"သွားကြိုရမယ် "ဆိုတဲ့ မေမေရဲ့ စကားတစ်ခွန်းကြောင့်သာ လေဆိပ်ရောက်လာရတယ် ။
စိတ်က နည်းနည်းမှ မပါ... ။
ဦးလေးဖြစ်သူက စိတ်လိုလက်ရထိုင်စောင့်နေပေမယ့်
ဂျီမင်'ကတော့ နည်းနည်းမှ စိတ်ပါဝင်စားမှုရှိမနေပါ ။
စောင့်နေရမှ ပိုကြာတယ်လို့ ထင်မိသည်။
အချိန်တွေဟာ လေးတွဲနှေးကွေးစွာနဲ့ ..... ။
လေဆိပ်ထဲမှာ စီးကရက်ကလည်း သောက်လို့မရ။
တကယ်ပျင်းသည်။ လုပ်စရာ ဘာမှ မရှိ ။
"လေးလေး သား ကားထဲကပဲ စောင့်နေတော့မယ်လေ ..
လေယာဉ်ကနည်းနည်း ကြာအုန်းမယ် ထင်တယ်"
စိတ်မရှည်သလို မအောင့်အီးနိုင် ၊ ' မင် ' ထုတ်ပြောတော့
ဦးလေးက ပြုံးသည်။
မင့် 'ခေါင်းကို လာပုတ်ရင်း မရဘူးလို့ ပြောသေးသည်။
" မမက မှာလိုက်တယ် ... သားကိုယ်တိုင်
ကိုကို့ကို ကြိုရမယ်လို့ ... ကားထဲက ပြီးရင်
ထိုင်လို့ရတာပဲဟာ "
စကားကို ကတ်သတ်ပြောတတ်တဲ့ လေးလေးရဲ့
အကျင့်က ဂျွန်ဂျောင်ကုနဲ့ သွားဆင်သည် ။
ကားထဲမှာ ထိုင်လို့ရတာတော့ သိတာပေါ့ ။
မစောင့်ချင်တော့လို့ ပြောတာကို ... ။
ကတ်သီးကတ်သတ်ရယ် ... ။
"ခဏပါပဲ .. သား .. မိနစ်၂၀လောက်ပဲ စောင့်ရတော့မှာ"
" စိတ်မရှည်ဘူး လေးလေးရဲ့ .... "
" အေး အေး ... လေးလေးကို အဖော်စောင့်ပေးတယ်လို့သာ သဘောထားလိုက် ... "
မင်' စိတ်ပျက်သွားသည် ။စောဒကလည်း တက်မရ ။
လေးလေးရဲ့ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ချော့ပြောမဲ့ မျက်နှာကိုလည်း ဆက်မကြည့်ချင်တော့တာမို့ ..
ခုံကိုမှီပြီး မျက်လုံးတွေသာ မှိတ်ထားလိုက်သည်။
လေးလေးက သူ့ကို မင့်' ထပ်ပ်ိုချစ်တာ သိတာပေါ့။
ဂျွန်ဂျောင်ကု ... ။
ငယ်ငယ်ကတော့ အုန်းသီးလုံးကေနဲ့ သိပ်ဆရာကြီး
လုပ်တတ်တဲ့သူ ။
အခုတော့ ဘယ်လိုပုံစံလည်း မပြောတတ်။
YOU ARE READING
"Will You Remember Me"
Fantasyကိုယ့်နဖူးကို မင်း အနမ်းခြွေခဲ့တယ် အဲ့ဒါက မြတ်နိုးခြင်းလား..? အယုံသွင်းခြင်းလား..? ။
