'Rij voorzichtig!❤️' 'komt goed!' || Mabbie

Vrienden, verloofden, getrouwd? Verloofden.

Mocht je de beschrijving niet hebben gelezen, in dit boek bestaan de bankzitters niet. Robbie, Raoul, Koen en Milo hebben wel hun eigen kanaal. Matthy niet.,
En het is gay, dus als je dat niet leuk vind moet je een ander boek gaan lezen.
Joe!

~Robbie POV~
11 juli 2023

"De dag dat we elkaar ontmoetten in het centrum van Utrecht. Op 17 april 2018. Ik had 5 minuten daarvoor mijn toen der tijds vriendin betrapt op het vreemdgaan met mijn beste vriend. Ik zat huilend op de stoeprand. Jij kwam bij de zitten. Je vroeg of het ging. Waarna ik je met betraande ogen aan keek.

We vertelden elkaar wat dingen. Over ons leven. Je vertelde me dat je familie het niet accepteerde als homoseksueel. Je was uit huis gezet en kon nergens heen. Ik bood je aan om bij mij te komen wonen. Je accepteerde het.

Samen gingen we naar mijn huis in Eindhoven. We werden met de dag closer. Toen, op 28 augustus, uitte ik mijn gevoelens voor jou, en jij direct ook voor mij. We gingen op een aantal dates en bij de 4e vroeg ik of je mijn vriend wou zijn. Met veel blijdschap en enthousiasme zei je ja. In plaats van dat jij in de logeer kamer sliep verhuisde je naar mijn kamer en dat was de gelukkigste keuze van mijn leven. Elke nacht kon ik jou knuffelen.

Samen zochten we werk voor jou. We kwamen uit op dat jij ging werken als architect. Je verdiende goed geld. Net zoals ik met YouTube. Je voelde voor het eerst weer geluk bij mij. Jij hielp mij en ik hielp jou.

Toen, op 26 januari 2023, vroeg ik je of je met me wou trouwen. Je was geshockeerd en kon niet praten. Je kon alleen knikken. Hoewel je familie er niet achter stond, ging je toch met mij trouwen. Ik voelde me vereerd. Maar ook de gelukkigste man ter wereld. In December zouden we gaan trouwen.

Maar toen moest jij op een dag naar je werk. Je stapte in de auto en reed naar werk. Je appte me dat je veilig was aangekomen. Om precies te zijn appte je me dit: 'Veilig aangekomen op werk;) Ik mis je nu al. Fijne dag vandaag met Raoul, Milo en Koen. Ik hou van je❤️.' Ik appte een bedankje terug. Met een succes op je werk en een ik hou ook van jou. We zouden elkaar deze avond weer zien. We zouden uit eten gaan naar het restaurant van onze eerste date.

Om 17:00 's middags appte je me dat je in de auto stapte naar huis. Ik zei: 'rij voorzichtig. Hou van jou!' Je appte terug dat het goed zou komen dat je voorzichtig zou rijden. Je stuurde mij een spraakbericht met de vier woorden die we altijd zeggen: 'Ik hou van jou.' Na een uur was je nog niet thuis.en na twee uur ook nog niet. Ik begon me zorgen te maken en elke minuut meer.

Na nog een uur wachten en jou de hele tijd gebeld te hebben werd ik gebeld door jou. Althans, de politie belde via jouw telefoon. Ze vertelde me dat je in het ziekenhuis lag vanwege een heftig ongeluk op de A2. Ik hoorde al een aantal minuten daarvoor op de radio dat er een heftig ongeluk was gebeurd op de A2. Ik dacht direct het ergste. Op de radio vertelden ze dat er maar twee bestuurders waren. Allebei in een levensgevaarlijke situatie naar het ziekenhuis gebracht.

Ik haastte me zo snel mogelijk naar het ziekenhuis waar je inlag. Het ging allemaal zo razend snel. Toen ik bij je kamer aan kwam werd ik tegen gehouden door een dokter. Ik kon net aan door het kiertje van het gordijn heen kijken. Je werd gereanimeerd. Die beelden zal ik nooit vergeten. Ik zal die beelden nooit van mijn netvlies af krijgen.

De dokters die jou aan het reanimeren waren kwamen het gordijn uit gelopen. "Het spijt ons. Meneer het Lam heeft het niet gered. Gecondoleerd." Zei een van de dokters tegen mij. Ik kon niks. Ik stond versteld. De dokters zeiden nog dat ik even naar je toe kon gaan. Daarna liepen ze weg. Ik ging je kamer in en ging naast je zitten. Op de stoel.

Al je verwondingen. Ik kon het niet aan zien. Maar ik kon ook mijn ogen niet van je af houden. Je lag er zo vredig bij. Het leek alsof je sliep. Het bloed zat nog opgedroogd op je hoofd, armen, benen en ga zo nog maar even door. Over je hele lichaam. Ik pakte je hand in de hoop dat je wakker zou worden. Maar natuurlijk niet. Of wel? Je zou toch niet opgeven? Je zou sterk blijven. Voor mij. Voor ons. Voor onze trouwdag. Voor misschien wel een kindje die we wouden adopteren.

Maar toch. Je was dood. Je leefde niet meer. Ik begon het nu pas te beseffen. Je was dood. Ik zou je niet meer zien. Ik zou nooit meer je ik hou van jou spraakberichtjes krijgen. Ik zou nooit meer je kunnen knuffelen in de nacht. Ik zou nooit meer eten voor je kunnen koken. Ik zou je niet mijn man kunnen noemen. Alleen mijn verloofde. Maar alsnog noem ik je mijn man. Je zal altijd mijn man blijven. En ik altijd de jouwe.

Toch zal ik altijd ons verhaal blijven vertellen. Ik zal iedereen vertellen hoe wij elkaar ontmoet hebben. Ik zal dat verhaal met trots en blijdschap vertellen. Ik zal elke dag naar je graf komen en je vertellen over mijn gebeurtenissen. Zoals wij elke dag aan elkaar, elkaars dag vertelden.

Wij waren vreemden, daarna al snel verliefden en verloofden. Waren we getrouwd? Nee, we zijn verloofden. We zullen altijd verloofden blijven. Toch zal ik je mijn man noemen.

Lieve Matthyas,
Ik hou van je. Mijn lieve man."