"မင်းဒီနေ့အားလား.."
"အင်...မအားဘူး"
အခက်တော့တွေ့နေရပြီ။ ဒီနေ့firstကိုဖွင့်ပြောဖို့ကြံစည်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ အကုန်စီစဉ်ပြီးကာမှ မအားဘူးတဲ့လား။
"အရေးကြီးလား.."
"အရေးတော့မကြီးပါဘူး ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အာ...ငါတို့တွေ့ကြရင်ကောင်းမလားလို့"
"နောက်မှပေါ့..အခုတော့ ဒါပဲနော်"
"နေဦးလေ..ဘာလို့ချလိုက်တာလဲ"
အဆင်မပြေပါတော့ပေ။ အရင်ကတွေ့ဖြစ်သော်လည်း နောက်ကိုင်းမတွေ့ဖြစ်တော့။ တွေချင်ပါလည်း မရခဲ့။ မအားဆိုတာကအရင်လာသည်။
ဖုန်းလည်း ချသွားတတ်သေးသည်။
ကိုယ္ကသာ သတိရေနတာ။ သူကေတာ့ အမြဲမအားပေ။
ဒီလိုဆို စလင်းပြောတဲ့အတိုင်းများ ဖြစ်နေလိုက်မလား။ သဝန္တိုတာက ဒီလောက်ထိနေရခက်လိမ့်မည်လို့ မတွေးဖူးခဲ့ပေ။ လက်တွေ့ကြုံတွေ့ရတာဟာ အတော်ဆိုးလွန်းသည်။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကြိုးစားရဦးပါမည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~
"နောက်ဆုံးတော့လည်း ငါ့ကိုလိုတာပဲမလား"
"ကဲပါ...ငါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲသာပြော"
နောက်ဆုံးတော့လည်း စလင်းကိုသာ အပူကပ်ရတော့မည်။
"သူနဲ့အခြေအနေက.."
"အင်...မဆိုးပါဘူး"
"မဆိုးပါဘူးဆိုတာဘယ်လိုမျိုးလဲ ငါကိုရှင်းအောင်ပြောလေ"
"သူက...အရင်က ငါစာသင်ပေးတဲ့ကျောင်းသား အခုတော့ကျောင်းပြောင်းသွားပြီ"
"အဲ့တာအဆက်အသွယ်ရသေးလား..."
"ရသေးပါတယ်"
"သုဖုန်းနမ်ဘတ်ငါ့ကိုပေး.."
"ဘာလုပ်ဖို့..."
"ပေးမှာသာပေးပါ ငါမလုပါဘူး"
ဟုတ်ပါတယ်။ သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးနဲ့တောင် သူသဝန်တိုမိနေခဲ့တာပဲ။
"ငါနောက်ပို့လိုက်မယ်..."
"ဒါဆိုလည်း ဒီလောက်ပဲ ပြန်ဦးမယ်"
