'ဂျီမင်..ဂျီမင်.''
အိပ်ပျော်နေရင် သူနာမည်ေခါ်သံကြောင့် နိုးလာခဲ့သည်၊ ခေါ်သံကြားပြီ ဘယ်သူမှရှိမနေ
'ဘယ်သူလဲ ဘယ်သူလဲ''
ဖြေသံမလာဘဲ ငိုဘဲငိုနေတဲအသံကြောင့် jiminကြောက်လာခဲ့တယ်
'ဂျီမင် ဟင့် အရမ်းရက်စက်တယ် နာတယ်အရမ်းနာတယ်ဟင့် ဟီး''
'ဘယ်သူလဲလို့မေးနေတယ်လေ''
'ဂျီမင် မင်း ကိုအရမ်းမုန်းတယ် ငါကိုမင်းသတ်တာ''
ရုတ်တရက် သူ့အပေါ်သို့တတ်ခွပြီ သူ့လည်ပင်းကိုညစ်လာသည် ၊ သူ့အပေါ်က လူက
'ဂျွန်ဆယ်ရီ........ '
သူမက သူ့ကို နီရဲနေတဲ့မျက်လုံးနဲ့ကြည့်နေသည်
'အ.. မလုပ်ပါနဲ့ ...အ
ငါ..ငါသတ်တာမဟုတ်ဘူး ငါ..မသတ်ဘူး''
ညစ်ထားတဲ့လက်ကိုဖယ်ရင် ရုန်းနေမိသည်၊
'ငါ..မသတ်ဘူး.. အ.. ငါမသတ်ဘူး
အား....... ''
ကြောက်စိတ်တို့ကြောင့်jiminဟာ အိမ်မက်ကလန့်နိုးလာပြီ အော်မိလိုက်သည်
ရုတ်တရက်ထထိုင်လိုက်မူ့ကြောင့် အောက်ပိုင်းဆစ်ကနဲနာသွားသည်
'အား...ကျွတ်.. ကျွတ်''
နာကျင်မူကြောင့် ထထိုင်လျက်ကနေ ပြန်လဲနေလိုက်ရတယိ
မူးနောက်နေသည့်ခေါင်းကြောင့် နထင်ကိုဖိကာ မျက်လုံးဖွင့်မိတယ်
မရင်းနီးတဲ့မျက်နှာကျပ်ကကြိုဆိုနေတယ် သူဘယ်ရောက်နေလဲမသိ ၊ မနေ့ညကအချိန်ဘယ်နာရီမှာအိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိဘူး
ထထိုင်လိုက်တာ အောက်ပိုင်းက ဆစ်ကနဲ့နာသွားတာမလို ပြန်လဲနေလိုက်ရတယ် နောက်မှဖြေးဖြေးချင်ထပြီ ကုတင်ဘောင်ထမှီလိုက်သည်
မနေ့ညက အဖြစ်အပျတ်တွေက tvပြသလိုမျိုးမျက်လုံးထဲတစ်ခုချင်စီပေါ်လာတာမလို jiminမျက်နှာဟာ ခရမ်းချဉ်သီးကဲ့သို့နီးမြန်းလာခဲ့သည်
ကိုယ့် ခနာကိုယ်ကိုငုံကြည့်လိုက်တော့ နေရာတကာ အမှတ်အသားတွေနီးရဲလို့နေသည် သွေးသည်လဲ ဟိုတကွတ်ဒီတကွက်နဲကွတ်မကောင်းခဲ့၊
အခန်းက ဘယ်သူမှရှိမနေ၊ ခုမှကြည့်မိဥည်အခန်းက အကျယ်ကြီးဘဲ ကိုယ့်နေခဲ့တဲ့အိမ်ခန်းထက် နှစ်စကျယ်သည် အခန်းပတ်ပတ်လဲလိုက်ကြည့်မိတော့ ပစ္စည်းများက သူ့နေရာနဲ့တူရှိနေပြီ သက်ရပ်ပြောင်ရှင်းနေသည်
YOU ARE READING
YOU ARE MY MINE(Jinmin shii)
Fanfictionအမှောင်ပါမှာလို့ အသက်ပြည့်မှ ဖတ်ပါလို့ မပြောတော့ဘူး ကိုယ်ကိုတိုင်လဲအသက်မပြည့်လို်။ ဖတ်ပြီးရင် ဒီမှာဘဲထားခဲ့ပါ
