UNEXPECTED

CHAPTER FIVE

        MAXINE LORENZO VELASQUEZ

INISA-ISA kong pinulot ang mga gamit kong nagkalat sa labas ng bahay namin.
ang maleta ko na sira na, mga damit kong nagkalat na sa kalsada.

Muling tumulo ang luha ko ng makita ko ang naka frame na picture namin nina mama at papa.basag na din ito.
Kinuha ko saka ko siniksik sa maleta ko na hinde na maisara dahil sa pagkakatapon marahil ni tita kanina.

Ilang ulit ko paba pagdadaanan ang ganitong bagay, ilang ulit ko paba isisiksik ang sarili ko sa kanila.

“Ang lakas ng loob mo pagnakawan ako”
nangaggalaiti sa galit na wika ni tita.“matapos kita patirahin sa bahay ko at pakainin iyon ang isusukli mo sa lahat ng mga ginawa ko”

“Wala akong ninakaw at alam mo yan”

Hinde na ako nakatiis at sa unang pagkakataon ngayon ko palang sya nasagot ng malakas.
Pag sumasagot ako laging may respeto. laging mababa ang tuno ko, ayukong isipin niya na pinag tataasan kona sya ng busis,
Pero iba na ang sitwasyon ngayon.
Bakit ba sa akin nya sinisisi ang nawawala niyang pera.

Oo inaamin kong gipit ako lage sa pera, pero ni minsan hinde ko binalak magnakaw ng hinde sa akin.

Nag tatrabaho ako para lang may panggastos ako sa school,
Tanging ang schoolarship ko ang inaasahan ko,

Sinasabi ni papa na kasama daw lagi sa padala niya ang panggastos ko sa pag aaral ko pero wala akong natatanggap mula kay tita.
Alam ni papa na nagtatrabaho ako at iyon daw ang hinde niya malaman kung saan ko padaw ginagastos ang pinapadala niya para sa akin.

Hinde ako nagsasabi sa kaniya na wala naman talagang binibigay ang asawa niya sa akin, ayuko mag away sila dahil lang doon.
Mula ng mamatay si mama, si tita na ang pumalit sa kanya sa puso ni papa.

Mahal naman niya si mama pero bakit kaylangan pa niyang mag asawa ulit.

“Pinag taasan mo ba ako ng busis, maxine?”

“Oo dahil sumusubra na kayo,hinde pa ba sapat sa inyo na pati pera na dapat ay sa akin kinukuha niyo narin. hinde ako nagsasabi kay papa dahil alam kung babaliktarin nyo din ako,sa huli ikaw parin ang papaniwalaan niya ikaw parin ang kakampihan nya.”

Humagolgol na talaga ako ng iyak this time, ang sakit na sa dibdib, ang bigat-bigat na ng pakiramdam ko.

Ilang taon akong nagtiis, ilang taon akong nagpakababa para sa kanila.
Tiniis ko lahat dahil ayaw ko isumbat nila sa akin lahat ng ginawa nila.

Ngayon ko lang pinalaya ang sarili ko, ngayon kolang pinagbigyan ang sarili ko.
sasabihin ko ang gusto kong sabihin.
Gagawin ko ang gusto kong gawin.
Hinde puwede na wala akong sabihin at wala akong gawin sa kanila.

Bahay nina papa at mama ang tinitirahan nila ngayon.
Si mama ang nagpakahirap para mapatayo ang bahay nayan.
Mas may karapatan ako dahil anak nila ako.
Maski ang mga kapatid ko na anak nina papa at tita walang karapatan.

Buo na ang loob ko ngayon, pagalitan at awayn man nila ako hindeng hinde ako aalis sa bahay namin.

“Saan ka pupunta?”

Nagulat siguro si tita ng makita niya akong pumasok sa bahay bitbit ang malita ko.

Hinawakan niya ako sa kamay at malakas na pinaharap sa kanya.
Nakangisi akong humarap, kitang kita ko sa mukha niya ang gulat at napalitan din ng galit.