💐ភ្លើងស្នេហ៍អន្ទាក់កម្ម💐

ភាគ3:ព្រោះយើងបារម្ភ

«ហេតុអ្វីក៏ញ៊ាំវា?ដឹងទេថាវាប៉ះពាល់ដល់សុខភាព?យ៉ាងមិចឯងគិតថាយើងក្រខ្លាំងដល់ថ្នាក់យកឯងមកចិញ្ចឹមហើយគ្មានបាយអោយឯងញ៊ាំបានជាមករើសរបស់ពីធុងសម្រាមមកញ៊ាំ?»នាយស្រែកគំហកខ្លាំងៗដាក់ថេហ្យុងហុចផលអោយក្មេងខ្លះកាន់តែខ្លាចហើយយំកាន់ខ្លាំងជាងមុនទ្វេរដងព្រោះតែភ័យជាមួយនឹងសម្លេងស្រែករបស់នាយមុននេះ។
«ឆ្លើយមកស្ងា់តធ្វើអី?»ឃើញគេស្ងាត់មិនតបក៏កាន់ខឹងថែមទៀតទើបដំឡើងសម្លេងខ្លាំងលើសមុន ថេហ្យុងក៏រហ័សឆ្លើយទាំងញ័របបូមាត់÷
«ដឹង!!»ដឹង គឺដឹងថាវាប៉ះពាល់តែគេឃ្លានគេគ្មានជម្រើសរើសទេបើមិនញ៊ាំគេច្បាស់ជាដាច់ពោះស្លាប់មិនខាន។
«ដឹងហើយតែនៅតែញ៊ាំ?»
«ព្រោះថេហ៍ឃ្លាន..អ្ហឹក»
«បើឃ្លានមិនចុះទៅក្រោមទៅរកអីញ៊ាំ?»
«ពូក៏ដឹងថាថេយ៍មិនស្គាល់អ្នកណាទេនៅទីនេះ..អ្ហឹកៗថេយ៍ស្គាល់តែពូម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ថេយ៍មិនចុះទៅព្រោះខ្លាចគេធ្វើបាបថេយ៍..ហុឺៗ..»មនុស្សដែលគេស្គាល់មានតែនាយម្នាក់ហើយមនុស្សដែលគេទុកចិត្តហ៊ាននៅក្បែក៏មានតែនាយក្រៅពីនាយគេមិនហ៊ានក្បែរមិនហ៊ានទៅជិតឡើយព្រោះតែខ្លាចៗថាគេនឹងធ្វើបាបខ្លួនដូចកន្លែងដែលម្តាយរបស់គេលក់អោយទៅនៅហាងស្រីបននោះ អារម្មណ៍ដែលត្រូវគេធ្វើបាបបង្អត់បង្អត់ទឹកវាយដំជ្រំធាក់បញ្ជារក្បាលគ្រប់សព្វវានៅដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលមិនបាត់ទៅណាឡើយដូច្នេះទើបគេមិនហ៊ានចុះទៅគេមិនចេញពីបន្ទប់នេះទេស៊ូយករបស់គគ្រិចមកញ៊ាំរង់ចាំនាយត្រឡប់មកវិញនឹងអាងបានរំអួយដាក់ក្រែងបានអ្វីឆ្ងាញ់ៗញ៊ាំតែការគិតរបស់គេក៏រលាយអស់បន្ទាប់ពីត្រូវបាននាយស្តីបន្ទោសខ្លាំងៗដាក់មិនគិតសួរនាំហេតុផលអោយច្បាស់លាស់សិន។
«!!!»ជុងហ្គុកស្តាប់ពាក្យរៀបរាប់របស់ថេហ្យុងហើយក៏ធ្វើអោយនាយមានអារម្មណ៍ថាខុសភ្លាមខុសដែលសម្លុតគេខុសដែលធ្វើអោយគេខ្លាច ប៉ុន្តែអាការៈមិចនេះវាចេញមកពីការបារម្ភទាំងអស់ព្រោះអារម្ភទើបខឹងហើយក៏ជ្រុលសម្តី។នាយបិទភ្នែកប្រហែលជាពីរនាទីរំងាប់អារម្មណ៍អោយស្ងប់ត្រឡប់មកធម្មតាដូចដើមវិញទើបបន្ទាបខ្លួនអោយស្មើនឹងថេហ្យុងហើយក៏ទាញគេយកមកអោបក្នុងរង្វង់ដៃអង្អែលក្បាលរបស់គេថ្នមៗដើម្បីលួងលោមនឹងផ្តល់ភាពកក់ក្តៅអោយគេវិញ។ចំណែកថេហ្យុងក៏មិនបានរើបម្រាសមានតែអោបនាយវិញយ៉ាងណែនដូចខ្លាចមាននរណាមកដណ្តើមយកទៅហើយជ្រុបមុខសំងំយំអណ្តឺតអណ្តកក្នុងដើមទ្រូងហាប់ណែនរបស់រាងក្រាស។
«យើងសុំទោស ព្រោះយើងបារម្ភខ្លាំងពេក»ដៃអង្អែលក្បាលនឹងខ្នងថេហ្យុងមាត់ពោលពាក្យសុំទោសចេញពីចិត្តពិតៗមិនបន្លំទាំងដែលពីមុននាយមិនចេះប្រើពាក្យសុំទោសនេះទៅកាន់អ្នកណាម្នាក់ឡើយទោះជាគេធ្វើខុសធ្ងន់នេះប្រហែលថេហ្យុងជាមនុស្សដែលពិសេសសម្រាប់គេហើយមើលទៅ។
«ពូកុំស្រែកដាក់ថេយ៍ទៀតណា ថេយ៍ខ្លាចណាស់ពេលពូស្រែកដាក់ថេយ៍»ថេហ្យុងជាមនុស្សខ្លាចសម្លេងខ្លាំងៗជាពិសេសគឺការកំហគនឹងសម្លុតឬក៏ស្រែកធ្វើអោយអារម្មណ៍របស់គេឆាប់នឹងទទួលបានប្រតិ្តកម្មហើយប្រែខ្លាចទៅជាមនុស្សដែលបាត់បង់សតិក៏មាន។
«សន្យានឹងគ្មានលើកក្រោយ»ញញឹមហើយក៏លើកដៃកូនមកខ្ពក់ជាមួយដៃកូនថេហ្យុងបញ្ជាក់ថាគេសន្យាហើយថាថ្ងៃក្រោយឬថ្ងៃទៅមុខទៀតគេនឹងមិនស្រែកសម្លុតក្មេងរបិលរប៉ូចម្នាក់នេះទៀតឡើយ។
«តោះទៅងូតទឹកហើយចុះទៅញ៊ាំបាយនឹងអាងទៅដើរលេង»កាលពីយប់មិញនាយបានសន្យាថានឹងជូនគេទៅដើរលេងពេលនេះក៏មកបំពេញតាមពាក្យសន្យាបបួលអោយថេហ្យុងដែលយំអណ្តឺតអណ្តកនោះប្រែជាញញឹមស្ញេញសប្បាយអរម្លេះទេពេលបានចេញក្រៅទៅដើរលេងទិញរបស់ញ៊ាំឆ្ងាញ់ៗទិញសម្លៀកបំពាក់ទិញរបស់ដែលគេចង់បានគ្រាន់តែគិតក៏មានក្តីសុខដែរ។
.......
តុអាហារ
ម៉ោងស្មើនេះគឺ2រសៀលទៅហើយតាមធម្មតាម៉ោង6ល្ងាចជ្រេចូលម៉ោង7ទើបជុងហ្គុកត្រឡប់មកពីក្រុមហ៊ុនវិញប៉ុន្តែថ្ងៃនេះដោយសារទទួលបានដំណឹងពីអ្នកបម្រើថាថេហ្យុងមិនព្រមចុះមកក្រោមមកញ៊ាំបាយទើបនាយធ្វើការមិនស្រនុកក្នុងចិត្តហើយក៏អោយឃីយូបើកឡានជូនមកភូមិគ្រឹះទាំងប្រញាប់ព្រោះបារម្ភខ្លាចក្មេងរបិលរប៉ូចរបស់ខ្លួនឃ្លានដាច់ពោះស្លាប់ក្នុងបន្ទប់។
«ម៉ែដោះអោយគេរៀបចំបាយម្ហូបមក»ជុងហ្គុកដែលមានថេហ្យុងអង្គុយនៅលើភ្លៅបានប្រាប់ទៅម៉ែដោះ។
«ចា៎!!»គាត់តបដោយស្នមញញឹមរួចក៏ប្រញាប់អោយអ្នកបម្រើលើកយកម្ហូបមករៀបចំដាក់តុនឹងដួសបាយអោយអ្នកប្រុសធំនឹងអ្នកប្រុសតូច(ថេហ្យុង)ដែលជាសមាជិកថ្មីស្រឡាងក្នុងភូមិគ្រឹះនេះ។
«ហារមាត់ទៅយើងបញ្ចុក»ថេហ្យុងងក់ក្បាលហើយហារមាត់រង់ចាំបាយដែលនាយដួសបញ្ចុក..
«ហឹម!!»ថេហ្យុងទំពារបាយទាំងញញឹមកាច់.កដាក់ជុងហ្គុកអត្តចរឹកបែបនេះធ្វើអោយនាយគ្រឺតខ្លាំងណាស់ចង់តែចាប់ក្រញិចអោយបែកសាច់ជាពីរបីចំណែកទេ។
«ពូញ៊ាំទេ ចាំថេហ៍បញ្ចុក»ដណ្តើមស្លាបព្រាពីដៃជុងហ្គុកមកដួសបាយបញ្ជុកនាយម្តង ជុងហ្គុកក៏មិនប្រកែកណាមួយខ្លួនក៏ឃ្លានដែរហើយបានក្មេងមកយកចិត្តបែបនេះទៀតបាយថ្ងៃនេះដឹងតែអស់ពីឆ្នាំងហើយ។
«មើលទៅចៅហ្វាយដូចជាមនក្តីសុខណាស់អ៊ុំ»ឃីយូខ្សឹមគ្នាជាមួយនឹងម៉ែដោះ។កម្រនឹងបានឃើញជុងហ្គុកញញឹមនឹងសើចសប្បាយដូចថ្ងៃនេះណាស់តែតាំងពីបានជួបជាមួយនឹងវត្តមានរបស់ថេហ្យុងចៅហ្វាយគេហាក់ប្រែ360°ពីមនុស្សមុខងាប់ក្លាយជាមនុស្សចេះរីករាយ។
«បានឃើញអ្នកប្រុសមានក្តីសុខបែបនេះគួរតែសប្បាយចិត្តជាមួយនឹងគាត់ ព្រោះពាក់កណ្តាលជីវិតហើយដែលគាត់រស់នៅក្នុងភាពឯកា»គាត់សប្បាយចិត្តនៅពេលឃើញជុងហ្គុករីករាយហើយគាត់ក៏ពេញចិត្តដូចគ្នានៅអ្វីដែលជុងហ្គុកពេញចិត្តមិនប្រកែកមិនហាមឃាត់មិនព្យាយាមនិយាយបញ្ជុះបញ្ជូលថាគេក្មេងដែលគេពេញចិតជាមនុស្សបែបណាព្រោះគាត់បានដឹងច្បាស់ថាមុននឹងជុងហ្គុកសម្រេចចិត្តយកគេអោយចូលមកក្នុងជីវិតនាយបានគិតច្បាស់លាស់គ្រប់ជ្រុងជ្រោយហើយ។
«ហិហិ..មាត់ពូប្រលាក់ហើយមោះចាំថេហ៍ជូតអោយ-អឹម»ឃើញមាត់ជុងហ្គុកប្រលាក់ក៏មានចិត្តចង់ជូតអោយតែមិនមែនប្រើក្រដាសជូតមាត់គឺប្រើអណ្តាតជូតធ្វើអោយឃីយូម៉ែដោះនឹងអ្នកបម្រើទាំងអស់រហ័សយកដៃបិទភ្នែកគ្រប់គ្នា។ថេហ្យុងលិឌសម្អាតមាត់ជុងហ្គុកដោយអណ្តាតរបស់ខ្លួនហើយកុំបាច់ឆ្ងល់ថាគេចេះមកពីណាគឺចេះតាមជុងហ្គុកនឹងហើយព្រោះយប់មិញពេលគេប្រលាក់មាត់នាយក៏ធ្វើបែបនេះគ្រាន់តែគេជូតកន្សែងរួចមួយតង់ហើយប៉ុណ្ណោះ។
«អ្នកណាបង្រៀនឯង?ហ្ហឹម?»នាយគ្រឺតខ្នាញ់ជាមួយចរឹកថេហ្យុងកាន់តែខ្លាំងឡើង ចូលណាស់ខាងដុតគេអោយឡើងកម្តៅពេញខ្លួននឹង យ៉ាងមិចចង់ទាក់គេឬបានចេះតែអោយដៃរហូតអញ្ចឹង?
«រៀនតាមពូនឹងហើយ»ញញឹមស្ញេញតបទាំងទឹកមុខក្រមិចក្រមើមរហូតធ្វើអោយជុងហ្គុកទ្រាំមិនបាកក៏ចាប់ទាញថេហ្យុងមកថើបបំបិតមាត់ពូកែរនិយាយសម្តីចាក់ទឹកមិនលិចនោះឡើងស្លេកងាំង...
អ៊ុប!!
ជុងហ្គុកថើបតិចៗបឺតជញ្ជក់យកជាតិផ្អែមពីបបូមាត់របស់ថេហ្យុងឯរាងតូចក៏បានដូចចិត្តទៀតដៃទាំងទ្វេលើកស្រាក់.កនាយខ្វាច់នឹងបើកមាត់អោយអណ្តាតអត់ឆ្អឹងរបស់គេចូលទៅលុកលុយប្រលែងលេងជាមួយអណ្តាតរបស់ខ្លួនក្រេបយករសជាតិផ្អែមដូចទឹកឃ្មុំពីគ្មាទៅវិញទៅមកទាល់តែអស់ខ្យល់រាងខ្លួនទើបឈប់។
«ហួចស្លាប់ហើយ ទៅអាឃីយូឆាប់ចេញទៅនៅយូរទៀតនាំតែខូចភ្នែកទេ ពួកនាងដែរឆាប់ចេញអោយអស់ទៅ»មែ៉រឹតទ្រូងហួសចិត្តជាមួយអ្នកប្រុសខ្លួនខ្លាំងៗនេះមកថើបគ្នាកណ្តាលវាលអត់ចេះខ្មាស់មនុស្សនៅឈរជុំជិតសោះ គាត់ក៏ស្រែកដេញអ្នកបម្រើរួមទាំងឃីយូផងដែរអោយចេញក្រៅព្រោះមិនចង់ខូចភ្នែកទាំងអាយុមិនទាន់70ឆ្នាំដោយសារអ្នកប្រុសទាំងពីររបស់គាត់ទេ។
«ស្លេកបបេ ថេយ៍អស់ហើយប្រុសដាច់ដាបនេះ..អ្ហឹក»ជុងហ្គុកលឺសម្តីក្មេងហើយស្រងាកចិត្តបើកភ្នែកភ្លឹះៗ ព្រមអង្គុយស្ងៀមអោយគេថើបមិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះបើកដៃអោយគេ ដល់ពេលថើបដល់ស្លេកមកខុសគេចោទគេថាដាច់ដាបទាំងដែលខ្លួនឯងអោយដៃគេដែលសោះ។
«ថាយើងដាច់ដាបក៏មិនត្រូវ បន្ទោសបបូមាត់ឯងដែលគួរអោយចង់បឺត បឺតម្តងៗចេះញៀនមិនចង់ឈប់»