Öncellikle herkese merhaba.Beni tanımayanlar için;Ben Ece.Uzun zamandır bir çok kitap yazarım.İçime sinmediği için yayınlamam.Ancak bu kitap da bir karar aldım.Kendime güvenip bu kitabı yayınlama fikri geldi.Tabi arkamda baya bir destekler oldu.
İnstagram da anket yaptım.Çoğunlukla bu kitabı yazmamı şeçtiler.
(Aslında şeçmediler)
Neyseee,güzel yorumlarınız,beğenilerinizi bekliyorum.Umarım hoşunuza giden bir kitap olur.Fikirleriniz için instagramdan;eceur_'den yazabilirsiniz.
*************************************
-"Ben sana demedim mi?Odanı topla diye!"her zaman ki gibi bağırdı annem.Aslında alışık bir durumdu.Odamı kendi düzenime göre toplamama rağmen,annem yine bağırırdı.Yine bir bahane bulup,evde huzur bırakmazdı.Ne zaman olmuş ki zaten?
Aslında sıradan bir gündü.Annem bağırır çağırır,babam at yarışına dalmıştır,işsiz abim kardeşime karışır.Ve Ege Berk'te bağırırdı.
İnsanlar dıştan bakar ve;"Ne kadar güzel bir ailesiniz"der.Aslında hiç bir zaman öyle bir şey olmaz.Umut ederseniz;'güzel ailem olsun' diye...umudunuz baştan yıkılır.
Hayal edersiniz,o sıra bağırma sesleri gelir...hayalleriniz suya düşer.
Mutlu bir aile görürsünüz;gözleriniz dolar.
Seven bir bebek görürsünüz;öyle bakıp gidersiniz.
Alay ederler;sessiniz çıkmaz.
Soru sorarlar;cevap vermezsiniz.
Tek umudun;18 yaşına girip kurtulmak tabi.Parasızlık,evsizlik umrunda olmaz.
Ailesin'den bıkan bir çocuk olarak büyüdüm.Hep dışlanan,dinlenmeyen bir çocuk olarak büyüdüm.Çocukluğumdan beri zorbalık gördüğüm doğrudur.Hem ailem hem de dışarda ki insanlar tarafından.
Hayatta bıkan bir çocuk olarak büyüdüm.Zorbalıktan bıktığı için odasın'dan çıkmayan bir kız olarak büyüdüm.Aile tartışmaları yüzünden,ağlıyarak uyuyan,kulaklarını kapatıp çığlık atan çocuk olarak büyüdüm.
Hem rutsal hem de fiziksel şiddetle büyüdüm.
Hayaller kurmaktan bıkan bir çocuk olarak büyüdüm.Çünkü ne zaman hayak kursam,suya düşüyordu.Aileme hayylerimi,fikirlerimi söyleyince;alay ettip,gülerlerdi.
Sevgi'nin ne olduğunu bilmeyen bir çocuk olarak büyüdüm.Ne aile sevgisi,ne akraba,nede arkadaş sevgisi olmadan büyüdüm.
Ben böyle büyüdüm.Çocuk olmadan...çocuk gibi görülmeyerek büyüdüm.
Sultangaziye yeni taşınmıştık.Zor oldu tabi,başka bir il'de başka bir il'e geçmek.
Çocukluğum'dan beri Gaziosmanpaşa'da büyümüştüm.Ailem'de öyle yani.Doğduğun yerden başka bir yere geçmek zor tabi.
Odamı zar zor annemin isteklerine göre hazırlamıştım.
Evin düzenini abim ve babam bırakmıştım.Çünkü onların istekleri bitmezdi.
"Şunu neden oraya koydun?"vb.laflar ediceklerdir.Mutfağı tabiki de anneme kalmıştı.Eğer kalmasaydı;2.Dünya şavası çıkardı.Ve en çok laf yiyen ben olurdum.
Evde normal de olmayan sessizlik vardı.Bu insanı şaşırtıyordu tabi.Daha önce bu hissi yaşamadığın için tuaf geliyordu.
Anlattığım gibi;Sessizlik bizim evde bulunmaz.Misafir veya biri olsa bile.
Rahat bir nefes alarak,yatağımın köşesine oturdum.
Sonunda sessizliğin tadını çıkarabilmiştim.
Bu zamana kadar bu kadar sessizlik olmamıştı.Sebebi ise;boşanması gerekken bir aile'nin boşanmaması.
Çoğunlukla beni bu durum etkilemişti.Abim yada kardeşim de böyle etkilenmeler yoktur.En çok bende vardır.
Çünkü bu durumu en çok bana yansıttırdılar.Bir olay olsun;"Hepsi senin yüzünden!"Halbu ki ben hep suçsuzdum.
Hiç bir zaman ne beni dinlediler,ne de anladılar.Hep ailesi olmasına rağmen yokmuş gibi büyüdüm.
Kollarımı iki yana açarak,geriye doğru kendimi yatağa yasladım.Gözlerimi kapattar,iç çektim.
Gerçekten bu hayatta taşınmak kadar zor bir şey yoktu.Bu zamana kadar baya bir evimiz olmuştu.En sonunda kendimize ait bir evimiz oldu.
Kendime ait bir oda bulmuştum sonunda.En üst kat'ın balkon odasını aldım.Biraz olsun beni mutlu etmişti tabi.
Çünkü bu zaman kadar ya odam küçük,yada abimin yanın da kalırdım,yada o velet kardeşim ile aynı odada kalırdım.
