Yoongi asosyal bir çocuktu, depresik hayatı ve intihar düşünceleri ile pekde mutlu değildi. Taki sınıfın masum ve sevecen öğrencisi olan hoseok onun hayatına bir günes gibi girene kadar...
~Sope
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Suga~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Hoseok~
Yoongi
Hoseok ile anlaştığımız parkın oraya gelmiştim. Park'da tek o olduğu için direk onu bulmuştum zaten. 'Selam Hoseok' demem ile bana bakmıştı ve o muhteşem gülüşünü göstermişti. Kıyafetlerine bakınca yine anlamıştım Biz çok farklıyız.
'Çok bekletmedim umarım seni' 'Hayır bende birkaç dakika önce geldim zaten' diyince peki diyip yürümeye başladık. Yürüme mesafesi çok da fazla değildi. Taş çatlasa yarım saat falan sürerdi.
'Daha önce birini götürmüşmüydün yanına?'
'Hayır sen ilksin. Çevremdekilere Bir keresinde söylemiştim ve bana hasta muamelesi yapmışlardı küçükken. O zamandan beri kimseye söylemedim bile. Biz Taehyung ile gerçekten arkadaşız'
'Anladım'
Hastanede
Taehyung'un katına gelmiştik. Kapıyı tıklattım ve 'gel' dedigi zaman girdim. Saygı önemliydi.
