Death Separation | TK✓

-1-

........☆........

•Benimle bu kitabı kurgulamamda emeği geçen ve gerçekten beni her şeyi ile garip hissetiren @janestia 'ya teşekkür ederim...  I love you.
İyi okumalar.( ˘ ³˘)

☆

2001/08/15

Bazen mucizeler tüm dünyanın kaderini değiştirebilecek kadar büyük olabiliyordu. Aslında insanların hayatlarında bir çok mucize gerçekleşirdi ama çoğu insan bunu görmezden gelir, kabullenmek istemez ve bazen farkında bile olmazlardı. İmkânsız diye bir şey yoktu. Eğer gerçekten istersen kader bile değişebilirdi. Onun kaderi gibi, o bebeğin kaderi gibi, trafik kazasında tek sağ çıkan o bebek gibi...

Özlemle kıyaslandığında veda etmek daha mı kolaydı?

Küçük yaşta hem annesini hemde babasını kaybetmişti. Sebebi ise sadece o kazaydı. Küçük çocuk öfkeliydi, çok öfkeliydi teyzesine, halalarına, amcasına. Amcası davet etmişti onları sözde özlemişti ama tek istediği paraydı her zaman ki gibi; her zaman ki gibi küçük çocuğun babasından kopardığı paraları harcayaktı kumarhanede.

Kazadan sonra yetimhaneye verilmişti, hâlbuki ona sahip çıkacak onunla ilgilenecek bir çok insan vardı. Amcası, teyzesi, halaları ama kazadan sonra herkez kendini bir kenara çekmişti. Kimse, hiç kimse sahip çıkmak istememişti o çocuğa bu yüzdendi ya öfkesi. Tam 4 yılını geçirmişti yetimhanede küçük çocuk.

Hayatta en zor olan şeyi yapmıştı, kendi kendini teselli etmek zorunda kalmıştı...

Küçük çocuk geçirmişti gözlerinin önünden tüm yaşanmışlıklarını. Şimdi ise toprak gözlü çocukla kardeşti işte.

Küçük çocuk çekiniyordu ondan adım atmak istiyordu fakat tek bir adımında toprak gözlü çocuğun gözleri ateş saçacaktı. Korkuyordu küçük çocuk. Bu ateşte kavrulmaktan korkuyordu.

Onun adını bile bilmemesine rağmen gözlerinden çok etkilenmişti küçük çocuk. Onun değimiyle toprak gözlü çocuk sert bir görünüme sahipti, sessiz ve asiydi. Küçük çocuktan büyük görünüyordu. Küçük çocuk heves etmişti. Tanışacaktı onunla, ismini öğrenecekti. Nasıl yapacaktı bilmiyordu ama yapacaktı. Tek sorun şuydu ki toprak gözlü çocuk küçük çocuğun yüzüne bile bakmıyordu. Soğuktu, çok soğuk.

Küçük çocuk kararlıydı sevdirecekti kendini. Toprak gözlü çocuğun gözlerinden çıkan alevde kavrulabilirdi yâda ruhunun soğukluğunda donabilirdi ama bu onun umrunda bile değildi.

"Merhaba" sesi çok kısık çıkmıştı küçük çocuğun, kendi bile zar zor duymuştu sesini. Toprak gözlü çocuğun dikkatini çekememişti üzerine. Duymadığını düşünmüştü. Boğazını temizleyerek tekrar seslendi, "merhaba" sesi bir öncekinin aksine yüksek çıkmıştı. Duymama ihtimali yoktu ama toprak gözlü çocuk bakmamıştı bile. İzin vermemişti gözlerindeki alevin onu kavurmasına, izin vermemişti ruhunun soğukluğunun onu dondurmasına. Tepkisizdi. Küçük çocuk yüzünü asmıştı. Kırılmıştı ama bu işin peşini de kolay kolay bırakmayacaktı. Kolay pes eden biri değildi, toprak gözlü çocuğunda kolay biri olmadığını anlamıştı. Fakat ne pahasına olursa olsun vazgeçmeyecekti...

Küçük çocuk elinde hissettiği dolulukla gözlerini toprak gözlü çocuktan çekmişti. Bakışları ellerini bulduğunda küçücük ellerini kaplayan, onunkine nazaran büyük olan ellere odaklandı.

Ardından kafasını kaldırıp elini tutan elin sahibine baktı. Bu onun yeni babasıydı.  Evet 'yeni' aslında küçük çocuğun hayatındaki yenililer anne baba ve kardeşle sınırlı değildi. Onun yeni bir ailesi, altında yaşayabiliceği bir evi ve onu sevecek yepyeni tertemiz kalplere sahipti.