Bizim hikayemiz başlamadan bitmişti. Daha doğrusu bitmesi gerekiyordu ve bundan haberim yoktu. Keşke, keşke en baştan diyeceğim ama benim hayatımda keşkelere yer yok.
Yapayalnız hissettiğim bu koskoca ülkede kendimi bulabileceğim tek bir yer vardı. Bir spor salonu...
Ama orada kendimden daha çok benliğimi hissedebileceğim biriyle karşılaşacağımı nereden bilebilirdim. Hele onunla...
O... Onun olduğunu bilse abim beni bir gün bile bu ülkede yaşatmayacakken ben onun en yakınındaydım. Tam kalbinde. Belki darbe almaktan taşlaşmış, belki de paramparça atan kalbinde. Bugün hala bedenine kan pompalayabildiği için minnettar olduğum kalbindeydim.
Ya da ben öyle sanıyordum.
