-ჯონგუუუუკ!მოდი!-შენ უყვირე შენს საუკეთესო მეგობარს, რომელიც შენს უკან ნელა მოდიოდა.
-ძალიან ნელა დადიხარ!-შენ მოუთმენელი გახდი დიდი ზომის მამაკაცის შვილთან მიმართებაში.
ის ნერვიულობდა, რადგან მას სხვაგან უნდოდა წასვლა, მაგრამ შენ უარი თქვი.
-რატომ არ შეგვიძლია იქ ერთხელ ვჭამოთ?-გესმოდა მისი კვნესა უკნიდან,როცა თან მიათრევდი.
-იმიტომ,გუკი. ადგილი არ არის შექმნილი იმისთვის რომ წახვიდე და იქ ვისადილოთ.-შენ ძალაუნებურად შეგეჭმუხნე.როცა ფიქრობდი იმაზე, რომ ჯონგუკს სურდა ლანჩზე კანფეტების მაღაზიაში წასვლა.
-ჩვენ იქ წავალთ ლანჩის შემდეგ, კარგი?-შენ შვებით ამოისუნთქე ბოლოს და ბოლოს.
-გარიგება- თქვა ღიმილისას და უფრო სწრაფად დაიწყო სიარული.
-ისევ ბავშვური...-თქვი შენთვის.
______
-მაშ მაპატიებ?-იკითხა მან, როცა ბოლოს მაგიდასთან დავსხედით.
-რისთვის?-არ ამიხედავს და მენიუს გადავხედე.
-წვეულებაზე რომ დაგტოვე.
ამოვისუნთქე.
-ჯონგუკ, მე არ ვბრაზდები შენზე. ადრე ზედმეტად ვრეაგირებდი.ამ წვეულებებზე გაგათრიე და მერე გიშორებ, რომ სხვა მეგობრებთან სალაპარაკოდ წახვიდე.არ გადანაშაულებ,რომ წახვედი.-ბოლოს ჯონგუკს ავხედე-თუ ვინმე თავს ცუდად გრძნობს, ეს მე ვარ.
-ნუ გრძნობ თავს ცუდად, შენ მაინც საკმაოდ მოსაწყენი ხარ.-მან გაიცინა.
-ჯონგუკ!-მე ვცადე დარტყმა,მაგრამ ის სხვა მხარეს გადავიდა.-მე მჭირდება უკეთესი მეგობრები.
-შენ იცი რომ გიყვარვარ-თქვა მან და ისევ იცინოდა.
-ეს სადავოა-მენიუს გადავხედე.
-დღეს რას აკეთებ?
ჩვენ ვიყავით ჯონგუკის საყვარელ ადგილას.ტკბილეულის მაღაზია.
