam zaman alıyor
Bir işe girmek, aile kurmak ya da okula gitmek hepsini yaşıyor insan zamanla ama hayatı değiştirseydim acaba ne olurdu?
Yapabileceklerimi merak ediyorum, en fazla nereye kadar devam edebilirim böyle? Sanırım olduğum yerde kalacağım.
