Karışık sevgi//countryhumans

son..

Hayatımda 1000 kez bunu düşündüm. Bunu düşünmemi sağlayan yakınlarımdı..

Büyük bir kitlemin büyük ihtimalle merak ettiği hayat hikayemi yazıyorum. Bunu yazdıktan 1 gün sonra yaşamıyor olacağım...

Tarih: 20 Nisan 2012

Ankarada bir kız çocuğu olarak doğmuştum. Evet. Bir kız çocuğu. Hepinize söylediğim bir yalan. Erkek değilim. Çocukluğumu yoklukla geçirdim. Sadece bir beşikten mahrum değildim. Ben sevgiden mahkumdum. 5 yaşları civarı geldiğimde annem beni dövmeye başladı. 6 Yaşında okula başlamıştım. Ilk 3 yılım fek başıma ve dayakla geçti. Asosyal olmamın sebebi buydu. 4. sınıfta 3 arkadaşım olmuştu. Ali efe, Hüseyin ve Umut Deniz.. Hep birlikte mutlu geçirdik son yılımızı. Söz vermiştik, asla birbirimizi bırakamicaktık...

Aynı ortaokula düşmüştük Umut ile. Ama o, ilkokula göre daha garip davranıyordu. Sanki ilkokulda hiç arkadaş değilmişiz gibi... Yeni arkadaşlarına bizi eziyordu. Zaten ortaokulum bok gibi geçti. Hergün annem bana bağırıp çağırıyordu ve dövüyordu. O yüzden sınıfta birisi yüksek sesle bağırdığında kulaklarımı kapatıyorum Tolga...

Bir süre sonra ellerimde böcekler ve etrafımda yaratıklar görmeye başladım. Annem benim sıkıntılarım olduğu zaman herzaman ertelerdi. Ama iş erkek kardeşlerime geldiği zaman.. Saniyesinde taksi çağırırdı..

Piskolojik sıkıntılarım vardı ve kimseye anlatamıyordum. Wattpad okuyunca biraz olsun mutlu oldum. Ama yinede üzgünlügümü azaltmıyordu..

Hareketlerim erkeklere benziyor. Davranışlarım, huylarım vb. Herzaman erkek olmayı dilemişimdir. En azından annem beni daha çok severdi..

Ve yaşıma göre olgunum. Yaşım 12 olsa bile 15 yaşında gibi görünürüm ve davranışlarım ile zekamda neredeyse aynıdır..

Babamdan niye bahsetmediğimi soracaksanız, çünkü o hergün işte. Eve geceledi gidip geliyor. Hiç baba sevgisi görmedim. Yada anne sevgisi.?

Annem beni evlatlıktan reddetti bugün. Onun için ne kadar değersiz olduğumu anladım. Anne babam benden nefret ediyorsa dünya beni neden sevsin.?