Bu benim hayatım..
Babamı, daha on yaşında kaybettim. Kokusuna doyamamışken,kaybettim Babamı. Çocukken herkes anne diye ağlarken ben Baba diye ağlardım. Büyüklerin , komşuların saçma olduğunu bildiğim halde sordukları anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı sorusuna, cevap vermek istemesemde Babamı derdim. Babamı kuzenimin düğününden gelirken kaybettim. Uçurumdan düştü. Hayatım hep acabalarla geçti. acaba düşerken bana seslendimi,canı yandımı yoksa hiç bişey hissetmedimi , diye diye düşünürken büyüdüğümü fark ettim . Ama sadece bedenen . Ruhum , aklım , fikrim, hayallerim, çocukluğum hepsi çocuktu. Büyümemiştim , sadece büyüdüğümü söylüyolardı, oysa ki içimdeki acı büyümeme bile engel oluyordu...
