წვიმიანი შუადღე იყო ქალაქში, დიდი გუბეები გამუდმებით ივსებოდა ახალი წვიმის წვეთებით, რომლებიც, როგორც ჩანს, იდეალურად ერგება მალიას განწყობას ახლა.
"ისევ მე ვარ დამნაშავე."
ფიქრობდა იმ კამათზე, რომელიც ახლახან ჰქონდა ნასვამ მამასთან. დიახ, მამამისი იყო მისი ოჯახის ბოლო წევრი. მას შემდეგ, რაც დედამისი გარდაიცვალა და მალია ერთადერთი შვილი იყო. მას არც და და არც ძმა ყავდა
მამამისმა სმა რამდენიმე წლის წინ დაიწყო, როცა დაახლოებით 14 წლის იყო მალია. მალიამ არ იცოდი მისი ამ მხარის შესახებ, ეს მალიასთვისაც დიდი შოკი იყო, მაგრამ ახლა შეჩვეული იყო.
მალიას უხაროდა, რომ დეპრესია არ იყო ჩავარდნილი, მის ასაკში და მითუმეტეს ასეთ მდგომარეობაში სხვა ნაღდად ჩავარდებოდა.
სკოლაც არ ყოფილა მისთვის გამონაკლისი
თითქოსდა მთვრალი მამა ატ ყოფნისას ყოველ დღე ახლა სკოლაში მოძალადეები ემატება
მას ყოველთვის ამცირებენ და აბუჩად იგდებდნენ
მძიმე დრო იყო და არის მისთვის, მეგობრები არ ყავდა. მალიას "ცივი გულის მქონე ბიჭი" მოსწონდა ყველა ასე ეძახდა, რადგან გოგოებს გამუდმებით უარს ეუბნებოდა როგორც კი მასთან მიახლოებას ცდილობდნენ. დღესდღეობით იმდენი გოგონა არ უტყდება სიყვარულში მას, რამდენიც მე-8 კლასში იყო.
მალია სახლიდან ახლახანს გაიქცა, არც კი იცოდა სად მიდიოდა ის უბრალოდ მის ფეხებს ენდობოდა და მიყვებოდა. მალიამ მართლაც არ იცოდა სად მიდიოდა ან სად წასულიყო. მისი ტანსაცმელი წვიმაში სველებოდა ახლა იგი სულ მთლად სველი იყო მაგრამ მას ეს ახლა არ ადარდებდა. მას უბრალოდ მამამისისგან შორს წასვლა უნდოდა.
20 წუთის სირბილის შემდეგ იგი გაჩერდა პარკში. მან ნაცნობი სახე დაინახა პარკში და გაიღიმა
ჩანი მანდ იყო ძაღლთან ერთად. მალიამ იფიქრა რომ ეს ჩანი ძაღლი იყო. ჩანი იღიმოდა და ძაღლს ეთამაშებოდა.
"ვიცოდი"
მალიამ გაიფიქრა
"მე მთელი ეს დრო ვიცოდი რომ ის არც ისეთი ცივი ადამიანი იყო როგორიც ერთი შეხედვით ჩანს ის დანამდვილებით რბილი ადამიანია"
გაიფიქრა მალიამ და სკამზე დაჯდა.
ვერც კი გრძნობდა რამდენად
სტკიოდა ფეხები ამდენი სირბილით და ვერც კი შეამჩნია ის ტკივილი რომელიც მამამისმა ფიზიკურად მიაყენა.
დაჯდა ცოტახნის შემდეგ გაანალიზა ყველაფერი და ტირილი დაიწყო. ეს მისთვის ახალი არ იყო მამამისი ყოველთვის ასეთი იყო. იგი უკვე ტკივილს მიჩვეული იყო და დიდად ყურადღებას აღარც აქცევდა.
"მემგონი ცოტა დეპრესია მაქვს"
გაიფიქრა
"ჩემი ცხოვრება ძალიან ხანმოკლეა იმისთვის, რომ ვიტირო და არ ვიცინო."
კიდევ გაიფიქრა
ისე ღრმად იყო ჩაფლული ფიქრში რომ ვერაფერს გრძნობდა. უეცარმა ყეფამ მას ყველა ფიქრი დააფრთხო და მის წინ მდგარ ძაღლს გახედა და გაიღიმა. მალიამ მის გვერდით სკამზე ხელი დააკაკუნა ძაღლმა ეგრევე მიხვდა რაც უნდა ექნა და სკამზე მის გვერდით დაჯდა.
რამოდენიმე წამში ძაღლი მას მიახტა და სახე აულოკა მალიამ ძაღლი ნაზად გასწია არ უყვარდა როცა ძაღლები მას ლოკავდნენ.
რამოდენიმე წუთში მალია ადგა და ძალის პატრონის მოძებნა დაიწყო მაგრამ მან ვერავინ იპოვა უცებ მის უკან ხმა გაისმა
"რას აკეთებ ჩემს ძაღლთან ერთად?"
