Art

Rozdział 2

Piękny dźwięk pianina rozniósł się po ciemnym pomieszczeniu. Spokojna melodia sunęła jak delikatne fale morza. Przymknęłam oczy słuchając melodii którą sama tworzyłam. Kiedy mój  mózg był na skraju wyciszenia ktoś zapukał do drzwi. Zirytowana zdjęłam palce z klawiszów.

- Proszę - Gdy tylko wypowiedziałam to słowo, do pomieszczenia oświetlonego tylko przez małą lampkę, wpadły promyki światła. 

- Widzisz coś w tej ciemności? - Usłyszałam głos siostry.

- Sądzie że nie przyszłaś o to zapytać - Odpowiedziałam znudzonym głosem. 

- Mama zrobiła kolacje, kazała cię zawołać

Wstałam z czarnego taboretu i udałam się w kierunku kuchni. Kiedy usiadłam jedzenie było już na stole. Żołądek ścisną mi się przez co każdy następny kęs był coraz trudniejszy to przełknięcia. Kilku minutową cisze w końcu przerwał głos mamy.

- Jak miną ci pierwszy dzień na uczelni? - Wydawało by się że to samo nudne pytanie które zawsze dostawałam gdy wróciłam ze szkoły. Jednak nie, to nie było to samo pytanie. I moja odpowiedź też była inna niż zawsze. 

- Trochę się stresowałam, ale trafiłam na miłą osobę która pomogła mi wszystko ogarnąć. Układy sal i tak dalej. - Odpowiedziałam grzebiąc widelcem w makaronie. 

Moja mama tylko mruknęła nie zadawając więcej pytań.

Wcisnęłam w siebie ostatni duży kęs makaronu, kiedy udało mi się go przełknąć podziękowałam, odłożyłam talerz do zmywarki i poszłam do swojego pokoju. 

Gdy tylko zamknęłam drzwi mój telefon zawibrował. Usiadłam na Łóżku i odblokowałam go.  Na ekranie widniała wiadomość od Christiana, po lekcji wymieniliśmy się numerami, nie mieliśmy potem żadnych wspólnych zajęć więc wymieniliśmy parę wiadomości z których dowiedziałam się że one też lubi malować i czytać książki. 

 "Chcesz się pouczyć jutro po lekcjach w bibliotece?"

"Jasne, o której kończysz?"

"16" "A ty?"

"Też o 16"

"Idealnie, do zobaczenia jutro"

"Do zobaczenia"