Een nieuw begin | Inazuma Eleven

H14. Pers

BZZZ BZZZ BZZZ

"Ugh... Ik dacht toch echt dat ik mijn had uitgezet." Met moeite kreeg ik mijn ogen open en draaide ik me om naar mijn telefoon.

Sarah

Mijn manager? Ze weet toch iets over het tijdverschil tussen Tokyo en NYC? Het is 8 uur 's ochtends hier.

"Hey Sarah," mompelde ik als ik me nogmaals omdraaide.

"Charlotte! Waarom heb je niks gezegd over een vriendje in Japan? De pers is er helemaal druk mee! Ze hebben foto's van je buiten je appartement met een jongen... Axel Blaze?"

Bij het horen van zijn naam schoot ik meteen rechtop in bed, klaar wakker.

"Sorry? De pers?" Ik rende meteen naar mijn raam en opende het om naar beneden te kijken. En ja, inderdaad. Er stond een groep mensen te wachten bij de ingang.

"Oh shit shit shit."

"Rustig Charlotte, het is okay. Het is niks negatiefs. De jongen is niet zwart gemaakt in het nieuws of wat dan ook. Het is alleen een beetje hectisch. Ik ben hier al de hele dag bezig om er niet een te groot iets van te maken, maar jij die ook nog mee doet met het voetbal frontier maakt het niet makkelijker."

Ik liep de woonkamer in en ging op de bank zitten. "Oh, sorry Sarah. Het was echt niet mijn intentie. Het leven hier deed me gewoon helemaal vergeten dat ik beroemd ben. De fame hier was een stuk minder. Moet ik stoppen bij de voetbalclub?"

"Nee joh, meis. Wat je nu doet is het beste wat je kan doen om nog een leuke middelbare schooltijd te hebben. Ik fix het allemaal wel, wat er te fixen valt vanaf hier. Maar vertel me voortaan alles wat je aan het doen bent, zo ben ik voorbereid."

Ik moest glimlachen om haar moederlijke gedrag. Ze was misschien niet mijn echte moeder, maar sinds pap haar had aangenomen als mijn manager een paar jaar terug, is ze er 100% voor me geweest.

Toen ik jonger was wou ik zelf altijd dat zij en pap gingen trouwen, tot ik wat ouder was en realiseerde dat dat helemaal niet logisch was. Sarah was veel jonger dan mijn vader.

"Oke, zal ik doen, Sarah." Ik had de afstandsbediening gepakt en het nieuws aangegooid om te kijken wat de stand van zaken is in Japan.

"Fijn, ik heb hier alles wel redelijk onder controle, maar ik heb geen idee hoe het nu in Japan er toe staat qua paparazzi?"

Ik zuchtte en keek opzij naar buiten. "Oh die zijn er hoor, dus dat is geweldig."

"Ach, het zal altijd wel mee vallen, vergeleken met hier in Amerika. Vergeet trouwens niet die Axel erover te vertellen, zodat hij niet overdonderd wordt."

Oh dat is waar ook! Ik zal vast niet de enige zijn die last krijgt van de pers! Ik moet hem zo maar meteen bellen.

"Ja goeie, ik zal hem meteen bellen. Nogmaals bedankt Sarah."

"Geen probleem Charlett. Dan ga ik er weer vandoor. Vergeet me niet een keer meer te vertellen over deze jongen. Hij is cute."

Ik moest lachen om hoe ze het zei. "Ja hij is inderdaad heel cute. Dag Sarah." Ik hing op en toetste meteen erna het nummer van Axel in. Hij nam niet op, dus besloot ik maar een sms'je te sturen.

Op datzelfde moment ging mijn telefoon alsnog af. Axel had me meteen teruggebeld.

"Hey, Ax ik moet-"

"Hey Charlett, ben je nu toevallig thuis? Is er een kans dat ik langs kan komen?"

Zijn plotse vraag en het gehijg in zijn stem, lieten meteen alle alarmbellen afgaan.

"Waar ben je, Ax?"

"Ik wou naar buiten, maar ik werd meteen begroet door een groep journalisten en ben maar gaan rennen."

Ik moest lachen in mezelf om de keuze die hij ervoor had gemaakt. Dat was meer iets wat Mark zou doen, niet Axel.

"Ah.. maar ja tuurlijk. Je kan via de achteringang naar binnen als dat lukt, ik stuur je wel de code door via sms."

"Oke dankje. Ik ben er met 10 minuten denk ik."

Hij hing meteen op en ik keek verbaasd, maar met een glimlach naar de telefoon. Ik hoefde het dus uiteindelijk toch niet te vertellen. Hij is er zelf al achter gekomen.

Arme Axel. Hij is helemaal niet van dat soort dingen. Ik heb nu al medelijden met hem.

Ik gooide mijn telefoon op de bank en liep de badkamer in om me snel op te frissen, voordat hij er zou zijn. Mijn haar ging maar in een klip en de outfit werd simpel maar comfy. Een beige wijde pantalon met een witte top en een spijkerjack.

Terwijl ik nog met het ontbijt bezig was, werd de code op mijn voordeur even later ingetoetst. Axel kwam naar binnen en zijn licht bezweette, maar vrolijke gezicht kwam tevoorschijn.

"Hey Charlett."

"Axel, hey." Ik zette het vuur van het fornuis zachter en liep naar de badkamer om een handdoekje voor hem te pakken. "Hier."

Hij nam het handdoekje dankbaar aan als hij zijn jack op de bankleuning legde en met mij door liep naar het kookeiland.

"Was het makkelijk te vinden? Ik kan me voorstellen dat het niet fijn was om achtervolgd te worden door paparazzi."

Hij ging aan de bar zitten en haalde zijn schouders op. "Het was niet makkelijk, maar ik moet er maar aan wennen, denk ik."

Wat hij zei creëerde meteen een glimlach op mijn gezicht. Hij is bereid om ermee te dealen voor mij. Ik was al zo bang wat hij ervan zou vinden.

"Gelukkig maar. Ik werd net al gebeld door mijn manager met wat er aan de hand was. Eigenlijk belde ik je ook om je te waarschuwen. Wil je wat water?"

Hij knikte als hij het handdoekje opgevouwen op het aanrecht legde. "Wat is er gebeurd dat we allebei opeens zo overspoeld worden dan?"

Ik gaf hem een ingeschonken glas met koud water en ging verder met het roeren door de misosoep. Het was eigenlijk al klaar en ik had het vuur al uitgedraaid, maar ik stond nog te wachten tot de rijstkoker klaar was.

"Na dat we het regionale toernooi hadden gewonnen kwam natuurlijk naar buiten dat ik bij jullie in het team zit. Blijkbaar ben ik daarna de hele dag in de gaten gehouden door paparazzi. Ze hebben ons dus hier ook gezien gisteravond toen je mij afzette. Journalisten zijn hier veel minder direct dan in Amerika."

"Oh daar heb ik niks van gemerkt," zei hij teleurgesteld. "Maar dat verklaard een hoop. Geen gedag meer met een zoen voor ons dus."

Ik haalde mijn schouders op en draaide me om naar het aanrecht als de rijstkoker begon te piepen. "Het maakt nu toch niet meer zoveel uit. De wereld weet dat we daten. Waarschijnlijk nog veel eerder dan wij zelf." Het laatste was een grapje, want ik had geen idee waar we stonden in het hele verhaal.

"Wil je trouwens ook wat? Of heb je al ontbeten?"

"Ik heb al ontbeten, maar doe me maar een klein beetje."

Ik knikte en haalde maar 2 sets ontbijtservies uit de kast.

"Maar daten we dan niet?"

Wat hij zij zorgde ervoor dat ik voor een seconde stopte met waar ik mee bezig was. Het is dat ik mijn rug naar hem toe had staan dat hij niet kon zien hoe rood ik was.

Ik gaf me zelf even om me te herpakken en deed de rijstkoker dicht als ik me omdraaide om twee kommetjes te vullen met soep. "Ja, ik wist niet zo goed waar we stonden. Maar daten klinkt als een goed idee."

We hadden oogcontact en keken elkaar met een lichte glimlach aan. Het was duidelijk dat we allebei heel blij waren met deze uitkomst.

"Oh is dit genoeg?," vroeg ik snel om van onderwerp te veranderen. Axel knikte en ik zette de rijst en soep voor hem neer en dat van mij bij de stoel naast hem.

Voordat ik erbij ging zitten, haalde ik nog wat bijgerechten uit de koelkast en zette ik die er ook nog bij op de bar. Ik nam plaats naast hem en wreef nog kort op zijn rug voordat we beiden begonnen te eten.