Daha doğdukları ilk andan itibaren bırakılan iki kız kardeş düşünün. Bu hikayenin ana karakterleride onlar daha doğdukları andan başladı bu hayat savaşları.İkiside daha doğduklarından itibaren birbirlerini korumaya yemin ettiler.
Bu kızlar Mina ve Ecrin adında iki günahsız kız. Anneleri onların doğmasını onların var olmasını asla istememişti ve onlarda hayata gelince anneleri onları yurda vermek istemedi çünki ilerde büyüyecekler ve onun başına bela olacaklardı. Anneleri onları bir çöpün kenarına ölüme bıraktı ve içi hiç acımadan, tek bir göz yaşı dökmeden arkasını dönüp öylece gitti. O iki kız o gün aslında hiç sevilmediklerini ve kimse tarafından sevilmeyeceklerini daha o yaşta hissettiler.
Bırakıldıkları ilk gece hava bir hayli soğuktu vücutlarına sarılan battaniye onları bir yandan ısıtsada bir yandanda onları soğuktan korumuyordu. İki kız her ne kadar soğuktan üşüdükleri için ağlasada hiç kimse onların yardım çığlıklarını duymadı. Onlara göre onlar çığlıklarıyla yeri göğü inletsede normal insanlar için sadece bir baş ağrısıydı. Bir bebek bir gece boyunca ağlayabilirmi? İşte onlar bazen bağırarak,bazen sakin bir şekilde bütün gece boyunca ağladılar.Anneleri için bütün gece yardım çığlıkları attılar. Belki annelerinin yüreği acır ve gelir diye umutlarını kaybetmeden bütün gece boyunca ağladılar. Oradaki insanlar için her ne kadar rahatsız edici ve can yakıcı olsada hiçbiri camdan kafasını uzatıp -acaba bunlar neden ağlıyor?- demediler.İki kız sabaha kadar çaresizce ağladı ama anneleri o gece yanlarına asla gelmedi.
Onlar gece orada ağlarken anneleri evde onları düşünmeden oturuyor sıcak çayını yudumluyordu.Aklına asla kızları gelmedi çünki onlar onun kızı değildi ve asla onun kızları olmayacaktı ve o kızlarda büyüyünce asla ona anne demiyeceklerdi.
