ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΣΥΝΗΣ

Κρωξίματα και φτερουγίσματα πουλιών έβγαλαν τον Ελοχίμ από τον λήθαργό του. Μόρφασε από τον πόνο, καθώς άρχισε να ανακτά τις αισθήσεις του. Οι καρποί κι οι αστράγαλοι του είχαν μελανιάσει μέρες τώρα από το σφίξιμο των αλυσίδων, που τον κρατούσαν δέσμιο στον Βράχο της Τιμωρίας.

Κοίταξε προς τον ορίζοντα, που σιγά σιγά φωτιζόταν και ήξερε πως το μαρτύριο αυτό έφτανε στο τέλος του. Η τελευταία μέρα της αιχμαλωσίας του ξημέρωνε. Σε λίγες ώρες θα ήταν πραγματικά ελεύθερος να συναντήσει τους αγαπημένους του ανθρώπους μετά από λίγο παραπάνω από ένα χρόνο.

Σήκωσε το βλέμμα στον υπόλοιπο σκοτεινό ουρανό, λίγα αστέρια είχαν απομείνει να φέγγουν. Τα ίδια αστέρια έβλεπε κι όταν βρισκόταν στο μοναστήρι της Ελθ, όταν ο πατέρας Ίων τον δίδασκε προσευχές και ύμνους κι όταν εκείνος με τη σειρά του τα δίδασκε στη μικρή Νέφελ. Τώρα όμως το φως των αστεριών είχε χλομιάσει και δεν φώτιζαν το σκοτάδι του. Πώς είχαν καταλήξει όλα έτσι κι όσα τον έκαναν ευτυχισμένο μετατράπηκαν τόσο εύκολα σε στάχτη;

Όλα είχαν ξεκινήσει από εκείνη την προφητεία. Την προφητεία που προσευχόταν κάθε μέρα για δέκα χρόνια να μη βγει αληθινή. Μα όταν έχασε τα πάντα εκείνη τη φριχτή νύχτα της κάθαρσης, έβαλε στόχο ζωής να την επαληθεύσει.

Καθώς η άνοιξη ξυπνά

Και ο καιρός γλυκαίνει

Μία ανθρώπινη κυρά

Γεννά δαιμονοπαίδι.

Και τότε εκδίκηση ζητούν

Οι ουρανοί οι θείοι

Και καταριούνται τους θνητούς

Κι ολάκερη τη φύση.

Ο Ελοχίμ ίσα που έκλεινε τα δεκαπέντε, όταν φήμες άρχισαν να εξαπλώνονται για τη γέννηση του παιδιού της προφητείας. Ιερείς, μοναχοί και εξορκιστές από όλη τη χώρα κλήθηκαν με σκοπό να το θανατώσουν, πριν μεγαλώσει και σπείρει τη συμφορά και την καταστροφή.

Από το μοναστήρι της Ελθ είχε προσκληθεί μόνο ο πάτερ Ίων, ως ο ανώτερος ιερέας του μοναστηριού, κι ο Ελοχίμ που αν και παιδί ακόμα ήταν διάσημος λόγω του μεγάλου αποθέματος μαγείας που διέθετε εκ γενετής. Ήταν σπάνια ευλογία να γεννιέσαι με μεγάλο απόθεμα μαγείας, του έλεγαν όλοι.

«Με τη δύναμη σου, την αγιοσύνη θα αγγίξεις συντομότερα από όλους μας.», του έλεγαν συχνά οι μοναχοί με τους οποίους είχε μεγαλώσει. «Και φυσικά αναμένουμε, να γίνει ξακουστό το μοναστήρι μας με τα κατορθώματα σου και τότε να το επισκέπτονται πιστοί από όλο τον κόσμο», συνέχιζαν με γέλια.